Zmysłowa Kenia 2018

Kibo Safari Camp
Na przywitanie dostajemy białe ręczniki do wytarcia się po podróży pełnej kurzu. Nawet nie zdawaliśmy sobie sprawy, że jesteśmy tak brudni. Do kosza wrzucamy czarne. Jeszcze drink powitalny, klucze do kłódki i idziemy do namiotu. Dostaliśmy namiot niedaleko recepcji. Kłódka zamyka trzy suwaki w przedniej części namiotu. Przed wejściem taras, wygodna kanapa do siedzenia. Wewnątrz bardzo przestronnie, spodobało nam się wnętrze. Nie mam zdjęć, ale to bez trudu można znaleźć w internecie. Do 16 to czas na m.in. lunch, poznanie terenu i domycie się, bo ręczniczki to za mało. Jako, że wyprzedzamy naszą grupę o wizytę u masajów to na obiad idziemy do prawie pustej restauracji. Wybór dań jest wystarczający, napoje dodatkowo płatne. Tutaj piwo było najdroższe, bo kosztowało 400 szylingów. Do wyboru 3 regionalne i guinness. Innych cen nie zanotowałem.

Trzeba wspomnieć o rozliczeniach. Przy obiedzie zapytano nas o nr domku, chcieli podpis na rachunku. Zapłaciliśmy na miejscu. I tutaj zapaliła się czerwona lampka.
Teren Campu to cztery alejki z domkami, których początkowym punktem jest miejsce, gdzie jest recepcja, restauracja i bar. Na terenie hotelu jest też niewielki basen. Pisałem wcześniej, że baseny nie interesują mnie na terenach hotelowych.
Przed safari pobiegałem trochę z aparatem i kilka pstryków:








Po niezbyt miłej jeździe z poprzednim kierowcą początkowo chcieliśmy wrócić do naszego pierwotnego busu, ale okazało się że mamy alternatywę. Kierowca bardzo dobry i dbający o to, aby pokazać jak najwięcej na trasie. A w środku mama z dwójką nastoletnich córek. Strzał w dziesiątkę, bardzo sympatycznie z nimi spędziliśmy czas na podziwianiu przyrody.
Park Amboseli, to większości płaski teren, trochę bagnisty nad którym góruje oczywiście szczyt Kilimandżaro.
Ot takie widoki:















To zapowiedź kotków, były daleko, ale i tak wzbudziły dużą sensację i zebrało się wiele samochodów z turystami.


Wracamy do Campu, o 19 trzeba opuścić teren parku.




A zachód słońca zastaje nas przy wyjeździe z parku.



Po przyjeździe z safari.
Wieczorem kolacja i pogawędki z innymi uczestnikami podróży. Niestety nie obyło się z walką o rachunki z kelnerami. Przy kolacji już zwracałem uwagę, że płacimy od razu i żeby to zostało zanotowane. Odpowiedz brzmiała jak zwykle „nie ma problemu”, ale kwitka nie łatwo było się doczekać. Nie tylko my mieliśmy z nimi przeboje. Podczas dalszej części wieczoru płaciliśmy, ale z zaznaczeniem ze rachunki nam są niepotrzebne, bo nie będę podawał nr domku i nie będę się podpisywał. Czyli są dwa sposoby:
1. Nie płacić za dodatkowe napoje i zbierać kopie rachunków do rozliczenia w momencie wyjazdu.
2. Płacić i nie podawać nr domku
Dlaczego, bo przy wymeldowaniu u nas okazało się, że mamy zapłacić 1600 szylingów. Nie zapłaciliśmy w rezultacie. Ten pierwszy sposób jest trochę niepewny i po co zawracać sobie tym głowę. Przewodniczka powiedziała nam, że mogą oszukiwać na rachunkach.
W następnej części m.in. kociaki i walka olbrzymów.

Kolejny dzień safari i kolejna pobudka przed świtem. Wydawało się, że startujemy pierwsi. Do bramy parku jest kilka minut jazdy. Poranna szarówka nie sprzyja ładnym fotkom.
Moim łupem pada jako pierwszy Drop olbrzymi


Po nocnych łowach resztki jakiegoś zwierza konsumuje szakal.


i



Nasz kierowca jest w ciągłym kontakcie z innymi przewodnikami. Spokojnie jedziemy i w tej porannej szarówce staramy się coś ciekawego wypatrzeć. Po kilkunastu minutach od wjechania na teren parku na CB jest info. Paul wciska gaz i pędzimy w miejsce jemu już znane, ale nam nie chce powiedzieć co zobaczymy. Jako, że teren parku płaski to już z daleka widać jak ze wszystkich stron pełnym gazem suną inne samochody.
Są lwice, ale i około 30 samochodów. Łupem lwic padło gnu z którego już niewiele zostało. W oddali stoi inne gnu i smętnie patrzy jak koty pożerają jego pobratymca.



Przy okazji postoju robię kilka innych fotek





Nagle Paul robi coś genialnego. Wyłamuje się z kolumny samochodów stojących na poboczu drogi i rusza szybko do przodu. Przejeżdżamy kilkadziesiąt metrów i jesteśmy jako pierwsi do obserwacji tych małych kociaków. Są tuż koło samochodu cały czas popiskując - wołają pewnie matkę, która jest po drugiej stronie drogi.




Idzie po maluchy. Kiedy przechodzi koło samochodu łypie na nas okiem, a z gardła wydobywa się nieustanny groźny pomruk.



Te młode lwiątka mają kilka tygodni, bo na ich sierści widać jeszcze ciemne ciapki.


Nasyciwszy oczy widokiem stada ruszamy dalej kwitując standardowym powiedzeniem – „mamy to”. 
Dalej spotykamy



I tu następny strzał poranka. Walczące słonie. Mocowanie słoni nie trwało długo, po zadaniu ciosu w zadek, jeden ze słoni odszedł w krzaki. Wygrany ze szczęścia zrobił kilka kółeczek z głośnym trąbieniem. Aż z wrażenia zapomniałem zrobić zdjęcie kiedy tańczył zwycięsko, patrzyliśmy na to dosłownie z szeroko otwartymi oczami.





Powoli opuszczamy park Amboseli, pełni wrażeń po poranku.
Po drodze spotykamy hipopotama i bawoły wspólnie zajadające na śniadanie trawę.


A to pozostałości po lodge Ol tukai, niegdyś pewnie super miejsce bo na terenie parku i z fajnymi widokami teraz niszczejące zabudowania, którymi zawładnęła natura.

I małpy





Ostatnie spojrzenie na Kilimandżaro


I kilka upolowanych








Te ptaki, żegnają nas na bramie. Przed nami dalszy etap safari, o tym w następnej części.

Naszym następnym celem podróży jest park Tsavo East, ale nim do niego dojedziemy zobaczymy z okien busu codzienne życie Kenijczyków. Kierujemy się w stronę „autostrady” łączącej Mombasę z Nairobi. W tej części relacji nie będzie zbyt wiele zwierząt, bo chyba zmęczyłem tym oglądających i czytających.
Początkowo przydrożne wioski wyglądają schludnie. Dalej już tak ładnie nie będzie.









Po około 2 godzinach mamy postój w typowym zajeździe dla turystów. Typowa szopa z minimalnym oświetleniem, ale za to z przeładowanymi regałami. Mnie takie widoki od razu odrzucają i szukam cienia pod drzewkiem. Ciekawość jednak zwyciężyła i mimo żaru z nieba poszedłem na polowanie z aparatem.





Uff wreszcie koniec z tym postojem. Te postoje podczas wycieczki są za długie wg mnie.
Dalej w drogę.














Następny postój i znowu przedłuża się pobyt. Tym razem na stacji benzynowej z dodatkiem dla turystów.
I tutaj właśnie zobaczyłem typowego marabuta. Typowy o tyle, że taki obraz tego ptaka miałem w pamięci z filmów przyrodniczych, czy też z zoo. Taki łysawy z czerwonym worem pod dziobem. Ten z początku mojej relacji był pewnie bardzo młodym osobnikiem. Dodatkowo ten miał niestety uszkodzone skrzydło. Mimo to po rozłożeniu skrzydeł ptaszysko było wielkie.




Safari w następnej części?

Safari jest nieustające

Oglądam z zazdrością; małe lwiątka, walka słoni .
pzdr.

Nie znudziłeś nas na pewno tym safari, więc dawaj więcej

Janusz Bajcer napisał(a):Safari jest nieustające

Napiszę tak, ta podróż się kiedyś zakończy.
Moja relacja z podróży.

tiwa napisał(a):Oglądam z zazdrością; małe lwiątka, walka słoni .
pzdr.

A tam zazdrościć. Nie tak dawno myślałem o tym, aby zobaczyć wrocławskie zoo. Nigdy tam nie byłem. Teraz już nie chcę oglądać zwierząt w zoo.

agata26061 napisał(a):Nie znudziłeś nas na pewno tym safari, więc dawaj więcej

Zostało jeszcze kilka, ale muszę dorobić do tego otoczkę słowną.

Kociaki, super . My nie mieliśmy tyle szczęścia do kocurów
Z przyjemnością oglądam Twoją relację

malina1959 napisał(a):Kociaki, super . My nie mieliśmy tyle szczęścia do kocurów

Mi też umknęło w busz tyle fajnego zwierza.

Z przyjemnością oglądam Twoją relację

Miło to przeczytać.

I chyba mam, też inne kociaki na fotkach, to się zobaczy...

Przed nami następny park – Tsavo East. Od bramy parku zaczynamy oglądanie zwierząt. Do Lodge Voi mamy około 1 godzinę jazdy. Na dzień dobry pojawia się słoń i będzie on motywem przewodnim tego odcinka.




Około 14 jesteśmy w lodge, gdzie od razu kierujemy się na lunch. Bagaże rzucamy przy recepcji. Wybór dań jest minimalistyczny i w ogóle jakość potraw jest słaba, ale nie przyjechaliśmy tu jeść. Nie mamy wiele czasu, więc szybki obiad – coś tam się skubnęło, zakwaterowanie i przebieżka po terenie lodge. Do 16 mamy czas. Pokój z minimalnym wyposażeniem, klimatyzacja w postaci wiatraka. Do szafy nawet nie zaglądałem bo wyglądała jakby miała z 50 lat. Balkonu brak, ale na zewnątrz jest mnóstwo miejsca i tarasów do obserwacji zwierząt. Sama lodge położona na wzgórzu z bardzo fajnym widokiem.


Poniżej tego tarasu z daszkiem znajduje się basen z kilkoma leżakami i stolikami.

W dole jest oczko wodne/wodopój w pobliże którego można się dostać podziemnym przejściem i z bliska oglądać zwierzęta.










Nawet planowo wyruszamy coś upolować.





I dość długi postój był w tym miejscu. Co ciekawe przez ten teren przechodzi rurociąg, który doprowadza wodę od źródeł Mzima do Mombasy. Słonie robią sobie źródełka wody pitnej niszcząc rury zakopane w ziemi.
Tutaj obserwowałem całe rodziny czerwonych słoni. Czerwona glina i woda to doskonały materiał na pokrycie swoich ciał warstwą ochronną.











A to z daleka widoczna Lodge Voi.


Przemieszczanie się tego olbrzymiego stada bawołów było dla mnie bardzo zagadkowe. Przed safari na zdjęciach widać, jak stado kieruje się z głębi sawanny do wodopoju. Przed wyjazdem w tym oczku wodnym została tylko mokra glina.
Tutaj stado podąża w tym kierunku. My wracamy do lodge.


A po drodze spotykamy



Koby śniade




Wieczorem, po kolacji oglądamy na tarasie w TV 100kHD stado, które majestatycznie idzie w drugą stronę. Może szuka wodopoju i liczy, że to przed lodge w dole napełniło się wodą.


Miło się siedziało chłonąc widoki i odgłosy nocnego życia, ale trzeba było iść spać.
Czeka nas ciekawa noc i ostatni etap safari po parkach, ale to w następnym odcinku.

Jer napisał(a):Wieczorem, po kolacji oglądamy na tarasie w TV 100kHD

. Ładna i ciekawa ta turystyczna Afryka w Kenii. Podobno w turystycznej RPA też całkiem nieźle .
pzdr.

Fajna relacja, świetne zdjęcia. Nasz syn to miłośnik owadów z motylami na czele. Zachwycony zdjęciami motyli

tiwa napisał(a):

Jer napisał(a):Wieczorem, po kolacji oglądamy na tarasie w TV 100kHD

. Ładna i ciekawa ta turystyczna Afryka w Kenii. Podobno w turystycznej RPA też całkiem nieźle .
pzdr.

Turystyczna, czy tez nie, RPA pozostaje na razie poza naszymi planami. Zbyt daleko, a urlopy mocno standardowe i trudno się jednocześnie wstrzelić w okienko wolnego.