Turcja w cztery tygodnie

Przy drodze dojazdowej do Nemrut w miejscowości Karadut jest kilka domków,gospodarze sami wychodzą i kiwają na nocleg.Cena około 20- 30 lira za dwójkę.
Ale bliżej szczytu jest Pensjonat Cesme i chyba jeszcze jakis inny.Także bez problemu jest znalezienie noclegu nawet póżnym wieczorem.

Zachodni taras zalany promieniami zachodzącego słońca.





Odczuwa się jednak przenikliwy chłód o tej porze dnia i w porywach lodowatego wiatru.





Sztucznie usypany wierzchołek góry Nemrut kryje najprawdopodobniej komory grobowe Antiocha i jego najbliższych. Do tej pory nie udało się jednak do nich dostać. Mimo iż zastosowano bardzo kontrowersyjne metody w próbach dotarcia do wnętrza. W latach pięćdziesiątych XXw ekipa amerykańska użyła dynamitu. Nie pomogło to w niczym, a jedynym efektem było obniżenie pięćdziesięciometrowego stożka o pięć metrów.





Cztery lata wcześniej, gdy dotarłem tam z Ismailem, czułem pewne zażenowanie, gdy musiałem mu pstrykać fotki, podczas gdy on wspinał się na kolejne posągi. Tym razem nie zauważyłem nikogo, kto by wchodził na teren ograniczony symbolicznym łańcuchem.





Pośród rzeźbionych kamiennych płyt, znajduje się tu również "Lew z Kommageny". Układ gwiazd i planet na jego boku został rozszyfrowany przez archeoastronomów, jako wskazujący na noc z 6 na 7 lipca roku 61 lub 62 p.n.e. Według jednych teorii, jest to data intronizacji Antiocha I Epifanesa przez Pompejusza. Według innych - data konsekracji sanktuarium.

Słońce chowa się za horyzont. Koniec spektaklu.
Robi się jeszcze zimniej. Pora odtrąbić odwrót.





Z parkingu zabiera się z nami para Słoweńców. Ale jadą z nami tylko do wysoko jeszcze położonych rozstajów. Kierują się bardziej na wschód, podczas gdy naszym celem jest południe.
Zjeżdżamy znacznie niżej. Znajdujemy sobie kawałek płaskiego miejsca tuż przy samej drodze. W trakcie naszychg przygotowań do noclegu, zjeżdżają z góry po kolei trzy samochody i każdy z nich się zatrzymuje, by zapytać, czy potrzebujemy pomocy. Mimo iż zdążyłem już poznać turecką życzliwość, jestem po raz kolejny zaskoczony. Ale nie - nie potrzebujemy pomocy, tylko spokoju.





Rano z utęsknieniem czekamy, aż słońce wedrze się do naszego wąwozu.





Podczas gdy pakujemy graty, odwiedza nas stado kóz z pasterzem.





Opuszczamy Nemrut Dagi Milli Parki, kierując się w stronę Eufratu.
Zatrzymujemy się jeszcze tylko przy moście pochodzącym z czasów rzymskich, który długo przetrwał w nienaruszonym stanie. Dopiero kilkanaście lat temu zarwał się pod przejeżdżającą cysterną.





Wyjeżdżamy na otwarte tereny.

Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

Franz, przepięknie pokazujesz Turcję/i nie tylko/ ,a następnym razem włażę na zachód słoneczka na Nemrucie,prześliczne i nie wieje tak ostro jak o poranku.
Pozdrawiam mocno

carnivalka napisał(a):Franz, przepięknie pokazujesz Turcję/i nie tylko/ ,a następnym razem włażę na zachód słoneczka na Nemrucie,prześliczne i nie wieje tak ostro jak o poranku.

Bo to piękny kraj z mnóstwem pięknych miejsc.

Chciałem sobie przypomnieć Twoje tureckie wędrówki na travelforum, ale już mnie tam nie wpuszcza. Bardzo prywatne tamto forum się stało...

Pozdrawiam,
Wojtek

Forum było przenoszone Franz,może stąd przejściowe kłopoty,może napisz o nowe hasło.

carnivalka napisał(a):Forum było przenoszone Franz,może stąd przejściowe kłopoty,może napisz o nowe hasło.

Żeby dostać jakiekolwiek hasło, musiałbym się najpierw zarejstrować. A ja tam niczego nie piszę, więc się i nie rejestruję.
Przedtem każdy mógł zajrzeć, by przeglądnąć, poczytać. I to już teraz nie jest możliwe. Szkoda...

Pozdrawiam,
Wojtek

Kierujemy się na południe. Piknik urządzamy nad szerokimi rozlewiskami Eufratu, powstałymi w wyniku postawienia tamy Atatürka.





Przekraczamy Eufrat - pierwszą z dwóch słynnych rzek Mezopotamii i wjeżdżamy do Al-Dżaziry. Al-Dżazira oznacza po arabsku wyspę i odnosi się do górnej Mezopotamii.



Mijamy Urfę, zostawiając ją sobie na później i kierujemy się w stronę Syrii. Nie dojeżdżamy do samej granicy syryjskiej, 15km przed nią skręcamy w boczną drogę do wioski Harran.



Pan rzekł do Abrama: "Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, który ci ukażę."
Abram (Abraham) posłuchał i w ten sposób najsłynniejszy mieszkaniec Harranu powędrował dalej na południe.



Harran należy do tych najdłużej zasiedlonych miejsc w historii cywilizacji - pięć tysięcy lat bez większych przerw.
Wyróżnia się charakterystycznymi domami w kształcie ula, budowanymi z cegły mułowej.



Znajdują się tu również ruiny cytadeli. Wiadomo, że stała tu twierdza już w czasach Hetytów, ale ruiny, które przetrwały do dziś, pochodzą z XIw. n.e., odrestaurowane w znacznym stopniu przez egipskich Fatymidów.





W pobliżu Harranu Partowie pokonali niegdyś Krassusa, którego uśmiercono ponoć w dosyć kosztowny sposób - wlewając mu w gardło płynne złoto.

Tu również rozegrała się bitwa pomiędzy frankijskimi krzyżowcami a połączonymi siłami namiestnika Mosulu - Dżikirmisza i artukidzkiego władcy Sarudżu (obecnie: Suruç) - Sukmana.
Bitwę przegrali krzyżowcy i hrabia Edessy (obecnie: Urfa) Baldwin II dostał się do niewoli Sukmana. Krótkotrwały sojusz rozpadł się szybko i Dżikirmisz napadł na namiot Sukmana, wykradając cennego jeńca.
Z kolei w osieroconej Edessie regencję przejął normański Tankred, którego pozbył się z ulgą jego kuzyn, książę Antiochii (obecnie: Antakya) - Boemund.
Dżikirmisz obległ Edessę, ale Tankred nocnym wypadem rozgromił jego oddziały, zmuszając je do ucieczki i zdobył wszystkie bogactwa obozu, w tym wysoko urodzoną księżniczkę seldżucką.



Za zwrócenie księżniczki zaoferowano Tankredowi 15 tysięcy bizantów, bądź uwolnienie hrabiego Edessy Baldwina. Dla Tankreda wybór był oczywisty - wziął kasę.



Podczas, gdy szwendamy się wśród ruin, towarzyszą nam dwie dziewczynki. Starsza próbuje robić za przewodnika. Tłumaczę, że nie potrzebujemy, że jestem tu nie po raz pierwszy i że nie dam im niczego.
- Nie trzeba, nie trzeba - zarzeka się. Oczywiście, później się okazuje, że jednak na coś czekają. Długopisy ich nie cieszą. Najlepiej pieniądze, ewentualnie słodycze.



Harran był jednym z centrów kultu Księżyca. Tutejszą świątynię zburzył doszczętnie bizantyjski cesarz Teodozjusz, ale jeszcze cesarz Julian Apostata oddał tu Księżycowi należną mu cześć.



Pora zwiedzić wnętrze domu-ula.



Cztery lata wcześniej przymierzaliśmy tu z Ismailem turbany. Zgodnie oceniliśmy, że jemu bardziej pasował. W trakcie rozmowy z chłopakiem, który nas oprowadzał, dowiedzieliśmy się paru drobiazgów o jego rodzinie - o ojcu i trzech matkach.
Wprawdzie prawo cywilne pozwala na posiadanie tylko jednej żony, ale pozostałe bierze się przed obliczem imama. A wszystkie żony głowy rodziny traktowane są przez jego dzieci, jako równoprawne matki.



Ule połączone są wewnątrz przejściami. W momencie, gdy trzeba powiększyć dom, buduje się za ścianą kolejny ul i przebija otwór.
Zostajemy poczęstowani herbatką, a towarzystwo jest tak miłe, że w efekcie kupujemy u nich typowy dla tego rejonu szal-chustę.



Nadchodzi czas rozstania. Pamiątkowa fotka i obieramy kurs na północ.





Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

Takie domy ulowe budowane z gliny i słomy, używane jako budynki mieszkalne i spiżarnie , gdyż trzymają chłód ... spotkałem na skraju Pustyni Syryjskiej - w Sarouj niedaleko miasta Hama.

Ale to nie dziwota, toż to ten sam "fyrtel"

Różnica tylko taka ,że nie miały prostokątnych "parterów" tylko do samej ziemi kształt "dzwona".

W 1990 roku były zamieszkałe.

Pozdrawiam .


Życzymy Zdrowych, Wesołych i Spokojnych Świąt

Mariusz i Małgorzata.

Franz! Czy mógłbyś wkleić jeszcze kilka zdjęć Eufratu, jestem bardzo ciekawa tej rzeki zważywszy na jej znaczenie w historii. Kolor wody jest niewiarygodny. Serdecznie pozdrawiam

mariusz-w napisał(a):Takie domy ulowe budowane z gliny i słomy, używane jako budynki mieszkalne i spiżarnie , gdyż trzymają chłód ... spotkałem na skraju Pustyni Syryjskiej - w Sarouj niedaleko miasta Hama.

Tam jest ich najwięcej. Te w Harranie, to taka najbardziej na północ wysunięta placówka. W końcu, gdyby abstrahować od przebiegu aktualnych granic politycznych, Harran czy Urfa - to obszar kultury syryjskiej.

Ale wiele lat temu spotkałem w Apulii na południu Włoch, w rejonie Locorotondo - podobne domy.

mariusz-w napisał(a):Życzymy Zdrowych, Wesołych i Spokojnych Świąt

Mariusz i Małgorzata.

Dziękuję i Wzajemnie - Wiele Dobrego

Liliana napisał(a):Czy mógłbyś wkleić jeszcze kilka zdjęć Eufratu, jestem bardzo ciekawa tej rzeki zważywszy na jej znaczenie w historii. Kolor wody jest niewiarygodny.

Poszukam i sprawdzę, czy mam tam jeszcze coś, co się nadaje do publikacji.
A znaczenie... no cóż, też czułem ten powiew historii nad Eufratem. W końcu, nad nim leży Karkemisz, Babilon, Uruk... Nad nim powstawały i upadały starożytne imperia Asyrii, Babilonii.
No i nie zapominajmy o Sumerach, którzy wynaleźli coś, dzięki czemu teraz możemy tu sobie wirtualnie pogawędzić. Pismo.

Pozdrawiam,
Wojtek

Z obiecanych fotek takie dwie mogę tu jeszcze zaprezentować.
Eufrat, po turecku Firat [fyrat], po arabsku Nahr al-Furat:





Pozdrawiam,
Wojtek

O rany toż to prawie morze
Dziękuję

Liliana napisał(a):O rany toż to prawie morze

Tak ta "jaszczurka" wygląda na mapie:



Pozdrawiam,
Wojtek