VI3

Abakus68 - po tej Twojej lekcji będę mój motar w słoiku jeszcze bardziej czcić i mówić do niego czule Dopóki go nie skonsumuję
To jak ta nazwa dokładnie brzmi po włosku?

Abakus68 napisał(a):„Motar po prostu chce mieć morze w pobliżu, i chce być przez nie podlewany, żeby morze na niego płakało, pieściło go i szeptało mu delikatne słowa w świetle księżyca ... a gdzie morze nie może dotrzeć do niego falami czy kropelkami ... tam motar nie rośnie... Gdyby próbował opisać smak motaru to jedyną rzeczą, o której warto wspomnieć jest to, że ma smak morza. Surowy nie przypadł mi do gustu, choć niektórym przypaść może .... ale gotowany ..... mmmmmmm .... morze w ustach!”

WOW.. to teraz posiłki w Cro nabiorą nowego poetyckiego wymiaru

a_nula

WOW.. to teraz posiłki w Cro nabiorą nowego poetyckiego wymiaru

A przed posiłkiem trzeba zmówić modlitwę do ...Neptuna chyba Bo skoro morze w ustach

Abakus - dzięki za wtręt kulinarny o motarze! Piękny tekst, tłumaczenie Twoje? Znasz chorwacki? :O Swoją drogą, nie jadłem go chyba nigdy w formie ugotowanej - zwykle z marynaty do przystawek...

Katerina napisał(a):będę mój motar w słoiku jeszcze bardziej czcić i mówić do niego czule Dopóki go nie skonsumuję

Anybody modliszka?

Vis - Kut (1)

Często przez lokalnych zwany Starą Issą, Kut okupuje wschodnie nabrzeże Zatoki Św. Jerzego. Przyznam szczerze, że mam z tym Kutem problem. Porównując z Luką, jest sporo różnic,

in plus:

- łatwiej zaparkować (spory „zatunelowy” bezpłatny parking i jego okolice, parkowanie na górze przy głównej drodze – Kut jest o wiele mniej stromy niż Luka i blisko od drogi do nabrzeża)

- przyjemniej tu się odpoczywa (mniejszy ruch – mniej jest ludzi, ale też pojazdów, m.in. skuterów – może i jest tu mniej stromo, ale prawie wszędzie są jakieś schody, więc prawie każdy przybywa do centrum Kutu pieszo)

- wszystko (prawie) jest skupione w jednym miejscu – wokół placu zwanego Trg Podlože – są tu obok siebie restauracje, konoby, bary, sklepy, piekarnie, lodziarnie, do tego nierzucający się w oczy, ładnie wkomponowany w otoczenie Hotel San Giorgio, również mieszczący niezłą podobno restaurację)

in minus:

- mimo wszystko, jest mniejszy wybór lokali niż w Luce – coś za coś

- trudniej tu zjeść „budżetowo” – Kut jest bardziej stylowy, nastawiony na bogatszego klienta niż bardziej różnorodna Luka

- trudniej tu niż w Luce zaopatrzyć się w świeże warzywa i owoce – da się, ale asortyment węższy i godziny pracy straganu i sklepu również mocno „zawężone”

- ryb w ogóle tu nie kupisz

- tylko jeden bankomat – jak on zawiedzie, klapa, jeśli potrzebujemy gotówki

Umowną granicę między Luką a Kutem stanowi Kościół Gospe od Spilice. Tam też nabrzeżna ulica dostaje imię Vladimira Nazora, chorwackiego pisarza z I połowy XX wieku. Idąc nią w stronę wspomnianego Placu Podlože, mijamy – przez pewien czas tylko po prawej, bo po lewej długi czas jest tylko morze – kolejne zabudowania, a wśród nich: Pizzerię Karijola, Muzeum Archeologiczne, komendę policji, otoczoną murem Restaurację Vila Kaliopa (zdecydowanie najbardziej „lanserski” lokal w Kucie), a potem – gdy już zabudowania rosną po obu stronach ul. Nazora – wiecznie skąpaną w słońcu (to akurat minus, nie plus – wieczorem da się tu wytrzymać na zewnątrz tylko po zachodzie) Konobę Mate i Grgo, nowo otwartą Restaurację Stara Teza, lodziarnię Slatki Kut, mały straganik warzywno-owocowy, malutki sklep z pieczywem, mały studenac i…


cdn. już za chwilę
P.S. Zdjęcia nr 1 i 3 bezczelnie ściągnąłem z googla - mówiłem, że w tym roku nie nastawiliśmy się na focenie...

Imponujące pnącze.

Jest śliczne, ale jakie w nim muszą mieszkać......pająki

Vis - Kut (1 - c.d.)

…i wpadamy do centrum Kutu, gdzie najpierw przechodzimy między restauracjami Pojoda i Val, mijając jednocześnie piekarnio-lodziarnię, bankomat, wiecznie zamknięty sklep warzywno-owocowy, Konobę Tramontana, sanitariat dla wodniaków. Tuż za winklem otwiera się na nas Trg Podlože, z kilkoma barami (w tym najbardziej „lokalsowym” – Josip i najnowszym – Lambic), no i oczywiście Kościołem pw. Św. Cypriana i Justyna. Za placem jest już tylko króciutki kawałek nabrzeża, na którym znajdziemy dwie konoby – luzacką w charakterze Vatricę i zdecydowanie bardziej „ą-ę” Težok.

Za Težokiem można wejść po schodach do ulicy Put Lučica, która w miarę oddalania się od centrum Kutu przejdzie w dość wąską drogę z ułożonych betonowych płyt, prowadzącą kilka metrów nad poziomem wody aż do wspomnianej wcześniej Českiej Vili i plaży Grandovac. A po drodze, między zamieszkanymi budynkami, napotkać można wiele ciekawych opuszczonych domów, a nawet posiadłości z imponującymi ogrodami, dziś zapomnianymi przez boga i ludzi. Perełką tej części Kutu są najdłuższe (najwyższe?) na całej wyspie schody, łączące Put Lučica z biegnącym na górze makadamskim putem, który pozwala dostać się na Grandovac samochodem.

Jak dotąd, nasze doświadczenia kulinarne w Kucie ograniczały się do obiadu w Vatricy (pisałem o nim w relacji z 2015 roku), tym postawiliśmy sobie za punkt honoru poznać bliżej inne lokale. Ale o tym w kolejnym odcinku podróży po Kucie. Tymczasem…

beatabm napisał(a):

Imponujące pnącze.

Jest śliczne, ale jakie w nim muszą mieszkać......pająki

Haha, tuż przed wysłaniem posta miałem zmienić podpis pod tym zdjęciem na "9 na 10 turystów (i pająków) lubi to", ale zapomniałem

Byłam w pizzerii Karjola i było bardzo sympatycznie, a że w cieniu?Toż to atut tylko.Pizza przednia, na cienkim cieście, jak należy.
A w Kaliope mam w planie kiedyś coś skubnąć, lub choćby wypić, bo bardzo mi się podobają ich stoliki w gaju palmowym - siedzieć pod wysokimi palmami przy zachodzie słońca

Chętnie poczytam o Tramontanie Już sama nazwa mi się podoba.Nasza właścicielka apartmana nazywa tak wiatr, który czasami zrywa się w Komiży po południu

Dla mnie Kut zdecydowanie wygrywa z Luką, właśnie dlatego, że większość knajpek jest skupiona wokół jednego placu. Przez to Kut wydaje mi się bardziej klimatyczny, kameralny. No i jest Lambik

Mnie z kolei siedzenie w knajpce przy nasłonecznionym stoliku późnym popołudniem zupełnie nie przeszkadza. Wzmaga to tylko mój apetyt na piwo

Katerina napisał(a):Byłam w pizzerii Karjola i było bardzo sympatycznie, a że w cieniu?Toż to atut tylko.Pizza przednia, na cienkim cieście, jak należy.

Nie był to z mojej strony zarzut. Ale jakoś to miejsce zawsze sprawiało (pewnie przez ten cień, hehe) wrażenie smutnego. Na pewno lokalizacja (betonowa pustynia, nic w bezpośredniej okolicy) nie wpływa też pozytywnie na mój odbiór tego miejsca. Taka "knajpa przy parkingu".

Katerina napisał(a):A w Kaliope mam w planie kiedyś coś skubnąć, lub choćby wypić, bo bardzo mi się podobają ich stoliki w gaju palmowym - siedzieć pod wysokimi palmami przy zachodzie słońca

Sądzisz, że Cię nie spławią, jak się dowiedzą, że tylko na picie przyszłaś?

Katerina napisał(a):Chętnie poczytam o Tramontanie Już sama nazwa mi się podoba.Nasza właścicielka apartmana nazywa tak wiatr, który czasami zrywa się w Komiży po południu

No tak, jest to jeden z głównych wiatrów, w Chorwacji znany jako bura. Znać tu włoskie wpływy na Visie... Przez chwilę nawet zastanawiałem się w tym roku nad kupnem koszulki z nazwami wiatrów wpisanymi w różę wiatrów, ale ostatecznie kupiłem taką z odwzorowaniem wodniackiej mapy Archipelagu Viskiego.

maslinka napisał(a):Dla mnie Kut zdecydowanie wygrywa z Luką, właśnie dlatego, że większość knajpek jest skupiona wokół jednego placu. Przez to Kut wydaje mi się bardziej klimatyczny, kameralny. No i jest Lambik

Ja po dwóch poprzednich razach byłem bardziej "na Kut", teraz to sam nie wiem. Zresztą i tak wolę Komižę

Co do kameralności, to na pewno tak. Ten Lambic to niezłe odkrycie, jego patio zobaczyłem dopiero na Twoich zdjęciach. To chyba ostatnie miejsce w Kucie (z tych z jedzeniem), którego nie odwiedziliśmy, a które odwiedzić mam zamiar. (Nie byliśmy także w Val ani w Težoku, ale tam mnie nie ciągnie).

maslinka napisał(a):Mnie z kolei siedzenie w knajpce przy nasłonecznionym stoliku późnym popołudniem zupełnie nie przeszkadza. Wzmaga to tylko mój apetyt na piwo

Hm, ja nie lubię siadać w knajpce ze słońcem w oczy (jak i w całkowitym cieniu) - bo zgadnij, kto będzie siedział w kierunku słońca - moja żona, moje dzieci, czy ja?

Marsallah napisał(a):Hm, ja nie lubię siadać w knajpce ze słońcem w oczy (jak i w całkowitym cieniu) - bo zgadnij, kto będzie siedział w kierunku słońca - moja żona, moje dzieci, czy ja?

No i teraz wiem dlaczego mawiają ludzie, iż punkt widzenia zależy od punktu siedzenia:)

Marsallah napisał(a):Abakus - dzięki za wtręt kulinarny o motarze! Piękny tekst, tłumaczenie Twoje? Znasz chorwacki?

Ale coś Ty! Po chorwacku to ja znam może 3 słowa na krzyż... Mam jednak ciekawego wujka. Wujek google wszystko umie tylko szelma jedna i pijanica coby nie przetłumaczył to jakiś bełkot. Jedyne zatem co umiem tłumaczyć to z bełkotu na polski
Możesz zatem spokojnie dopisać mnie do grupy osób, którzy za rodziców chrzestnych mają ciocię wikipedię i wujka google

Mam podobnie - w sporze Kut/Luka wybieram Komiżę . Choć jeżeli Bóg da i Partia pozwoli i wrócę na Vis, to zadokuję w Rukavacu na bank.

Komiža (1)

Komiža – nierozerwalnie związana z Visem jako wyspą, ale też z Visem – miastem. Nosi ten Vis w sobie – żeglarze i rybacy, docierający na Vis drogą morską, przybywali od strony morza i to Komiža była ich wrotami do Visu – Issy. Issa, Cum Issa – Comissa – Comisa – Komiža. Nazwa miasta pokazuje wiele o historii wyspy – łączy w sobie bowiem greckie „Issa” z łacińskim „Cum”, przypominając o burzliwych dziejach Issy/Lissy/Visu – wyspy, która na przestrzeni dziejów przechodziła z rąk do rąk, pozostając przez szereg lat pod wpływami różnych mocarstw.

Nigdy nie ukrywałem, że z dwóch miast na Visie od początku bardziej do gustu przypadła mi właśnie ona – jedyna osada położona na zachodnim wybrzeżu wyspy. Nie wiem, czy zaważyła tu „kompaktowość” miast(eczk)a – w Visie przejście spod przeprawy promowej do ryneczku w Kucie zajmuje pół godziny, a gdyby liczyć rozpiętość punktów ekstremalnych miasta, to z okolic Półwyspu Prirovo na Grandovac wyjdzie godzinka, i to w tempie marszowym. Oczywiście, można podjechać, ale cenię w Komižy to, że mogę zaparkować w jednym miejscu (zwykle jest to Put Kamenice) i zostawić tam auto. Na Kamenice czy Lučicę mam stamtąd 10 minut, do najbardziej oddalonej plaży pod Hotelem Biševo wyjdzie max 20 minut. Poza tym, czuję się lepiej przez Komižę „objęty” – nigdy nie wychodzę tu z miasta, jak już raz wejdę pomiędzy budynki. W Visie mamy tę martwą zonę między Kinem Hrid w Luce a Vilą Kaliope w Kucie.

Właśnie, kino. Pierwsze kroki w Komižy skierowałem do punktu informacji turystycznej, celem nabycia nowej mapy (poprzednia porwała mi się i funkcjonowała już w 2 kawałkach), ale tuż przy wejściu na rivę moją uwagę przyciągnęła tabliczka kierująca to letniego kina. Pewnie tu nigdy nie zawitamy (a przynajmniej nie dopóki dzieci nie podrosną, a my nie zmienimy miejscówki ze wsi na miasto), ale miło, że nie tylko w Visie jest kino pod chmurką.

Mapę udaje się dostać, tę samą. Patrzymy, co się zmieniło w Komižy. Knajpy na rivie te same, siedzi się tak samo w każdej, więc po co przepłacać I tak wpadamy zawsze do Koluny Warzywniak, pekara, ribarnica, dwa studenace, trzy lodziarnie, dwie pizzerie, sklep z pamiątkami, kiosk, pub na rogu, kafejki „Małego Paryża”. Nikt też nie narusza duopolu Blue Cave Agency i Alternatury w zakresie organizacji wycieczek. W Ribarskiej ulicy mini-warzywniak, sklep z pamiątkami, fryzjer dla burżujów, na cyplu trio modnych restauracji – Bako, Jastožera i Barba. Issa Diving Center, ruiny, hotel, Gusarica. Wszystko po staremu. I dobrze

Do Komižy będziemy oczywiście wracać – czy to na plażę, czy zjeść, więc pojawi się ona jeszcze nieraz w tegorocznej relacji. Jakoś jednak nie odczuwałem potrzeby wykonywania fotografii w tych samych miejscach. W tym roku najbardziej skupiłem się na sprawdzaniu starych parkingów i szukania nowych. Ze starych odpadł jeden – vis a vis płatnego (zagrodzili wjazd do sadu), dobrze mają się natomiast Put Kamenice i Hotel Biševo Znalazłem dwa nowe miejsca bliżej rivy – odsyłam do zdjęć.

Wracając do początkowych rozważań nad wyższością Komižy nad Visem – na pewno istotnym czynnikiem w ocenie jest mniejsza ilość „przeszkadzających” obiektów – vide hałaśliwa wypożyczalnia skuterów w Luce, kawiarnia przed Hotelem Tamaris, okoliczne brzydkie sklepy… No i jachty cumujące przy samej rivie, zasłaniające widok w stronę Prirova przechodniom i klientom kawiarenek i restauracji na odcinku od Pekary Kolđeraj aż do Konoby Kantun. Kolejną rzeczą, która nasuwa mi się na myśl, jest dostępność miejskich plaż, i to w obrębie zurbanizowanej części miasta. Kamenice to odległa plaża, ale już Lučica, Gusarica i Bjazicovo (nie mówiąc o kilku mniejszych plażyczkach między domami) są dostępne „od ręki” – można przyjść na plażę, po odpoczynku przebrać się i w ciągu 5 minut zasiąść przy stoliku w kafejce czy restauracji. W Visie tak się nie da. Last but not least – widok na Biševo , na morze. Nie w stronę lądu – z Visu przy dobrej (a nawet średniej) widoczności widać nie tylko Hvar i Brač, ale także masyw Mosoru na lądzie. Tak już mam i tak lubię – lepiej wypoczywam, patrząc w przeciwnym kierunku niż droga powrotna…