Sierpniowy Pelješac 2016 (z posmakiem Korčuli i Mljetu)

Taverna Domanoeta
Pierwsza kolacja w te wakacje to właśnie tam, też byliśmy zachwyceni, oprucz Grabowskiego poznaliśmy też jego żonę, psa, dwa koty ,żółwia i ,,kelnera,, zresztą dosyć nieźle zawianego
Knajpa super, ale ceny mają z kapelusza
Myśle że to skutek stanu właściciela, bo jak poprosiłem o rachunek to zeszło im ponad 15 min zanim się naradzili
Ponieważ cała reszta była super to sie nie odezwałem, zapłaciłem i wyszliśmy Niemniej jednak więcej tam nie wróciliśmy.

fixmax napisał(a):Taverna Domanoeta
Pierwsza kolacja w te wakacje to właśnie tam, też byliśmy zachwyceni, oprucz Grabowskiego poznaliśmy też jego żonę, psa, dwa koty ,żółwia i ,,kelnera,, zresztą dosyć nieźle zawianego
Knajpa super, ale ceny mają z kapelusza
Myśle że to skutek stanu właściciela, bo jak poprosiłem o rachunek to zeszło im ponad 15 min zanim się naradzili
Ponieważ cała reszta była super to sie nie odezwałem, zapłaciłem i wyszliśmy Niemniej jednak więcej tam nie wróciliśmy.

Hihi no właśnie, miejsce osobliwe,prawda?kiciusia tez poznalismy, wkrotce do tego dojadę na mym wątku: tam-i-z-powrotem-czyli-chorwacja-i-czarnogora-2-1-t51404.html
A Grabowski i kelner podczas tam naszych odwiedzin to byla jedna osoba innego goscia nie było:oczko_usmiech: faktem jest,że coś bełkotał, że ma pelnw ręce roboty z żoną bo są sami... co do rachunku...dreszczyk był,co Grabowski przyniesie

No i wreszcie samo dobro w relacji... Człowiek czeka to się i doczeka...

oj tam, oj tam...Marsallah dotknął takiego szczególnego miejsca, że posypały się wspomnienia. mam nadzieję, ze nam wybaczy

CroAna napisał(a):oj tam, oj tam...Marsallah dotknął takiego szczególnego miejsca, że posypały się wspomnienia. mam nadzieję, ze nam wybaczy

Piszcie, piszcie - cieszę się, że swoim pisaniem i zdjęciami otworzyłem szufladkę w czyjejś pamięci

String napisał(a):Cenne informacje, zwłaszcza że będę się w okolicy urlopował w przyszłym roku przez 2 tygodnie
A Janjina będzie głównym miejscem zaopatrzenia w różnej maści dobroci

Gratuluję wyboru! Okolice, tzn. Sreser? Drače? Janjina dobra jest, zresztą - będę powtarzać to do znudzenia - najwięcej do zaoferowania mają miejscowości położone w interiorze (wyspy, półwyspu), nie nad wodą. Morskie kurorty - wiadomo: plaża się zgadza, to już reszta może być byle jaka: sama miejscowość nie taka ładna, knajpy - głównie fast food, ohydne sklepy dla turystów, itd. A Janjina jest bardzo ciepłym, swojskim miejscem. Nieszczególnie ładnym i bez jakiegoś funkcjonalnego placu-ryneczku (przynajmniej do takowego nie dotarliśmy ), ale klimat robią kawiarnia, tawerna, sklepy z winem (swojskie, nie "turystyczne", jak w Potomje), praktyczny jest też darmowy i łatwo dostępny z drogi parking z dwoma niewielkimi sklepami spożywczymi, no i ribarnica - założę się, że lepiej zaopatrzona od np. tej w Orebiciu, bo sam sklepik rybny jest częścią większego budynku - zakładu przetwórstwa rybnego. No i z Janjiny jest blisko do cichego i urokliwego Trstenika, trochę mniej cichego, ale swojskiego Sresera, no i do Drače, które ani ciche ani urokliwe nie jest, za to słynie z hodowli ostryg.

CroAna napisał(a):O!Janjina!Prosze proszę,tam wlasnie stacjonowalismy w tym roku. U owego pijanego Grabowskiego (choc u Ciebie wygląda na trzezwego-pewnie kwestia pory dnia można było calkiem niezle zjeść. I to jak w eksluzywnych restauracjach,gdzie brak stałego menu i jesz to,co szef kuchni przygotował.w tym przypadku akurat byla szefowa. Szerzej trmat pokażę wkrotce na moim wątku W rybki swieze faktycznie mozna sie bylo zaopatrzyc,ale przy drodze, z auta,w określone dni pan przywoził. Białe wino z Janjiny cudnie komponowało z małżami z pobliskiego Drače,ze o ostrygach nie wspomnę. Zaś przy drodze,którą jechaliscie miedzy Žuljaną a Trstenikiem mieści się cale mnóstwo urokliwych zatoczek
Psiurka Grabowskiego też poznaliscie?

"Pijanego" Grabowskiego? Czy ja pisałem o nim "pijany"? Tak, zawsze był trzeźwy - widzieliśmy go 3 razy, no ale tylko raz wieczorem, a i wtedy wczesnym. Zresztą byliśmy tam raz na wieczerzy, o czym będę później pisał. Szefowa kuchni - jej poświęcę chyba odrębny akapit, co za baba! (nie w sensie negatywnym!) Psa chyba nie poznaliśmy, tylko kota.

Z napisał(a):Podjeżdżasz po górkę i na krzyżówce dajesz w lewo

Aaaa, w lewo... Ja pojechałem prosto, w dół. Nieważne, na głównej plaży nam się podobało na tyle...zresztą zobaczycie w dalszej części relacji

fixmax napisał(a):Taverna Domanoeta
Pierwsza kolacja w te wakacje to właśnie tam, też byliśmy zachwyceni, oprucz Grabowskiego poznaliśmy też jego żonę, psa, dwa koty ,żółwia i ,,kelnera,, zresztą dosyć nieźle zawianego

Kelnera poznaliśmy, niezły zgrywus. Zbierał joby od herod-baby (szefowej)

Gratuluję wyboru! Okolice, tzn. Sreser? Drače?

Nie, nie... 8 km od Janjiny Cisza i spokój - dla większości mało atrakcyjne miejsce... dla mnie bardzo
Pozdrawiam i czytam dalej

Pelješac jest bardzo klimatyczny,więc zasiadam do poczytania/oglądania


Pozdrav

Marsallah napisał(a):
"Pijanego" Grabowskiego? Czy ja pisałem o nim "pijany"? Tak, zawsze był trzeźwy - widzieliśmy go 3 razy, no ale tylko raz wieczorem, a i wtedy wczesnym. Zresztą byliśmy tam raz na wieczerzy, o czym będę później pisał. Szefowa kuchni - jej poświęcę chyba odrębny akapit, co za baba! (nie w sensie negatywnym!) Psa chyba nie poznaliśmy, tylko kota.

nie, Ty nie ja Grabowskiego nazywam pijanym, bo gdy tam wpadaliśmy to był na niezłym cyku, śmialiśmy się iż w osobliwy sposób musi to wino dla klientów sciągać

Marsallah napisał(a):Kelnera poznaliśmy, niezły zgrywus. Zbierał joby od herod-baby (szefowej)

pewnie się działo, nie mieliśmy jednak okazji....bardzo mi się podoba Twoje podsumowanie Janjiny. Nic dodać...morze na rzut beretem a spokój , że łohoho. Placu-ryneczku faktycznie brak.

Odcinek 5: środkowy Pelješac z górskim finiszem, cz. III: górski finisz

W naszej kwaterze głównej pod zboczami masywu Sv. Ilji spędzamy zaledwie dwie godziny z okładem, bo na 20 mamy zamówioną pekę w Panoramie. Stajemy znów na parkingu za samostanem – na sesję fotograficzną, a ja podchodzę kilkadziesiąt metrów ponad klasztorem w kierunku Konoby Hrid, którą też – choćby na wypitek – obiecuję sobie odwiedzić.

Pod Panoramę tym razem podjeżdżamy samochodem i lądujemy na tarasie. Stolik opatrzony kamieniem z rezerwacją opisanym „Bartek” leży na stoliku od strony morza – a dziś prawie pełna konoba. Towarzystwo prawdziwie międzynarodowe – są Francuzi, Włosi, Niemcy, tutejsi, no i my. Ale poza nami nie ma Polaków, co - nie ukrywam – raczej nas cieszy niż smuci W przepełnionym Polakami Orebiciu to rzadkość (poza naszymi najwięcej jest tu Niemców, Czechów i Bośniaków, dużo widzi się też chorwackich aut na pozamiejscowych blachach – być może część z nich to posiadacze „działek” na półwyspie, tak jak np. nasi (nieobecni) gospodarze czy ich sąsiedzi spod Osijeku.

Zamawiamy wino, wodę i lemoniadę i rozkoszujemy się cud-widokiem na morze jakieś 200 m pod nami, Korćulę vis a vis i bardziej odległy Mljet. Po jakimś czasie wjeżdża na stół okrągły półmisek z hobą i jest to widok jak zawsze imponujący (choć, trzeba przyznać, trochę się doń już przyzwyczailiśmy). Cała nasza czwórka pałaszuje aż miło, a co poniektórzy (choć dania głównego nie skończyli) mają jeszcze miejsce na ciasto figowe z lodami! Dzieci hasają po podwórzu i na odrębnym, bardziej wysuniętym w morze tarasie z okrągłym stołem dla dziesięciorga. My – z trudem – trawimy.

Po wczorajszej travaricy (lepszej od miętowego ulipka z orebickiej rivy, ale gorszej od tej z Janjiny) na zachętę kelnera „Do you want some brandy on the house?” dziś próbuję oraha, który jest nalewką wpół słodką, wpół gorzką o niewielkiej zawartości alkoholu. Wolę orahovicę zakupioną w Orebiciu (jedyny dobry alkohol jaki znalazłem na orebickiej rivie). Ale ogólnie jest świetnie – kiedy wychodzimy, jest już zupełnie ciemno, a oświetlony jak choinka prom czeka na późnowieczorny kurs na kei w Dominće. Teraz czeka nas długie trawienie późno spożytego, obfitego posiłku...laku noć!

Nocne zdjęcia zachwycające i bardzo klimatyczne

Pięknie się Korcula by night prezentuje

Odcinek 6: pie*dol się, Lovište

Od razu uprzedzam, że nie jest to pełnoprawny odcinek, chociaż - niestety - był to pełnoprawny dzień naszych wakacji, niezbyt dobry i niezbyt ciekawy, ale z kronikarskiego obowiązku odnotowuję co należy.

sobota, 20 VIII

Kiepski dzień. Postanowiliśmy sprawdzić zachodni koniec Pelješca, czyli trzy miejscowości za Orebiciem. Najpierw połączone dolną droga wiodącą nad samym morzem Kučište i Viganj – czyli raj dla surferów i nic poza tym – droga przechodzi bezpośrednio nad plażą, zero przyjemności z plażingu. Wejście do wody też niezachęcające dla klasycznych plażowiczów jak my. Poza tym klasyczny wysyp nadmorskich barów i hipisowskich kempingów – klimaty raczej hiszpańsko-włoskie, nie chorwackie. Jazda stąd – do ostatniej miejscowości na nitce glavnej cesty półwyspu – Lovište.

Droga do Lovište – mimo, że to z Viganja zaledwie ok. 10 km – jest długa, bo kręta i obleczona niczym pajęcza nić wokół górskich masywów oglądających co wieczów jedne z najpiękniejszych zachodów słońca nad Jadranem. Mijamy tablice obwieszczające, że wjeżdżamy do czegoś o nazwie „Nakovana”. Ki ch...? Teraz już wiem ki ch... Tuż przed Lovište drogowskaz w prawo na Mirce (część Lovište położona na samym końcu cypla). Zaraz potem nakaz skrętu w lewo i...prawie rozjeżdżamy miejscowe dzieciaki kładące się na drodze „droga zamknięta, trzeba tu parkować" (pokazują na parking po lewej), już wyciągają ręce po kuny. Nic z tego, nie będziemy płacić za nie wiadomo co. Schodzę sam do zatoczki – ładna, okolona naturalnymi – skalnymi – ramionami, sporo knajpek, w oddali widzę plażę, ale jakoś mi się tu nie podoba. Martwe miasto – przychodzi mi na myśl. A może to uprzedzenie wynikające z niemiłego powitania? No nic, wracamy.

Teraz przed nami długa droga z powrotem – najpierw do Orebicia, a potem dalej, bo chcieliśmy plażować poza Orebiciem. Po krótkiej naradzie w drodze wybór pada na Žuljanę – wczorajsze odkrycie. Idziemy na pewniaka, żeby nie zmarnować całego dnia. Tym razem zjeżdżamy na Trstenik i jedziemy nadmorską, krótszą drogą do Žuljany. Tam wybieramy tym razem inny parking, skręcając w lewo przy znajdującej się przy samym wjeździe do wsi poczty. Zrazu wydaje się, że opłata nas ominie, ale nie - podjeżdża skuterem jegomość, a cena ta sama co po drugiej stronie, przy kempingu – 20 kun za dzień. Plażing tym razem chyba trochę krótszy, ale udany. Na tzw. „tani obiad” po wczorajszych ekstrawagancjach wybieramy się do baru o nazwie Tamaris, położonej na samym końcu rivy, tuż przed zamykającą uvalę keją. Prosty lokal, to i prosto dziś zjemy: ćevapčici (ja), pržene lignje i palačinke. Dodatkowy plus: podczas kolejnych (tak, tak!) pobytów w Žuljanie będziemy korzystali z zapamiętanego wifi Tamarisa. Tyle co się udało uratować z tego feralnego dnia – dzięki i tak, Žuljano!

Na ukojenie skołatanych nerwów, szum fal nagrany tego dnia w Žuljanie...


P.S. Już niedługo wrócę z pełnoprawnym odcinkiem

Milusio,mimo przygód,chcę jeszcze

Żuljana jak zawsze niezawodna

Ten gość co do Was skuterem podjechał to Dario syn Cakelic-a,pracuje na poczcie i zbiera opłaty za parking,mieszkaliśmy w tym roku u niego,my mieliśmy jeszcze tą przewagę z wifi że Cakelic we wszystkich swych domach ma takie samo hasło do wifi, więc mieliśmy zasięg nawet na plaży