Z Dunaju do Balatonu. Z Balatonu nad Adriatyk i Siedmiogród

Hej!

Pudelek napisał(a):Nie lubię Chorwacji. Jest droga, zatłoczona, miejscowi traktują turystów jak chodzące portfele.

Mam tożsame odczucia. Natomiast aspekt przyrodniczo-kulturowy tego kraju powoduje, iż po kilku latach nieobecności lekko tęsknię.

Bardzo ciekawa wycieczka i relacja.
Pozdrawiam.

bardziej obstawiałbym jakiś tragiczny wypadek, który wydarzył się obok;
te wszystkie nagrobki spotykane przy drogach w BiH, MNE i SRB kojarzyłem z "niedawną" wojną, jednak daty śmierci wskazują na co innego (nie wszystkie w BiH)

w Czarnogórze i Serbii wojny nie było, ewentualnie były ofiary nalotów NATO w 1999 roku, ale raczej większość z nich to wypadki, jak w Polsce. W przypadku tych dwóch nagrobków to na jednym zdjęciu widać koparkę. Jeśli był tragiczny wypadek, to wygląda, że właśnie przy budowie.

Mam tożsame odczucia. Natomiast aspekt przyrodniczo-kulturowy tego kraju powoduje, iż po kilku latach nieobecności lekko tęsknię.

coś w tym jest Nie mniej inne kraje bałkańskie oferują tyle atrakcji, że mam jeszcze dużo czasu na skupianie się na nich

Pozdrawiam

Popołudniem docieramy w okolice Čačaku (Чачак). Na zachód od miasta znajduje się Ovčarsko-kablarska klisura - kręty kanion rzeki Morawy Zachodniej pomiędzy wapiennymi szczytami Ovčar i Kablar. Tu już krajobraz jest zupełnie inny niż jeszcze kilka kwadransów wcześniej - definitywnie pożegnaliśmy płaskie tereny.

Kanion najlepiej obserwuje się z powietrza albo z gór, ale i z poziomu drogi jest ładny. Nad zbiornikiem powstałym po przegrodzeniu Morawy ulokowały się obiekty turystyczne.




Okolica bywa też nazywana "serbskim Athos", ponieważ podobnie jak na Fruškiej gorze występuje tu spore zagęszczenie klasztorów. Niektóre są blisko głównej drogi, więc postanawiamy do nich zajrzeć, co wiąże się ze stromym podjazdem.

Pierwszy monastyr wygląda z daleka jak zwykły, większy dom mieszkalny. Na podwórzu stoi cerkiew, lecz wygląda podejrzanie świeżo. Współczesna?


Prawie. Wybudowano ją w latach 1938-1940, natomiast sama historia monastyru sięga XVI wieku. Z głośników słychać melodyjny śpiew mnichów, wewnątrz odbywa się nabożeństwo, więc tylko zerkamy przez szyby.

"Sercem" kanionu jest licząca niewiele ponad stu mieszkańców wioska Ovčar Banja (Овчар Бања). Podobno to uzdrowisko... W sumie mają sklep, mile wyglądającą spelunkę, a przy blokowisku facet myje swój samochód z niemieckimi blachami. W środku wybudowano kanał zbiegający się z Morawą, a drugi jego koniec znika w tunelu pod górą.



Nad spa funkcjonuje klasztor Zwiastowania. Żyjące tu mniszki twierdzą, iż powstał w XII lub XIII wieku, natomiast nad drzwiami kamiennej cerkiewki umieszczono datę 1602.


Do środka znów nie wejdziemy, bo przechodząca zakonnica pokazuje, iż w środku też trwa msza lub nabożeństwo. Wiernych, poza funkcjonariuszami kościelnymi, nie widać. Pozostaje przyjrzeć się freskom zewnętrznym ze scenami Sądu Ostatecznego...


...oraz zmolestować miejscową menażerię .



Wieczór coraz bliżej, a przed nami jeszcze trochę jazdy. Užice (Ужице, w latach 1946-1992 Titovo Užice, Титово Ужице; stara nazwa czasem pojawia się sporadycznie na drogowskazach) zostawiamy na kiedy indziej. Za miastem zatrzymuję się przy skarpie, aby popatrzeć na płynącą w dole Đetinję, dopływ Tary. W powietrzu zawiewa pyłem z rozbieranej w tle góry.

Stąd już niedługo do Zlatiboru (Златибор). Nieduże miasto w polskich tekstach bywa nazywane serbskim Zakopanem. Czy naprawdę muszą tak karać każdą bardziej obleganą miejscowość w zagranicznych górach? Kiedyś wioska nosiła nazwę Kulaševac, następnie Kraljeva Voda, a w czasach jedynie słusznego ustroju Partizanske Vode. Drugą wersję nadano na cześć króla Piotra, trzecią uczczono partyzantów wymordowanych przez hitlerowców. Po upadku komunistycznej Jugosławii ustalono aktualną nazwę - neutralną, bo identyczną jak otaczające je góry.

Meldujemy się na kempingu z widokiem na hotel w kształcie piramidy. Taka miniatura Ustronia . Słońce powoli zachodzi za okolicznymi szczytami...



Na kempingu spotykamy pierwsze od Peczu osoby mówiące po polsku. Sam kemping jest bardzo postępowy, nawet bardziej niż Szwedzi: o ile w Skandynawii dopiero się dyskutuje, aby całkowicie zlikwidować pisuary, tutaj już tego dokonano! Nawet kartki przyklejone do drzwi obrazują, że wszelkie czynności należy robić na siedząco .

Góry Zlatibor są popularne wśród Serbów, działają tu ośrodki narciarskie. Cudzoziemców przyciąga Ósemka Szargańska - zabytkowa kolej wąskotorowa. Przez miasto Zlatibor przewalają się tłumy wczasowiczów, a główną atrakcją kulinarną są naleśniki i wafle!



Ktoś gra na flecie, facet przebrany za drzewo sprzedaje zioła. Dzieciaki galopują na... sztucznych kucykach! Między nogami śmigają elektryczne samochody, ludzie krzyczą z urządzeń symulujących samochody, samoloty i inne. W co najmniej dwóch knajpach trwają koncerty na żywo. Po ulicach snuje się też bardzo dużo nastolatków w strojach sportowych, zdaje się, iż trwa jakiś turniej piłkarski.

Nas interesują takie lokale!


Na kolację wcinamy gurmanską pljeskavicę, czyli do mielonego kotleta dodano ser.


Przed końcem dnia postanawiam jeszcze poobijać się trochę w autodromie :D.


Środowy poranek wstaje piękny, powietrze na razie nie jest tak nagrzane jak w ciągu dnia.


Trochę bym się bał, że spadnę z dachu .


Zaglądamy na szybko do miasteczka, aby kupić kilka pamiątek i odwiedzić piekarnię. Na razie większość turystów smacznie śpi lub je śniadanie, ale handlarze są gotowi: wszystko to, czego potrzebuje każdy aktywny wczasowicz, jest już przygotowane.



Temperatura szybko idzie w górę. Kolory wskazują, że natura jest już zmęczona upałami.



Mamy dziś do przejechania mniej kilometrów niż wczoraj, za to nie będzie już autostrad ani szerokich i prostych dróg: większość trasy to zakręty, zakręty, zakręty i jeszcze raz zakręty.

Do tego bardzo miłe dla oka widoki; niestety, nie wszędzie można się zatrzymać i zrobić zdjęcia. Tutaj okolice mostu nad rzeką Uvac.




I tym sposobem opuściliśmy Zlatibor...

Pudelek napisał(a):Stąd już niedługo do Zlatiboru (Златибор). Nieduże miasto w polskich tekstach bywa nazywane serbskim Zakopanem. Czy naprawdę muszą tak karać każdą bardziej obleganą miejscowość w zagranicznych górach?

My do Zlatibora, a konkretnie do drewnianych domków za miastem zwanych Cottages Zakos, dotarliśmy późną ciemną nocą.
Jakież było moje zaskoczenie (znając porównanie do Zakopanego), gdy wstając rano miałem problem ze zlokalizowaniem jakiegokolwiek wyższego pasma górskiego. W oddali widać było tylko masyw Tornik z ośrodkiem narciarskim. Zastanawiałem się gdzie to Zakopane?

Wspomniałeś Szargańską Ósemkę. Dla nas niestety brakło biletów w Mokrej Górze (niedziela - pierwszy kurs o 10:00). Przez Bośnię (po drodze najstarszy meczet w Bośni) wróciliśmy więc do Serbii i dalej przez rodzinną miejscowość Vlade Divaca - Prijepolje "popruliśmy" niestety w kierunku Czarnogórny. Piszę niestety, gdyż na pozór te nieciekawe tereny i plątanina lokalnych, krętych dróg mają poukrywane wiele ciekawych miejsc.

Pozdrawiam.

Sądzę, że to "Zakopane" to z powodu ilości turystów, choć jednak zakładam, że pod polskimi Tatrami jest ich znacznie więcej Inna sprawa, że w Serbii pół kraju nie pcha się w jedno pasmo

Szargańska Osemka chodzi mi po głowie w planach na przyszłość, ale widzę, że z biletami można zostać niemile zdziwiony. Ale może to z powodu niedzieli?

Pozdrawiam

PS>widzę po mapie, że koło tych domków to musiałem też przejeżdżać, bo one przy głównej drodze są.

Pudelek napisał(a):Szargańska Osemka chodzi mi po głowie w planach na przyszłość, ale widzę, że z biletami można zostać niemile zdziwiony. Ale może to z powodu niedzieli?

Na wysłanego z wyprzedzeniem maila nikt długo nie odpowiadał. Później zarzuciliśmy pomysł przejazdu z uwagi na lekką zmianę planów. Wróciliśmy do niego dopiero na dzień przed, już w drodze do Zlatibora. Podjechaliśmy na miejsce (Mokra Gora) około godziny przed odjazdem. Po kilkanaście biletów na raz odbierali z kasy przewodnicy zorganizowanych grup. Kiedy doszła moja kolejka okazało się, że zostały ostatnie cztery bilety, a potrzebowaliśmy siedem. Byliśmy nawet skłonni pojechać wybiórczo, ale doszła komplikacja z kartą płatniczą (przy braku możliwości płacenia w euro) i ostatecznie daliśmy sobie spokój.
Myślę, że w tygodniu nie ma problemów z dostępnością biletów.

Pudelek napisał(a):PS>widzę po mapie, że koło tych domków to musiałem też przejeżdżać, bo one przy głównej drodze są.

Z głównej drogi ich nie widać. Gospodarz to młody chłopak, za wszelką ceną chcący mówić po angielsku. Można wykupić u nich całkiem smaczne śniadanie z domowych produktów. Jego mama ma gospodarstwo rolne koło Užic i tam wyrabia sery i kiełbasy. Bardzo dobre miejsce na tranzytowy nocleg.

Pierwotnie chcieliśmy nocować w Gučy, ale okazuje się że poza festiwalem trąbek, ta miejscowość nie ma prawie wcale noclegów w ofercie.
Nawet zdjęcia z trębaczem nie mam, gdyż pomyliłem skręt i później nie było czasu by wracać.

Góry wraz z wyżynami stanowią 70% terytorium Serbii, a południowo-zachodnia część kraju to właściwie jedno wielkie nieprzerwane pasmo. Całość należy do Gór Dynarskich (zwanych też Alpami Dynarskimi) ciągnącymi się wzdłuż Adriatyku od Słowenii po Albanię.

To raj dla miłośników wypraw górskich, ale ile trzeba by mieć czasu, aby je spenetrować? Mi pozostało symbolicznie nacieszyć się nimi podczas jazdy samochodem. A jak pisałem wcześniej: to zakręty, zakręty, zakręty i jeszcze raz zakręty!


Oprócz ciągłych zwrotów w lewo lub w prawo jazdę skutecznie spowalnia duży ruch i, oględnie pisząc, zawalidrogi. Już kiedyś wspominałem, że dla mnie Bałkany nie kojarzą się z piratami drogowymi ale kierowcami, których misją życiową jest tak wolna jazda, aby doprowadzić wszystkich innych do szewskiej pasji .

Czasem zdarzają się zabawne sytuacje: gdzieś z bocznej drogi wyskakuje samochód z przyczepką, na której ulokowano dwie krowy. Serpentyny powodują, że mućki latają z jednej strony na drugą, rozpaczliwie próbując złapać równowagę. Może nie powinniśmy, ale kilka kilometrów zanosiliśmy się śmiechem, bo wyglądało to przezabawnie. Podziwiam, iż choroba lokomocyjna nie zakończyła się zanieczyszczaniem okolicy.


W jednej z wiosek samochód zjechał w bok na jakiś targ i już odetchnąłem z ulgą, gdy w tym czasie jego miejsce zajął inny wóz z przyczepką, a tam do dwóch sztuk bydła doszły... dwie owce . Rezultat był ten sam: biedne zwierzęta latały po przyczepie jak pijany po autobusie, a ja ze śmiechu prawie puszczałem kierownicę . Dobrze, że udało mi się w końcu ich wyprzedzić, bo nabijanie się z nieszczęsnych pasażerów mogłoby zakończyć się wypadkiem .


Jedyną miejscowością, w której na chwilę się zatrzymaliśmy, było Prijepolje (Пријепоље) leżące nad rzeką Lim. To ostatnie miasto przed granicą z Czarnogórą. Już kiedyś w nim byliśmy i zwiedziliśmy pobliski monastyr, więc tym razem oglądam tylko nietypowy pomnik, ulokowany przy głównej drodze.


Są to ruiny partyzanckiego szpitala, w którym w grudniu 1943 Jugosłowianie bronili się przed jednostkami niemieckimi nacierającymi z drugiej strony rzeki. Po wojnie resztki zaadaptowano go do nowego celu i uzupełniono tablicami z nazwiskami 408 poległych partyzantów oraz odpowiednimi rzeźbami.





Oglądając tą kompozycję mam wrażenie, że jeden partyzant przepycha się i przewraca drugiego, aby jako pierwszy rzucić kamieniem.


Obiekt był chroniony prawem już w czasach jugosłowiańskich o czym świadczy plakietka z godłem Serbskiej Republiki Socjalistycznej. Godło były podobne do dzisiejszej tarczy herbowej, będącej częścią herbu Serbii, z tym, że usunięto z niego tzw. krzyż serbski. Zachowano natomiast otaczające go cztery "krzesiwa" (podobne do litery S w cyrylicy), przez co wyglądało dość dziwnie, jakby niekompletnie.


Chodząc po dość rozległym terenie pomnika-szpitala widzę faceta, który od strony drogi przy czymś klęka. Pomyślałem, że może zapala tu świeczkę albo znicz, a on... nabierał wody.


Trudno mu się było dziwić, dzień od początku zapowiadał się upalny, a teraz temperatura zbliżała się do 40-tki...

Prijepolje otaczają góry Zlatar. Mieszkańcy mają ładne widoki z okien domów.


Jeszcze piękniej jest po wyjechaniu z miasta.

Do granicy docieramy szybciej niż sądziłem. Radość była przedwczesna, bowiem okazało się, iż to tylko serbski posterunek. Podobnie jak na moście na Dunaju w Batinie funkcjonariusze urzędują w blaszanych budkach i wygląda to na prowizorkę.


Odprawa poszła dość szybko, po czym zaczął się kilkukilometrowy pas ziemi niczyjej. Przynajmniej tak to wyglądało, bo w rzeczywistości nadal byliśmy w Serbii, tyle, że już po kontroli. Krajobraz się nie zmienił: na lewo od drogi płynął Lim, następnie biegły tory słynnej linii kolejowej Belgrad-Bar, a potem strzelały w niebo góry dochodzące do 1000-1200 metrów n.p.m..


Minęliśmy samotną restaurację i wreszcie na mostku widać czerwone tablice informujące, że zmieniamy państwo.


Czarnogóra. Montenegro. Najmłodsze europejskie państwo, którego powstanie nie budziło kontrowersji (pomijając Serbów, rzecz jasna). Byłem w niej do tej pory dwa razy: na jeden dzień, odwiedzając Zatokę Kotorską, oraz niewiele dłużej, podróżując niegdyś z Kosowa. Tym razem chcielibyśmy zobaczyć coś więcej.

Przejechaliśmy może kilometr i na lewym brzegu znów pojawiły się serbskie znaki graniczne. To monastyr Kumanica (Куманица) dostępny w normalny sposób tylko od czarnogórskiej strony. Od reszty Serbii można dojechać tylko krętą, wąską górską drogą albo przybyć pociągiem.

Trochę żałuję, że do niego nie zajrzeliśmy (ciekawe, czy znowu byłaby kontrola?), ale już wkrótce wyrasta przed nami okazały budynek czarnogórskich służb granicznych. W porównaniu z serbskim blaszakiem to mamy tutaj kontrast typu "król i żebrak".

Pierwsze co się rzuca w oczy to alfabet łaciński. Po proklamowaniu niepodległości Czarnogórcy generalnie zrezygnowali z cyrylicy, choć oficjalnie nadal jest ona w użyciu.


Druga odprawa trwała trochę dłużej, bo i więcej samochodów tu stało, ale zmieściliśmy się w kwadransie.

Swoją drogą zastanawiam się, czy naprawdę te wszystkie przejścia graniczne i kontrole są tutaj tak potrzebne? Mówimy o dwóch zaprzyjaźnionych narodach, które żyły ze sobą przez kilkadziesiąt lat. Etnicznie i językowo to prawie to samo, ba, według niektórych danych większość Czarnogórców używa na co dzień języka serbskiego, a nie czarnogórskiego! Czy konieczne jest takie utrudnianie życia zwykłym mieszkańcom, którzy po obu stronach granicy zostawili krewnych, znajomych, czasem domy i interesy? Podobnie sytuacja miała miejsce np. z Czechami i Słowakami czy państwami bałtyckimi... Ehh, polityka.

Skoro już dotarliśmy do Czarnogóry, to teraz trzeba dostać się do morza. Drogi czarnogórskie są jeszcze bardziej kręte niż serbskie, podobnie zatłoczone, no i nie sposób nie zwracać uwagi na otaczające nas krajobrazy.




Asfalt wije się po zboczach, przecina doliny, wdrapujemy się do góry i znów zjeżdżamy na dół. Przygotowanie tych dróg dla samochodów musiało pochłonąć wiele materiałów budowlanych i dynamitu. Trzeba być cały czas czujnym - mimo zabezpieczeń często na szosę spadają kamienie, a prawie każdy tunel jest nieoświetlony.



Na tablicach, ścianach i głazach wymalowane są setki numerów telefonów do pomocy drogowej. Nie dziwię się - spotykamy sporo samochodów, które nie dały rady podjazdom albo temperaturze, przekraczającej już 40 stopni i nadal rosnącej. Nie wyobrażam sobie tutaj jazdy bez klimy!

Po półtorej godzinie zawijasów stajemy na parkingu, gdzie dolina robi się trochę szersza. Znajduje się tu monastyr Morača, należący do Serbskiego Kościoła Prawosławnego.



Klasztor założono w XIII wieku. W 1504 roku spalili go Turcy, po czym został odbudowany. Ostatni raz nieproszeni goście znad Bosforu plądrowali okolicę jeszcze w 1877 roku.

Główna cerkiew Zaśnięcia Bogurodzicy pochodzi z okresu lokacji, ale z zewnątrz nie wygląda jakoś nadzwyczajnie. Reprezentuje styl raszkański, w którym elementy bizantyjskie przeplatają się z romańskimi.



Wewnętrzne freski powstawały od XIII (jedynie fragment) do XVII wieku. Niestety, w tej świątyni nie pozwalają robić zdjęć, więc muszę się zadowolić kilkoma "przypadkowymi" .



Wokół cerkwi stoją zabudowana konaku, w którym w 2010 roku mieszkało trzech mnichów. Jeden z nich siedzi w cieniu i pije kawę, śmiejąc się z kobiet, które zafascynowane są ogromnych rozmiarów... ogórkami .


Klasztory musiały kiedyś być samowystarczalne, więc i dzisiaj uprawiają ogródek, hodują pszczoły itp.



Widać, że ktoś o to dba z pasją (lub wiarą... w coś/kogoś).


Moją uwagę przyciąga nietypowy (już drugi dzisiaj) pomnik. Z lewej strony standardowa lista poległych: z wojen bałkańskich oraz z lat 1912-1918 (Serbowie od odzyskania niepodległości niemal non stop z kimś wojowali). Natomiast po prawej II wojna światowa, gwiazda, sierp i młot. Taka mieszanka socjalistyczno-religijna dość często występująca na bałkańskich cmentarzach. Czy ktoś sobie wyobraża, że np. u paulinów w Częstochowie pochowano albo upamiętniono partyzantów Gwardii Ludowej?


Krótka chwila schłodzenia...

Pudelek napisał(a):Na tablicach, ścianach i głazach wymalowane są setki numerów telefonów do pomocy drogowej. Nie dziwię się - spotykamy sporo samochodów, które nie dały rady podjazdom albo temperaturze, przekraczającej już 40 stopni i nadal rosnącej. Nie wyobrażam sobie tutaj jazdy bez klimy!

Uwierz mi - da się , chociaż nie nazwałbym tego doświadczenia komfortowym . . .
Mieliśmy w Serbii przez trzy dni temperaturę dobrze powyżej 40 stopni , z dwojga złego woleliśmy jazdę z otwartymi szybami i maksymalnym nadmuchem na nogi , niż topienie się w górach . . . ale to już dawno było . . .


Pozdrawiam
Piotr

W 2000 roku, gdy byłem z rodzicami w Chorwacji, to też nie mieliśmy klimy. Albo człowiek był wówczas bardziej wytrzymały albo temperatury były jakieś mniejsze

Pudelek napisał(a):Swoją drogą zastanawiam się, czy naprawdę te wszystkie przejścia graniczne i kontrole są tutaj tak potrzebne? Mówimy o dwóch zaprzyjaźnionych narodach, które żyły ze sobą przez kilkadziesiąt lat. Etnicznie i językowo to prawie to samo, ba, według niektórych danych większość Czarnogórców używa na co dzień języka serbskiego, a nie czarnogórskiego! Czy konieczne jest takie utrudnianie życia zwykłym mieszkańcom, którzy po obu stronach granicy zostawili krewnych, znajomych, czasem domy i interesy? Podobnie sytuacja miała miejsce np. z Czechami i Słowakami czy państwami bałtyckimi... Ehh, polityka.

Przeczytałem gdzieś, w jednej z książek dotyczącej Bałkanów, przypuszczalnie Bilskiego, bo był to wywiad z jakimś przedstawicielem jednej ze stron konfliktu, że najpierw wszyscy muszą się podzielić udowadniając jacy są inni, żeby potem przez następne lata się zbliżać, bo w zasadzie to tak wiele ich nie różni. Polityka.

Nie jestem zorientowany, ale chyba także obowiązuje tam coś na kształt "małego ruchu granicznego". Na przejściu BIH/SRB (Rudo - Uvac) sporo osób taszczyło pieszo zakupy z Bośni do Serbii i na przejściu nikt specjalnie ich nie kontrolował, nawet nie zatrzymywał.

Oczywiście nasze paszporty na obu posterunkach skanowano, a że była awaria systemu, to straciliśmy tam pół godziny.

Pozdrawiam.

Pudelek napisał(a):W 2000 roku, gdy byłem z rodzicami w Chorwacji, to też nie mieliśmy klimy. Albo człowiek był wówczas bardziej wytrzymały albo temperatury były jakieś mniejsze

To pierwsze . My z dziećmi byliśmy pięć razy w Chorwacji Golfem III bez klimy.... a teraz u nas w Polsce lekko o samochód oprze się słońce a wszyscy już się duszą, przegrzewają i wołają "klima!".

Interseal. napisał(a):

Pudelek napisał(a):Swoją drogą zastanawiam się, czy naprawdę te wszystkie przejścia graniczne i kontrole są tutaj tak potrzebne? Mówimy o dwóch zaprzyjaźnionych narodach, które żyły ze sobą przez kilkadziesiąt lat. Etnicznie i językowo to prawie to samo, ba, według niektórych danych większość Czarnogórców używa na co dzień języka serbskiego, a nie czarnogórskiego! Czy konieczne jest takie utrudnianie życia zwykłym mieszkańcom, którzy po obu stronach granicy zostawili krewnych, znajomych, czasem domy i interesy? Podobnie sytuacja miała miejsce np. z Czechami i Słowakami czy państwami bałtyckimi... Ehh, polityka.

Przeczytałem gdzieś, w jednej z książek dotyczącej Bałkanów, przypuszczalnie Bilskiego, bo był to wywiad z jakimś przedstawicielem jednej ze stron konfliktu, że najpierw wszyscy muszą się podzielić udowadniając jacy są inni, żeby potem przez następne lata się zbliżać, bo w zasadzie to tak wiele ich nie różni. Polityka.

Nie jestem zorientowany, ale chyba także obowiązuje tam coś na kształt "małego ruchu granicznego". Na przejściu BIH/SRB (Rudo - Uvac) sporo osób taszczyło pieszo zakupy z Bośni do Serbii i na przejściu nikt specjalnie ich nie kontrolował, nawet nie zatrzymywał.

mały ruch graniczny to nic nadzwyczajnego, przed Schengen istniał na większości granic Polski, mimo, że np. z Czechami i Słowacją nie tworzyła jednego państwa w przyszłości. Ale to zawsze jest sztuczna granica... patrząc na mapy widać ile bocznych dróg zostało przeciętych, kończą się nagle i stają się nieprzejezdne, a przez całe dziesięciolecia chodziły i jeździły tam tłumy...

A co do klimy - okno można otworzyć, ale już np. autostradzie albo stojąc w korku niewiele się przydaje

Pędzimy dalej na południe, cały czas wzdłuż rzeki Moračy. Czasem jest trochę szerzej...


...a czasem wąsko. Pięknie!





Nagle na trzeciego wyprzedza mnie wypasione porsche! Ze dwie chwile później widzę za sobą radiowóz na sygnale. Gorączkowe myślenie: "złamałem przepisy? Pewnie, że tak, łamię je tutaj non stop, podobnie jak inni, ale chyba nie w tym momencie!". Na szczęście policja szybko pędzi do przodu i po jakimś czasie stoją na poboczu wraz z zatrzymanym porschakiem . Będzie mandat czy łapówa?

Wreszcie krajobraz zaczyna się trwale zmieniać. Obok drogi sterczą filary przyszłego mostu; powstaje tu pierwsza czarnogórska autostrada! Koszty zapewne będą ogromne, a pierwsze odcinki mają zostać otwarte w 2019 roku.


Rzeki to nie wzrusza, spokojnie płynie w wydrążonym korycie.


Zerkam na samochody wyświetlacz - 43 stopnie, za chwilę podniesie się jeszcze o dwa. Każde wyjście z wozu graniczy z bólem. Człowiek jednak nie jest przyzwyczajony do takiego klimatu... A wychodzę dość często, bo ciągle coś nowego i ciekawego.


Dołem linia kolejowa do Baru. W oddali ludzie kąpią się w rzece, która pewno musi być cholernie zimna w porównaniu z powietrzem.


Zastanawiałem się, czy zahaczyć o Podgoricę. Stolica Czarnogóry znana jest ze swojej bezpłciowości. Ostatecznie uznałem, że mogę ją przełożyć "na zaś" i tylko przemknąłem wewnętrzną obwodnicą.


Na rondzie ze ślepymi zjazdami nie mogłem się jednak powstrzymać i wyszedłem zrobić kilka zdjęć - w końcu co stolica to stolica .



Niedaleko jest stołeczne lotnisko (nadal używające kodu pochodzącego od "Titograd"). Kto będzie szybszy: samochód czy samolot Montenegro Airlines?


Dwupasmówka kończy się rondem.


Przed nami pojawia się wielka wodna tafla - to Jezioro Szkoderskie (Skadarsko jezero, alb. Liqueni i Shkodrës). Droga i linia kolejowa przecina je wąską groblą, ale kawałek dalej muszę stanąć i uwiecznić. Powietrze jest tak rozgrzane, że wszystko staje się blade.



Gdzieś tam daleko jest Albania, do której należy 1/3 zbiornika.


Czarnogóra nie posiada jeszcze autostrad, ale drogę ekspresową już tak - odcinek prowadzący do tunelu Sozina. Tunel otwarto w 2005 roku, liczy 4189 metrów i skrócił czas podróży nad morze o jakieś 30 kilometrów. Przejazd nim kosztuje 2,5 euro.





A za nim już czeka Morze Adriatyckie.