Tereferelacja ;-) czyli Czarnogóra i Hvar 2014

Mikromir napisał(a):Wiem, wiem.
Do dzisiaj mnie oczy bolą po tym całym Hvarze... na zielone patrzeć nie mogę... za dużo tego, po prostu...

są gorsze odcienie zielonego, uwierz

Darkos napisał(a):Iiii co dalej?

Dalej jest jeszcze jedna zatoczka, już na końcu szutrówki - uvala Srhov Dolac. Do następnej uvali Medvidina przejazdu nie ma, nie znalazłam nawet ścieżki, choć kusiło mnie, żeby tam dotrzeć.

Srhov Dolac był praktycznie jedyną zatoczką, która nie podobała mi się wcale. No dobra, normalnie lubię mniej wypasione miejsca, takie bardziej naturalnie i tubylczo wyglądające domy, nie przeszkadza mi zwisająca okiennica czy niedbale porzucone sprzęty. Czasem wygląda to malowniczo nawet.

Jednak zatoka Srhov Dolac zrobiła na mnie wrażenie jednej wielkiej zapuszczonej ruiny - i nic na to nie poradzę. Nawet jeśli po części wynikało to z szarej godziny, to i tak przekraczało granice chaosu.

Zresztą zobaczcie sami (zdjęcia też paskudne, ale przynajmniej zieleń nie daje za bardzo po oczach ):







Jedyny dom, który mi się spodobał, stał już za zatoczką, na samiutkim końcu fatalnej drogi, w miejscu obiecującym duuużo spokoju:



Tam mogłabym nawet zamieszkać.

oj tam, cudaczysz
po Metajnie i złych domach .... już nic nie jest straszne
a zatoczka z tymi zapuszczonymi domami jest .... całkiem malownicza a nie nawet
Myślę, że poza szara godziną musi tam być pięknie

Bea.ta napisał(a):oj tam, cudaczysz
po Metajnie i złych domach .... już nic nie jest straszne
a zatoczka z tymi zapuszczonymi domami jest .... całkiem malownicza a nie nawet
Myślę, że poza szara godziną musi tam być pięknie

No nie wiem... Chyba mnie nie przekonasz jednak...
Ale może dlatego, że od złych domów w Metajnie starałam się trzymać z daleka. Przynajmniej na szerokość zatoki. Pewnie przez to nieprzyzwyczajona jestem do takich widoków i miejsc...

Mikromir napisał(a):wybraliśmy się na wieczorny spacer, więc ostrzegam, że nie będzie kolorowo i słonecznie, tylko ciemno i szaro. Kolorki i słoneczko trzeba sobie wyobrazić czytając między zdjęciami.

Przeglądając relacje przed naszą wizytą na Hvarze zdecydowaliśmy się na północną stronę między innymi, albo przede wszystkim dlatego, żeby popołudniami i wieczorami widzieć żółte, albo złote kolory na elewacjach

kaszubskiexpress napisał(a):Przeglądając relacje przed naszą wizytą na Hvarze zdecydowaliśmy się na północną stronę między innymi, albo przede wszystkim dlatego, żeby popołudniami i wieczorami widzieć żółte, albo złote kolory na elewacjach

No tak, ale Ty jesteś profesjonalistą...
Ja uciekłam do gdinskich uvali przed sierpniowymi tłumami... Wieczornego słonka nie było - choć miało to też plusy, bo we wcześnie zacienionym domu na zachodnim skraju zatoki brak klimy nie doskwierał nam szczególnie mocno.
Pamiętam złoty wieczorny Stari Grad oglądany z Glavicy... niczego sobie. Dlatego niecierpliwie czekam na wyspę Hvar w Twoim obiektywie.

Mikromir napisał(a):Pamiętam złoty wieczorny Stari Grad oglądany z Glavicy

My siedząc na balkonie wieczorne słońce mieliśmy za plecami, więc oglądaliśmy złote elewacje Starego Gradu

Z tym profesjonalistą to pojechałaś

kaszubskiexpress napisał(a):oglądaliśmy złote elewacje Starego Gradu

Cudnie...

kaszubskiexpress napisał(a):Z tym profesjonalistą to pojechałaś

Obejrzałam zdjęcia w Twojej relacji.

Odcinek 11: Djeca, děti, children, Kinder, les enfants... czyli niedziele w Gdinj


Wydobywanie się samochodem z naszej zagubionej gdzieś na końcu świata uvali było długie i mozolne, choć z czasem doszliśmy do pewnej wprawy. Wycieczki były więc zazwyczaj całodzienne, najczęściej połączone z porannym świętowaniem niedzieli w kościele w Gdinj - gdy już tam dojechaliśmy, mieliśmy bliżej do zachodniego, interesującego krańca wyspy. A że podczas pobytu trafiły nam się dwie niedziele i święto, zwyczaje w gdinjskiej parafii poznaliśmy nieźle.



W Gdinj kościół jak kościół...





...ale ksiądz zupełnie odlotowy, a i parafialne zwyczaje nie do końca podobne do polskich. Gdy weszliśmy do świątyni pierwszy raz, uderzył mnie od razu gwar jak w jakimś ulu - każdy rozmawiał z innymi, ludzie chodzili od ławki do ławki, witali się, plotkowali, a między nimi uwijał się franciszkański kapłan, pozdrawiając chyba wszystkich po kolei.

Ludzie umilkli dopiero, gdy ksiądz wyszedł do mszy św. No i muszę Wam powiedzieć, że tak przyjacielskiego i serdecznego proboszcza dawno nie widziałam. Powitał chyba wszystkie nacje, jeszcze raz podał rękę przynajmniej tym najbliżej ołtarza, wielu gości powymieniał z imienia jak starych znajomych. Przedstawieni zostali np. prijatelji iz Francuske z szóstką dzieci od nastolatków po dzidziola. Temu wszystkiemu towarzyszyły bardzo dynamiczne elementy choreograficzne, a chwilami przejawy silnego wzruszenia - np. gdy opowiadał o losie Maksymiliana Kolbego.

Parafianie ze swej strony aktywnie reagowali na kazanie - kiwanie głowami, pomruki akceptacji, ciche komentarze. I nie dziwię się, bo gadał z sensem i na temat, o ile mogłam zrozumieć.

Dzieci oczywiście najlepiej zapamiętały sam koniec, już po błogosławieństwie, gdy niezmiennie padały słowa:
- Djeca, děti, children, Kinder, les enfants, (i w paru innych językach) dolaze ovamo.
Spod ambonki wyciągał wielkie torby ze słodyczami i rozdawał w pocie czoła lizaki oraz gumy do żucia wszystkim dzieciom - małym i dużym.



Zapamiętam długo tę rozgadaną, żyjącą parafię i serdecznego proboszcza gorliwie wychodzącego do ludzi - miejscowych i przyjezdnych. Nawet w Chorwacji nie widziałam jeszcze takiego Kościoła.

Odcinek 12: Vela Stiniva



Zatokę Vela Stiniva odwiedziliśmy jako pierwszą poza oczywiście południowymi gdinjskimi uvalami. Skusiła nas skałami wyrastającymi stromo wprost z morza. Chcieliśmy też zajrzeć do jej obydwu jaskiń.

Zatem pierwszego niedzielnego popołudnia rozłożyliśmy manele na tej znanej wielu forumowiczom plaży:







Nie mogę powiedzieć, że były to moje ulubione okoliczności plażowania - dwie knajpy przy morzu, cała masa łódek i nie całkiem bezludnie - nie mniej jednak widokowo bardzo pięknie, inaczej niż na południowej stronie.









Najpierw wbijamy do wody, a jaskinie zostawimy sobie na później.

śliczna ta plażyczka

rysiek_r74 napisał(a):śliczna ta plażyczka

Całkiem niezła, choć ilość domów w zatoce oraz dojeżdżających gości większa niż w południowych uvalach, więc niekoniecznie chciałabym się tam zatrzymać na dłużej.

Jaskinie to właściwie tylko groty w otaczających zatokę skałach. Chłopcy wybrali się do jednej z nich - niestety, aparatu używali dość oszczędnie, a na dodatek każdy mój facet chroni swój wizerunek.



Ja odwiedziłam grotę po przeciwnej stronie zatoki, po drodze mijając znaną wielu kapliczkę.









Zaznaczony niebieskimi strzałkami szlak prowadzi najpierw po płytach skalnych...





...a potem po wąskiej ścieżce.



Na końcu znajduje się niezbyt duża dziura w skale - nic szczególnego, ale spacerek i widoki fajne.





Warto odwiedzić zatokę Vela Stiniva - ale nam ta jedna wizyta wystarczyła.

pięknie tam
nie tak jak na Pagu
ale pięknie

Bea.ta napisał(a):
nie tak jak na Pagu

A gdzież jest tak jak na Pagu?...

Bea.ta napisał(a): ale pięknie

Widoki rzeczywiście były ładne. Ale moja najpiękniejsza dopiero będzie.

Mikromir napisał(a):...ale ksiądz zupełnie odlotowy, a i parafialne zwyczaje nie do końca podobne do polskich. Gdy weszliśmy do świątyni pierwszy raz, uderzył mnie od razu gwar jak w jakimś ulu - każdy rozmawiał z innymi, ludzie chodzili od ławki do ławki, witali się, plotkowali, a między nimi uwijał się franciszkański kapłan, pozdrawiając chyba wszystkich po kolei.

A mnie uderzyło w tym roku coś innego...
Mała mieścina...jedyna msza o godz.11.00, a ludzi w kościele........jak na lekarstwo.
Trochę mi się to gryzie z podkreślaną na każdym kroku religijnością Chorwatów.

No, ale może to wina księdza, bo całe kazanie było o Żydach i nacjonaliźmie...
Przynajmniej ta część, którą zrozumiałem....

Oczywiście nie było to na Hvarze.