Grecja w sierpniu 2020

piekara114 napisał(a):Piękny widok z tarasu....

Magda O. napisał(a): a miejscówka super. Widok z balkonu cudowny.

Pozdrawiam wszystkich, którym pasują greckie klimaty.

Na koniec chyba konkurs zrobię na najlepszy widok z balkonu. Ponieważ tym razem nie planowaliśmy intensywnego całodziennego zwiedzania, te balkony były zasadniczym kryterium jakim kierowałam się wybierając kwaterę.

Żeby za bardzo się nie nudzić zrobiliśmy kilka wycieczek wzdłuż wody, połączonych z degustacją i kąpielą- takie trzy w jednym. Tak wygląda wybrzeże w stronę północno-zachodniego cypla wyspy, z przystankiem gdzieś za Agios Georgios.



















































A co powiecie na przykład na placki ziemniaczane z greckich ziemniaków wykonane i podane na plaży pod oliwką? Z tzatzykami oczywiście, zrobionymi na biurku w hotelu i malamatiną na popitkę. Palce lizać
To takie fanaberie, a trochę konieczność, bo mój żołądek nie wytrzymuje codziennych posiłków w knajpie. A jedzenie późnym wieczorem zupełnie odpada.






























Raz pojechaliśmy na drugą stronę wyspy sprawdzić czy istnieje jakieś życie w porcie, z którego wypływają promy na Sporady północne; w sierpniu pływały. Plaża Kymasi nieciekawa i pusta.
Wykąpaliśmy się na plaży Agia Anna. Miejsce pożyczyliśmy sobie od tubylców, którzy sprywatyzowali każde drzewo dające trochę cienia. Woda bez siarki też była całkiem fajna.

We wtorek, 11-go augusta obudził nas szczęk metalu. Na płaskim kawałku skarpy budowano scenę.








Czyli coś będzie się działo.

Wieczorem pojawiły się plakaty.






Nie spodziewaliśmy się takiej imprezy, ale koncert rzeczywiście się odbył. Miejsca starczyło dla wszystkich, a było kilka setek ludzi. Po piwko nie trzeba było się fatygować, obnośny bar działał sprawnie. Śpiewanie z Grekami bardzo poprawiło nam nastrój.





















Dwa razy dziennie schodziliśmy z naszej skarpy na dół.

Można było na skróty, ślizgając się po błotku wzdłuż gorącego potoku i po drodze korzystając z zabiegów przyrodoleczniczych.
































Te wszystkie stare budynki wystawione są na sprzedaż. Stojące nad brzegiem mają doskonałą lokalizację. Może jakiś biznes dało by się tu zrobić, zamiast tylko zostawiać kasę? Tak sobie marzyliśmy na balkonie po trzeciej rycynie.

Cywilizowana droga wiodła „autostradą” dookoła.






Są tu trzy „plaże”

Pierwsza- od strony naszego hotelu, czyli najdalej od centrum.









Druga, środkowa- ta nam się najbardziej podobała.











Dla porównania frekwencji zdjęcie tego miejsca z sierpnia ubiegłego roku.





Kamienne łuki i grota skalna zawaliły się po trzęsieniu ziemi kilkanaście lat temu. Ale pamiętamy konstrukcję jak była w całości.

















































































Skład wody powoduje, że kamienie nie są obrzydliwie omszałe i śliskie, można na nich posiedzieć. Dno tylko miejscami jest piaszczyste i bywa gorące, więc wskazane są buty do wody.

Trzecia plaża- najdłuższa, z kamiennymi nieckami wypełnionymi wrzątkiem. Można się poparzyć, nie wszędzie da się biegać boso.






























W miejscowości jest 80 gorących źródeł o temperaturze 34 do 74 stopnie. Wszystko co paruje i bulgocze spływa w końcu do morza. Niektóre hotele mają swój prywatny dostęp do tej wody, ale nam najbardziej pasują te naturalne warunki.

W taki sposób nudziliśmy się cały tydzień.

Takie nudy to ja uwielbiam !
A Wam należało się trochę lenistwa po intensywnym zwiedzaniu przed dotarciem nad morze.

Na Evii w tym roku (przełom lipca i sierpnia) byli teściowie mojej Gochy. Tyle, że jechali kamperkiem przez Promachonas.

dangol napisał(a): jechali kamperkiem przez Promachonas.

Czyli najbardziej zdeterminowani dotarli Przez 3 tygodnie spotkalismy może pięć polskich samochodów.

W niedzielę o piątej rano jeszcze było ciemno jak żegnaliśmy się z naszym gospodarzem. O 13.30 odpływał nasz prom z Neapoli, na końcu Peloponezu. Do zrobienia mieliśmy 500 km.






Droga przez Chalkidę była już odblokowana, ale to co zobaczyliśmy po drodze to koszmar. Woda, a przede wszystkim lawa błota z kamieniami spływająca z gór, zmyła całe wioski. Wraki samochodów wisiały zaczepione na drzewach i leżały do góry kołami w rzece. Na poboczu drogi hałdy zaschniętego błota.

Pod Atenami, na wysokości Metamorfosi kolejna katastrofa. Nad autostradą kłęby gryzącego dymu, w wiadomościach mówią, że pali się fabryka plastiku.






Przez kanał Koryncki przejeżdżaliśmy już nie -naście, a -dziesiąt razy, ale zawsze się zatrzymujemy. Tym razem na śniadanie.












Most w Skala, jeszcze półtorej godzinki jazdy, zdążymy spokojnie. Taki sztywny plan trochę stresuje, ale z drugiej strony, gdybyśmy nie mieli zarezerwowanych biletów do wykupienia w biurze, dzisiaj tym promem byśmy nie popłynęli.













Kithira- to nasz następny cel.


W 2008 roku, kiedy byliśmy tu pierwszy raz, wyspa nie była tak popularna. Nie sądziłam, że dzisiaj tylu Greków wybierze ją na sierpniowy urlop. Na szczęście ich preferencje w większości nie pokrywają się z naszymi i poza tą podróżą nie musieliśmy z nimi się tłoczyć.
Nasze auto dwusamochodową windą musiało zjechać do dziury pod pokładem.









Na szczęście rejs nie był długi.

Znak rozpoznawczy Diakofti, gdzie znajduje się port, to wrak zatopionego w 2000 roku statku i piaszczyste plaże z płytkim, łagodnym zejściem do wody.
























Wyspa jest mała, dużo mniejsza od Evii, ale bardzo ciekawa dla turysty- taka cykladopodobna, w sam raz na tygodniowy pobyt.






Nasz apartament Prapas jest zlokalizowany dosyć wysoko, na wjeździe do miejscowości Agia Pelagia. Warunki super, balkon, a właściwie duży taras-jeszcze lepszy. Z przyjemnością spędzaliśmy tu późne popołudnia i wieczory licząc przepływające daleko statki.





































































Taki widok miałam nie podnosząc się z łóżka

Rano wyruszyliśmy na rekonesans. Na Paralii przybyło trochę pensjonatów, na plaży pusto, w knajpach jakieś życie pojawiało się dopiero wieczorem.




























































Z Kamari pamiętałam bramę i kamienny most.





















Teraz odwiedziliśmy źródło Amir Ali.







































Na zboczu powyżej cała opuszczona wioska.









Nie tak dawno czytałam zaproszenie rządu greckiego do osiedlenia się na wyspie; można liczyć na dom za 1€ i dofinansowanie w zamian za uruchomienie działalności gospodarczej.

Trochę okrężną drogą jedziemy do Plateia Ammos. Tu mieszkaliśmy w 2008 roku. Chyba nic się nie zmieniło.













































Długą szutrową drogą (ale do przejechania dla każdej osobówki) jedziemy na północny kraniec wyspy do latarni morskiej Moudari. W 1857 roku wybudowali ją Brytyjczycy. Pod ich protektoratem na wyspie powstało wiele pożytecznych obiektów- kilka mostów, drogi, szkoła.






































Codziennie po drodze przejeżdżaliśmy przez Potamos, robiliśmy tu zakupy. Ani tym razem, ani poprzednio nie mieliśmy okazji trafić na targ, który odbywa się tu w niedzielę do południa.
























Do Mylopotamotamos zaglądamy ze względu na wodospad Fonissa. Pamiętam, że nie był okazały, ale był. W tym roku wodospadu niet, jest niewielkie bajorko.

Kawałek dalej stromą kamienną drogą w dół schodzimy do miejsca, gdzie kiedyś był młyn wodny Phill. Teraz jest knajpa i podmokły teren nad rzeką.







































W centrum parkujemy pod knajpą i robimy rundkę wokół kościoła i sklepików.





















Charakterystyczne dla wyspy są suszki, żółte kwiatki o nazwie sempre viva.





































Moje sknerstwo mówi, że 80-100€ za abażur z trawy, który będzie zbieraczem kurzu to zdecydowanie za dużo i odjeżdżamy bez zakupów.

W pobliżu leży Kato Chora, wenecka fortyfikacja zbudowana w XV wieku na skraju urwiska. Zachowały się niektóre domostwa i dziewięć kościołów, niestety zamkniętych.

Bramę zamku przebudowanego w XVI wieku ozdabia Lew Św. Marka, symbol Republiki Weneckiej. Lew trzyma książkę z napisem „Pokój z Tobą, Ewangelisto Marku, 1565”.

























































Stwierdzamy, że pojawiło się kilka nowo wyremontowanych domów, jest nawet knajpa.

Z daleka ściągam kościół Agia Marina, ale tam już nie pojechaliśmy.





Kąpiel w w swojej wsi, tankowanie wody, zakupy i powrót do bazy.

Kithira chyba wysycha , sierpień a wodospadu w Milopotamos brak. Nie pamiętam w której relacji z wyspy ale raz już na pewno ktoś to samo opisywał.

Zaskoczyło mnie trochę to że mając noclegi w apartamentach wieźliście ze sobą stolik, krzesełka i kuchenkę . Fajnie, taki obiadek w plenerze .

A naszego termometru w tej grocie koło niebieskiego czegoś na skałce nie było?

kulka53 napisał(a):Zaskoczyło mnie trochę to że mając noclegi w apartamentach wieźliście ze sobą stolik, krzesełka i kuchenkę . Fajnie, taki obiadek w plenerze

Byliśmy sami dużym autem, więc limitu bagażu nie było. A nigdy nie wiadomo co jeszcze przyjdzie nam do głowy
Przesiadywanie w knajpach nie jest naszą ulubioną rozrywką, tym bardziej w czasach zarazy korzystaliśmy z nich z umiarem. Obiad na plaży to w końcu dobrze wykorzystany czas, nie trzeba zrywać się i przebierać bo żołądek do krzyża przysycha

kulka53 napisał(a): A naszego termometru w tej grocie koło niebieskiego czegoś na skałce nie było?

Niestety nie, musi popłynął

Na zachód od Potamos leżą ruiny bizantyjskiego zamku i dawna stolica wyspy- Paleochora. Takie budowle zawsze wznoszono w miejscach trudnododostępnych, tu nad wąwozem Kakia Lagada, zwanym wąwozem Barbarossy. To od imienia osmańskiego admirała, a raczej pirata, który zdobył i złupił zamek.
Można tu dojść z Potamos szlakiem pieszym, ale my tak ambitni nie byliśmy i od szosy dojechaliśmy 2-kilometrową szutrową drogą.























































































Na wschód od Livadi leży kolejny historyczny obiekt – Katouni Bridge.














Po drodze wstępujemy do pracowni ceramiki, lubię oglądać skorupy. Niestety, te za które była bym skłonna zapłacić, nie były na sprzedaż.