Szalom - od strachu do fascynacji :)

Nie ma jak spacerek pośród śmieci...


Poniżej sklepy już bliżej cywilizacji


Poniżej ciekawe skrzyżowanie (za nim omawiana dzielnica w zasadzie się kończy).
Zwróćcie uwagę na pasy/zebrę. Są namalowane po skosie skrzyżowania I faktycznie jak jest zielone ludzie chodzą jak chcą.



Tu już jesteśmy kilkanaście metrów za skrzyżowaniem. Gdzieś w tej okolicy jest cukiernio-piekarnia. Spore pomieszczenie, w którym na dużych (chyba drewnianych) tacach leżą ciasteczka tzw. suche (bez kremu), ale z rożnymi dodatkami. Jest samoobsługa Ceny są przyjazne. Nie pamiętam kwot, ale wychodziło mi, że są podobne do polskich cen za tego typu produkty.
I dobra rada. Weźcie ich więcej. Koniecznie!
Naprawdę są wyjątkowo dobre. Niestety, przekonałam się o tym dopiero w apartamencie przy kawie. Bardzo żałowałam, że nie wzięłam więcej. Idąc od Mea Szearim - cukiernia była po lewej stronie. Fotka jezt zrobiona gdy już wracamy, więc będzie to prawa storna zdjęcia.

Już przed wyjazdem wiedziałam, że do dzielnicy Mea Shearim lepiej nie iść w szabat i nie zakłócać im świętego dnia. My wybraliśmy się tam w sobotę pod koniec szabatu, a moim zdaniem już po nim, gdyż samochody jeździły, a sklepy były otwarte. Nie pamiętam dokładnie godziny, ale obstawiam, że byliśmy tam przed 15. Zatem szabat musi jednak kończyć grubo przed zachodem słońca.
Przypomniało mi się jeszcze jedno określenie dla tej dzielnicy – Dzielnica czystych dusz.



Ponoć w piątek gdy zaczyna się szabat większość ulic zastawionych jest szlabanami, żeby nie można było wjechać samochodem, a jeśli w jakiś sposób uda się to zrobić, to trzeba liczyć się ze stłuczoną szybą i rysami na karoserii. Mogą rzucać kamieniami Moim zdaniem jeśli chcemy iść w szabat, to faktycznie trzeba strojem wtopić się w otoczenie i chyba zrezygnować z robienia zdjęć.
Nie tylko dla mnie, ta dzielnica jest jak z innej epoki. Także Żydzi mieszkający w Izraelu patrzą na to miejsce jak na swoistą enklawę. Ultra-ortodoksyjnych Żydów jest w Izraelu około 750-800 tysięcy, co stanowi około 10% całej populacji. Nie wiem czy te dane są dalej aktualne, gdyż przyrost naturalny idzie im bardzo sprawnie

Po opuszczeniu dzielnicy. idąć w kierunku naszego lokum zobaczyliśmy budynek z dziurą


a po kolejnych ok. 5 minutach byliśmy w centrum współczesnej Jerozolimy.


i to koniec dnia. Nogi już nie chciały nosić, więc przyjęłam pozycję horyzontalną na łóżku

Na tym odcinku muszę na razie zakończyć relację.
Jutro jadę na Kretę
Dziękuję wam za obecność, miłe słowa i zapraszam ponownie.

Kilka ostatnich stron mam do nadrobienia.
Życzę słoneczka na Krecie, a potem czekam na relację....
I co Balos będzie stateczkiem?

piekara114 napisał(a):Kilka ostatnich stron mam do nadrobienia.
Życzę słoneczka na Krecie, a potem czekam na relację....
I co Balos będzie stateczkiem?

No jak się jeździ po Italii, to trzeba nadrabiać
Balos będzie raczej statkiem. Z "twojej" wypożyczalni aut nie da rady skorzystać. Tylko na lotniskach wydają pojazdy.
Pozdrawiam

aga_stella napisał(a):Już przed wyjazdem wiedziałam, że do dzielnicy Mea Shearim lepiej nie iść w szabat i nie zakłócać im świętego dnia. My wybraliśmy się tam w sobotę pod koniec szabatu, a moim zdaniem już po nim, gdyż samochody jeździły, a sklepy były otwarte. Nie pamiętam dokładnie godziny, ale obstawiam, że byliśmy tam przed 15. Zatem szabat musi jednak kończyć grubo przed zachodem słońca.

My byliśmy w sobotę sporo po zachodzie słońca (zachód słońca ok 19.20, byliśmy przed 20) i niestety nie spotkaliśmy się z miłym (a nawet neutralnym) przyjęciem. Przy próbie zrobienia zdjęcia dzieciaki zaczęły czymś w nas rzucać. Przeszliśmy się trochę i uczucia mieliśmy mocno mieszane .

aga_stella napisał(a):Przypomniało mi się jeszcze jedno określenie dla tej dzielnicy – Dzielnica czystych dusz.

Dusze może i czyste ale chodniki zasyfione okropnie .

Ja też nadrobiłam, czekam oczywiście na ciąg dalszy jak już się wywczasujecie No i na relację z Krety

Beata W. napisał(a):Ja też nadrobiłam, czekam oczywiście na ciąg dalszy jak już się wywczasujecie No i na relację z Krety

Nie będzie to proste, ale postaram się jakoś ogarnąć jedno i drugie

Wstęp tylko dla mężczyzn i Wzgórze Świątynne
Witam Was ponownie i zapraszam na dalszą część relacji.
Trochę będę się musiała rozdwoić (relacja z Krety już zaczęta), ale tak jak obiecałam kontynuuję naszą przygodę w Izraelu.
Nastał kolejny dzień, a była to niedziela. I … można powiedzieć, że nasiliły się u mnie oznaki syndromu jerozolimskiego. Nie, nie … nigdzie krzyżem nie leżałam i w prześcieradle też po ulicach nie ganiałam. Niedziela była naszym ostatnim dniem w Jerozolimie, a mnie złota kopuła na muzułmańskim Wzgórzu Świątynnym ciągnęła jak magnes. Nic mnie nie obchodziło więcej, musiałam się tam dostać i koniec. Dlaczego? - Nie jestem tego wstanie racjonalnie wytłumaczyć. Chciałam i już. Reszta grupy pogodziła się z moim szaleństwem (odpuściliśmy Wzgórze Oliwne), bo wiadomo z wariatami trzeba łagodnie Ciągnęło mnie tam od początku pobytu, ale wiadomo dla niewiernych wejście jest tylko jedno. Przy innych bramach stoją patrole i wszystkich zawracają oprócz oczywiście muzułmanów (sprawdzone, bo byłam tam ). Wiedziałam, że można tam wejść w godz. 7.30-10. Problem w tym, że w tej plątaninie uliczek łatwo się zgubić, a wiedzy precyzyjnej wtedy nie posiadałam. Byłam więc jak zagubiona owieczka (znajomi i mąż mieli stosunek obojętny do tego wzgórza).
Ale po kolei. Od soboty wieczorem jęczałam, prosiłam, żebyśmy w niedzielę wstali wcześniej i tam poszli. Zmęczenie jednak trochę już dawało nam w kość i w niedzielę wstaliśmy nieco za późno. Po tak długim czasie od wycieczki nie pamiętam, ale pewnie wyszliśmy ok. 8.30 lub 8.45. Gdybym wiedziała to co dziś, to pewnie nie byłoby problemu i byśmy się wyrobili. Ale wtedy nie widziałam
Znalazłam na mapie cholerną Bramę Gnojną (jak łatwo się domyślić, nazwa pochodzi od wywożenia przez nią w dawnych czasach nieczystości), przez którą niewierni łaskawie mogą być wpuszczeni. Druga nazwa to Brama Mugrabinów (od dwóch nazw początkowo też głupiałam).
Po przestudiowaniu mapy uznałam, że musimy miasto zaatakować przez bramę Jaffy (tą samą co pierwszego dnia) i boczkiem tzn. udając w prawo dotrzeć do Gnojnej. Jeśli ciekawi Was dlaczego tego nie wiedziałam wszystkiego przed przyjazdem, to się przyznam. Wydawało mi się, że takie miejsce będzie oznakowane strzałkami, czy innymi tablicami. Widać je zewsząd, no to jak nie trafić? Nie zwróciłam też uwagi szukając informacji w necie, że trafiłam na stare relację kiedy nie było takich obostrzeń i można było wejść innymi bramami (jak już wspomniałam, relacji przed 2017 nie było za dużo, albo ja miałam pecha).
Dobra weszliśmy przez bramę Jaffy, poleźliśmy w prawo i nastał jeden wielki koszmar, tu się nie da przejść, tam widzimy, że to będzie zły kierunek. Ale jakoś idziemy.
Obok bramy wznosi się Wieża Dawida i cytadela, tu też można zobaczyć fragmenty najstarszych murów miasta.

Pozwolę sobie jeszcze na mała dygresję, gdyż dziś przeczytałam w necie o nowym filmie K. Kozyry traktującym właśnie o syndromie jerozolimskim (Szukając Jezusa). Praca nad filmem trwała kilka lat i z opisu wynika, że może to być ciekawa pozycja. Ku swojemu zdumieniu dowiedziałam się, że każdego roku notuje się ok. 50 przypadków syndromu jerozolimskiego. Myślałam, że to są pojedyncze przypadki i co nieco rozdmuchane przez media żądne sensacji.

Ale czas ruszyć dalej. Tu jeszcze starsza część miasta



Potem idziemy uliczkami nowej żydowskiej dzielnicy (ale w dalszym ciągu w obrębie murów miasta)



Poniżej jeśli dobrze pamiętam szkoła

Wreszcie wyplątujemy się z uliczek i docieramy do murów. Jest też możliwość wejścia na nie i podziwiania panoramy miasta A widoki są całkiem, całkiem

Oczywiście mamy też znakomity widok na Wzgórze Oliwne, które znajduje się między Starym Miastem, a za doliną Cendronu. Za górą jest Pustynia Judzka. Nazywana jest też Górą Namaszczenia, gdyż z oliwek tam rosnących wytwarzano oliwę do namaszczania kapłanów. Wyznawcy judaizmu wierzą, że to miejsce święte, dlatego chcą tam być pochowani - na zachodnim zboczu góry. Zmarli tam spoczywający (mają się gromadzić w dolinie Cedronu) i jako pierwsi znajdą się przed obliczem Boga. Ponieważ miejsca na pochówki jest mało, więc i cena kwatery na cmentarzu osiąga gigantyczne kwoty. Ponoć powyżej miliona dolarów


Meczet widoczny po lewej stronie to Al Aksa


A tuż widać obiekt mojego pożądania

Po drodze mijamy Muzeum Archeologiczne.

Nie wchodzimy do niego tylko przez bramki przechodzimy znów pod ścianę. Wejście jest pod współczesnym przejściem nakrytym łukami (widać je nad drzewami).

Ludzi jest zdecydowanie mniej. W porównaniu z piątkowym wieczorem, jest wręcz pusto. Można spokojnie podejść do muru i dotknąć kamieni, które pamiętają czasy Heroda. Panowie mogą jeszcze zaliczyć jedną atrakcję, która dla pań, niestety jest niedostępna

Po lewej stronie fotki (poniżej) widać Łuk Wilsona, który jest przedłużeniem Ulicy Łańcucha. Nazwa pochodzi od nazwiska brytyjskiego odkrywcy.
Tędy chodzili niegdyś kapłani do Świątyni.


Zatem panowie idą. Najpierw muszą jeszcze pobrać darmowa jarmułkę, przyozdobić głowę i mogą zwiedzać

Jest to dość duże pomieszczenie, gdzie znajdują się szafy zwane arkami, w których przechowywane są zwoje Tory, a na półkach stoją wydania Talmudu. Wikipedia podaje, że jest to jedna z podstawowych (choć nie jest uznawana za świętą) ksiąg judaizmu. Księga ta zwiera komentarze do biblijnej Tory. Krótko mówiąc - wskazuje jak przestrzegać prawa zawartego w Torze.




W miejscu tym wielu Żydów oddaje się też modlitwie.

To wydania (chyba) Talmudu



A tu już panowie kierują się do wyjścia