Sladoledy, lgnije i Karlovacko-chorwacki debiut w Rogoźnicy

Nie wiem, czy umiem relacjonować tak, jak tutejsi mistrzowie , ale od wczorajszego powrotu mnie nosi i muszę, bo się uduszę... Zatem... Po namysłach, po grzebaniu w formowych relacjach, po konsultacjach, zdecydowałam w marcu, że w wakacje nastąpi mój chorwacki debiut i że będzie to Rogoźnica. Ostatecznym argumentem była relacja armara, któremu niniejszym dziękuję .
Jechała nas trójka znajomych, płciowo rozkład 2:1 dla płci piękniejszej i lepiej zorganizowanej . Wyruszyliśmy ze Śląska o 19 w piątek z nadzieją, że w sobotę koło południa dojedziemy na miejsce (co ważne, jeden kierowca nas wiózł). Wszystko szło jak po maśle, Słowacja mignęła, Węgry też, mimo iż miejscami otaczały nas malownicze mgły



i oto przed 7 wjechaliśmy do Chorwacji. No i zaczęły się schody... Korki na autostradzie pojawiały się i znikały bez żadnego powodu. Rozumiem jeszcze te na bramkach, ale potem? Słońce w zenicie, a my poruszamy się w tempie spowolnionego ślimaka Astrą bez klimy, masakra...

Tu chłodzenie auta i szukanie cienia przez kierowcę





W końcu jednak udało się nam w Sibeniku opuścić autostradę i przywitać się z morzem z wysokości jadranki. Widoki bardzo nam się podobały i dodały nam sił na te ostatnie metry. Już wtedy utwierdziliśmy się też w słuszności naszej koncepcji, żeby wypoczywać gdzieś, gdzie widać pełne morze. W sumie straciliśmy na drogowych męczarniach cztery godziny, ale szczęśliwie przed 16 zaparkowaliśmy pod Villą Klisovic. Jako, że pełniłam funkcję pilota, to się pochwalę, że wykazałam się umiejętnością czytania atlasu oraz znaków drogowych i że jechaliśmy jak po sznurku. Z radością opuściliśmy pojazd i udaliśmy się do naszego apartamenciku. Przemiła pani od razu uruchomiła klimę, po czym przyniosła nam zimne napoje, cobyśmy od razu zapoznali się z miejscowymi specjałami. Karlovacko zasmakowało mi od pierwszego wejrzenia i było najczęściej spożywanym przeze mnie napojem . Apartament okazał się bardziej przestronny niż wyglądał na zdjęciach, co uznałam za okoliczność bardzo pozytywną. Chwilę oddychnęliśmy, szybki prysznic i oczywiście polecieliśmy biegiem nad morze, bo przecież trzeba się zapoznać, w razie, gdyby miało uciec czy coś... Okazało się, że do plaży mamy bardzo wolnym spacerem dwie minuty, co z miejsca nas zachwyciło. Nad morzem było jeszcze sporo ludzi, ale daleko im do tłumów oglądanych na nadbałtyckich plażach. Przywitanie z morzem przebiegło radośnie, ale dość szybko się zwinęliśmy, bo głód nas zaatakował. Wybraliśmy się więc na pierwszy rekonesans obiadowo - kolacyjny. Dodam od razu, że, na wszelki wypadek, zabraliśmy ze sobą produkty żywnościowe na śniadania i na obiadki... Skończyło się to tym, że pakując się przed powrotem każdy otrzymał swój przydział nieruszonego ryżu, makaronu i tym podobnych... Ale wracając do Rogoźnicy - od razu nas zauroczyła. Z naszej kwatery szybko dochodziło się do promenady, która wiodła prosto do grobli łączącej nas ze starówką rogoźnicką. Zaglądaliśmy do kilku mijanych knajpek - oglądaliśmy obrazki w menu, zerkaliśmy gościom do talerzy, ale ciągle nam coś nie pasowało. Instynkt zawiódł nas do jednej z ostatnich konob na trasie i to był strzał w dziesiątkę. Przemiła obsługa w postaci kelnera, który z miejsca podbił nasze serca (zwłaszcza niewieście, ale nie tylko ) przekonała nas do lokalu, który stał się naszą stołówką i tylko trzy razy tam nie jedliśmy (z tego dwa gdy byliśmy na wycieczkach). Zgodnie z moim postanowieniem, że spożywać będę przed wszystkim owoce morza, zamówiłam sobie smażone kalmarki. Porcje w naszej konobie były przeogromne, nie do zjedzenia nawet dla bardzo głodnej wilczycy, ale - jak rzekł nasz ulubieniec - lepiej za duże niż za małe . Objedzeni po pachy udaliśmy się zatem na spacer po nabrzeżu, gdzie podziwialiśmy widoczki i oglądaliśmy z daleka jachty.





no i oczywiście zjedliśmy lody. Sladoledy nas zachwyciły i stało się naszym rytuałem, że każdego dnia po kolacji szliśmy na lody, dziennie w inne miejsce i na inny smak. Ponieważ po ponad dobie niespania potrzeba snu coraz bardziej dawała nam się we znaki, wróciliśmy do domku i udaliśmy się na jakże zasłużony odpoczynek.

cdn.

relacja zapowiada sie ciekawie-więc pisz i wklejaj, a ja melduję sie jako pierwsz w czytelni

morgana napisał(a):Nie wiem, czy umiem relacjonować tak, jak tutejsi mistrzowie

Umiesz
Widać, że masz olbrzymie poczucie humoru - tak trzymaj i pisz dalej.
Czekamy na cd.

Muszę chłodzić auto w taki sam sposób, więc znam ten ból...
Dołączam do czekających.

marytka napisał(a):relacja zapowiada sie ciekawie-więc pisz i wklejaj, a ja melduję sie jako pierwsz w czytelni

Z tego co wiem jedziesz w sierpniu do Rogoznicy. Jeśli możesz to podaj swojego maila lub napisz na maila: adres e-mail widoczny tylko dla zalogowanych na cro.pl - mam kilka pytań odnośnie domu Ediego Kovacica.

I ja dołączam i czekam na ciąg dalszy.

morgana fajnie sie zapowiada....
ale na dziś juz koniec czytania bo czas do spania...czekam na c.d..

Jak miło, że ktoś to czyta . Marytka, jedziesz do Rogoźnicy? Ależ zazdroszczę...
Dziś nie smakowało mi nic, co miałam do jedzenia w domu, a wieczorem włączył mi się instynkt i zjadłabym kalmarki, a potem lody. Choroba jest poważna, o czym świadczy fakt, że przed chwilą wyjęłam z kupki prezentowej ostatnie Karlovacko (miało być dla ojca) i włożyłam je do lodówki . A wracając do tematu...

Nazajutrz nasz kierowca odsypiał morderczą podróż, a my z koleżanką szybciutko popędziłyśmy na plażę. Wybrałyśmy sobie miejscóweczkę, zaanektowałyśmy leżaczki oraz parasol (ten wyłącznie dla koleżanki, bo ja tam po słońce przyjechałam, a z zasady się nie przypalam ). No i dalej wypoczywać na całego. Słoneczko prażyło, bezwietrzny był ten pierwszy dzień, więc leniwie się wygrzewaliśmy niczym jaszczurki. Sił nam brakowało, więc jedyną formą aktywności było moczenie się w morzu oraz krótki spacer na biało-czarne skałki.





Szybko też okazało się, że we wczesnych godzinach popołudniowych konieczna będzie wizyta w apartmanie celem przekąszenia czegoś na lanczyk. Słońce i woda jednak jakoś zaostrzają apetyt, nawet jak się tylko na tę wodę patrzy. Bliskość kwatery i morza była zatem znakomitą okolicznością i po kolei śmigaliśmy w strojach do domu. A wieczorem spacer na starówkę i kolacyjka. Jako, że kalmarki zasmakowały i reszta też miała na nie ochotę, zatem mieliśmy powtórkę z rozrywki.



Pan kelner uradował się, że lepiej nam poszło jedzenie niż dzień wcześniej. Zabłysnął też, bo zapamiętał już co pijemy.



Mówiłam, że fajny. Objedzeni jak bąki poszliśmy na spacerek oraz na lody, na które miejsce zawsze się znalazło. Później posiedzieliśmy jeszcze na tarasie przy Karlovacko, co też weszło niejako do tradycji. Morze szumiało, cykady pobrzękiwały delikatnie, Czesi z domu naprzeciwko głośno dyskutowali, słowem - sielanka .

Następne poranki wyglądały dość podobnie, więc nie będę was zanudzać ich opisami. Śniadanko po polsku, raz jajecznica z chorwackich jajek nawet, różnicy nie odnotowano . Aaa, na forum wyczytałam, że w Chorwacji mają też serek wiejski, więc się uparłyśmy z koleżanką, że go odnajdziemy . Zgodnie z przysłowiem, udało się za trzecim razem, gdy w końcu trafiłyśmy na ziarnisty serek. Do przekąsek dołączyły też arbuzy i melony stanowiące pyszne zakończenie posiłku. Po śniadanku i kawce urządzanie się na plaży i plażowanie. Przy samym morzu powiewało przyjemnie, więc opalanko nie było specjalnie uciążliwe. Na leżaczkach bardzo przyjemnie się też czytało, więc pochłaniałam pożyczone romanse, kryminały i Cobena. Ale był i wypoczynek aktywny w postaci pływania za pomocą własnych kończyn oraz sprzętu dryfującego . Kolega zakupił też maskę i podglądał rybki. W każdym razie spory zapas soli wprowadziliśmy tym sposobem do organizmów. Część naszej wycieczki przejawiała skłonności turystyczne, stąd zachwyt pięknymi widoczkami, jakimi można się było napawać w całkiem bliskiej okolicy naszej plaży.











Ale były też wycieczki dalsze. Planowaliśmy trzy, ale ostatecznie odbyły się dwie, bo jednak tydzień to zdecydowanie za krótko... Ustalone już jest, że za rok jedziemy na dwa tygodnie i nadrabiamy zaległości. Zatem późnymi popołudniami udaliśmy się do Trogiru, a trzy dni później do Primosten.
Trogir urzekł nas już z jadranki, nieco mniej tłok samochodowy... Ostatecznie zaparkowaliśmy i dalej do zwiedzania. Plątanie się po urokliwych uliczkach bardzo nam się spodobało. Trochę się czuliśmy, jak w labiryncie, tylko Ariadna kłębka zapomniała .





Katedra robi wrażenie, tym bardziej, że nie odmówiliśmy sobie przyjemności wspięcia się na dzwonnicę, co chwilami było karkołomnym przedsięwzięciem. Zresztą ostrzeżenie wisiało przy wejściu, że ciekawscy wchodzą na własną odpowiedzialność . Ale warto było podjąć to ryzyko .









Wieczorem promenada mocno się zaludniła i dyskretny urok Trogiru nieco prysł pod wpływem tego tłoku. Ale taki los miejscowości mocno turystycznych... Uwagę przyciągały luksusowe jachty zacumowane na kanale, ale woleliśmy się pokręcić w okolicy fortu Kamerlengo. Potem jeszcze rzut oka na starówkę z punktu widzenia Ciovo i wracamy do siebie.




Do Primostenu zawitaliśmy trzy dni później, mieliśmy tam rzut kamieniem, więc dotarliśmy po 10 minutach jazdy jadranką. Klimatycznie dość podobnie do Trogiru, ale dla mnie znacznie bardziej urokliwy, może dlatego że nieco mniej głośny i hałaśliwy. Wspinając się uliczkami wsadzaliśmy ciekawskie nosy w różne zakamarki, aż dziw, że nie dostaliśmy miotłą od jakiejś nerwowej gospodyni . Natknęliśmy się też na bardzo groźnego miejscowego psa, ale był łaskaw nas nie uszkodzić .





Warto było się natrudzić przy tym podejściu, bo widoki jakie ukazały się naszym oczom, gdy dotarliśmy na plac kościelny były magiczne. Słońce chyliło się powoli ku zachodowi, a do tego specyficzny klimat tego miejsca... zjawiskowo po prostu... to był jeden z piękniejszych momentów tego wyjazdu...











Trzeba jednak było wrócić do rzeczywistości i zejść na dół. A tam wieczorna impreza czyli dancing na głównym placu . Zabawa przy dźwiękach światowych przebojów trwała w najlepsze, bawiły się dzieci, młodzież, starsza młodzież, jak my aż po jeszcze starszą młodzież. Zwłaszcza jedna para wywijała aż miło, ale zdjęć brakuje, bo pan rzucał panią w figurach tanecznych tak szybko, że aparat nie nadążał . Tak czy inaczej, zabawiliśmy w Primostenie znacznie dłużej niż w Trogirze i z żalem żegnaliśmy jego widok z jadranki.

łał -przeczytałam jednym tchem-
widoczki takie fajne-a do mojego wyjazdu jeszcze 3 tygodnie
napisz jeszcze co to za knajpka z pysznym kelnerem i kalmarem

Chętnie zostanę i poczytam c.d

marytka napisał(a):napisz jeszcze co to za knajpka z pysznym kelnerem i kalmarem

marytko, knajpka się nazywała bardzo mało chorwacko, bo California .



A taką podawała rybną platę, na specjalne życzenie z trzema rybkami .



ufokking, witam i zapraszam

Już za cztery dni Rażanj ,a więc................prawie Rogoźnica!
Dawaj więcej tych fotek!

Oj mniamu ta plata
Też czytam

Morgana, jak zobaczyłam, że Rogoznica i Primosten, to nie mogło mnie tu zabraknąć
Po pierwsze to ośliniłam się na widok talerza pełnego prżenych ligni mniaaam
To, ze Primosten jest magiczny, to każdy wie i nie ma o czym dyskutować , rok temu byłam przejazdem (dosłownie, przejechałam przez miasteczko samochodem) w Rogoznicy i muszę przyznać, ze mnie urzekła ta mieścinka, ma swój urok i mam nadzieję, że jeszcze kiedyś tam zawitam na dłużej.