Serbia, Macedonia i Albania - tropem tureckich toalet

Zresztą angielski poeta Edward Lear pisał, że niektóre budynki mają tu w sobie coś z weneckich pałaców:

















Niektóre chałupy tutaj maja ponad 200 lat i są bardzo zapuszczone, albo opuszczone, czyli radość dla (moich) oczu.

W tamtych czasach budowa domu nie była indywidualną sprawa, ale wysiłkiem całej społeczności, która aktywnie w budowie uczestniczyła. To poczucie wspólnoty już tu podobno jednak zniknęło razem z wieloma mieszkańcami, którzy teraz pewnie pracują na zmywakach pobliskiej Italii.







Jeśli podoba Wam się Qeparo, to nie odkładajcie wizyty. Albania ma wieloletnią strategię na zwiększenie budżetu poprzez rozbudowę turystyki. W 2011 11% produktu krajowego miało swoje źródło w 4 milionach turystów, którzy wtedy odwiedzili ten kraj.





Qeparo przyszłości będzie uładzoną wioską ze sklepami i knajpami pod turystów, gdzie lokalne babcie będą martwić się jak wcisnąć naiwnym „autentyczną” pamiątkę.







Zmierzch każe nam się zwijać. Czuję duże nienasycenie: nie poszliśmy do ruin, nie zatrzymaliśmy się w lokalnej knajpce na kawę, musiałem się spieszyć ze zdjęciami.



Ostatni spjrzenie na "moje" Qeparo". Wrócę tu jeszcze!:



Póki co musimy ruszyć w dół, za co zabieram sie z duszą na ramieniu. Okazuje się to równie stresujące jak wjazd pod górę, i niestety po kilku pierwszych metrach smród palonego plastiku pojawia się jak zły szeląg. Pokonujemy szczęśliwie pierwsze sto metrów, skręcamy w drugie, i tu nagle, z dołu wyjeżdża… betoniarka!!! Jaka piękna katastrofa!!!



Przed betoniarką zasuwa na piechotę „przewodnik” betoniarki, który daje nam znać, że musimy wrócić do początkowej zatoczki. Dwieście metrów tyłem nad przepaścią z dymiąco-śmierdzacym autem?! Nie ma możliwości minięcia się, zawrócenia, i nie ma możliwości, aby betoniarka zjechał gdzieś niżej, bo jest za duża na mijankę. Jestem zatem przyparty do muru, albo raczej do przepaści u podnóża naszej drogi.



No więc co robić? Zaczynam się cofać. Pierwsze sto metrów pokonuję w miarę, ale jak przychodzi do wjechania tyłem pod górę na ostatni zakręt pod katem 180 stopni, z piszczącą Moją Piękną obok, to wymiękam… Manewr nie udaje mi się mimo kilku prób. Sprawę chyba utrudnia też fakt, że postanowiliśmy z Moją Lepszą wcześniej, przed zjazdem, mało używać gazu i hamulca, bo może to ma wpływ na smród dobywający się z auta. Z takim postanowieniem w tyle głowy powyższy manewr jest oczywiście nie do wykonania.



Tracę nerwy, wychodzę z auta i pokazuję „przewodnikowi” betoniarki, aby sam sobie pokonał moim autem ten ostatni odcinek, co ów, nie przejmując się gazem, ani hamulcem czyni raz dwa.

Sytuacja jest więc taka: jesteśmy tam gdzie byli, z auta cuchnie jeszcze bardziej, robi się coraz ciemniej, i czeka nas ponownie zjazd z tej pieprz…ej góry. A co będzie jak znowu jakieś auto się pojawi?



Mamy uczucie, że to hamulce się palą, więc i tak zginiemy podczas próby zjazdu/ Ta refleksja działa na nas na tyle uspokajająco, że ponownie zbieramy się za spuszczanie się – bo tak trzeba to nazwać – w dół, na łeb na szyję, na spotkanie kolejnej betoniarki, śmieciarki, TIR-a i dźwigu…



Jakimś cudem udaje się szczęśliwie, w oparach palonego plastiku, dotrzeć na dół.



Potem po ciemku, nadmorskimi serpentynami (żadna przyjemność!) i wąskimi uliczkami Himare zatarasowanymi kompletnie wakacyjnymi Albańczykami lub ich mercedesami – zasuwamydo naszej kwatery, gdzie można odetchnąć i zastanowić się dokąd jutro dać się ponieść losowi, który może wyglądać na przykład tak:

Zazdroszczę wam tego Starego Qeparo (oprócz przygód samochodowych oczywiście). Ja kilka razu już miałem w planie wizytę w tym miejscu i jakoś nigdy się nie udało, raz z lenistwa, raz z braku czasu, a raz przez obawy o samochód właśnie.
Super zdjęcia i relacja.
Pozdrawiam

Ciekawa ta Albania.
Tutaj http://www.youtube.com/watch?v=Ay4x114-Vvw trochę inna, a może taka sama?

DarCro napisał(a):Mamy uczucie, że to hamulce się palą

DarCro napisał(a):w oparach palonego plastiku

Masz plastikowe hamulce?
Podobno przed laty do rumuńskich Oltcitów zakładano drewniane klocki, ale żeby plastikowe do Octavii



Serio to nie zazdroszczę takich samochodowych przygód. Może wjeżdżałeś na półsprzęgle i trochę go przypaliłeś? Ja miałem taki przypadek na Milos, cofałem na sporym nachyleniu i nieźle zaśmierdziało . Nawet na drugi dzień ten zapach był jeszcze lekko wyczuwalny.

DarCro napisał(a):
Mamy uczucie, że to hamulce się palą, więc i tak zginiemy podczas próby zjazdu/ Ta refleksja działa na nas na tyle uspokajająco, że ponownie zbieramy się za spuszczanie się – bo tak trzeba to nazwać – w dół, na łeb na szyję, na spotkanie kolejnej betoniarki, śmieciarki, TIR-a i dźwigu…

I kto by pomyślał, że spuszczanie się może implikować tak bezpośrednie zagrożenie życia

Chyba koledze sprzęgło sie nadwyrężyło .
Klimatyczna ta miejscowość (Starego Qeparo) , podobne są i na riwierze Makarskiej powyżej jadranki z tym że z reguły niezamieszkane , no ale ten dojazd ...... a może tam na piechotę dałoby radę ?

Co do sprzęgła, ja miałem problem w 2011 roku, po paroletniej penetracji Bałkanów , dobiłem je na drogach w Czarnogórze ( ekstremalny podjazd do apartamentu w Ulcinj) i północnej Albanii oraz Bośni . Na szczęście padło mi dopiero 60km przed granicą na Słowacji . W ramach AC przyjechała autopomoc z spod Krosna końcowe 380km wakacyjnej trasy spędziliśmy na lawecie , koszt przajazdu - za autko w ramach ubezpieczenia, za ludzi zapłaciłem 800zł. Miałem szczęście gdyż mam amerykański model Toyoty i ewentualna część musi byc zamawiana z magazynu w Belgii przez autoryzowany serwis .....

A może jednak to nie sprzęgło ?

czekam na rozwiązanie zagadki

KOL napisał(a):Zazdroszczę wam tego Starego Qeparo (oprócz przygód samochodowych oczywiście). Ja kilka razu już miałem w planie wizytę w tym miejscu i jakoś nigdy się nie udało, raz z lenistwa, raz z braku czasu, a raz przez obawy o samochód właśnie.

Co sie odwlecze to ..., się odwlecze...

KOL napisał(a):Super zdjęcia i relacja.

Fajnie, że się podoba!

demi-duox napisał(a):Ciekawa ta Albania.
Tutaj http://www.youtube.com/watch?v=Ay4x114-Vvw trochę inna, a może taka sama?

Bardzo dobry reportaż. Sprawa zaprzysiężonych dziwic północnej Albanii jest mi znana, ale nie wiedziałem, że Polacy to udokumentowali.
Warto zauważyć, że dzięki takiemu rozwiązaniu górale mieli jak zapełnić braki mężczyzn (bo tam przez wieki tłukli się niemiłosiernie) i rozwiązali bezboleśnie sprawę transseksualizmu (może bardziej "trans", niż "seksualizmu").

No i pytanie: jak w tym środowisku odnalazłaby sie Kazia Szczuka?

kulka53 napisał(a):Masz plastikowe hamulce?

Ech, w stresie guma czy plastik to wszystko się myli i zlewa...

PabloX napisał(a):

DarCro napisał(a):
Mamy uczucie, że to hamulce się palą, więc i tak zginiemy podczas próby zjazdu/ Ta refleksja działa na nas na tyle uspokajająco, że ponownie zbieramy się za spuszczanie się – bo tak trzeba to nazwać – w dół, na łeb na szyję, na spotkanie kolejnej betoniarki, śmieciarki, TIR-a i dźwigu…

I kto by pomyślał, że spuszczanie się może implikować tak bezpośrednie zagrożenie życia

Zależy co spuszczasz i gdzie.

armar napisał(a):no ale ten dojazd ...... a może tam na piechotę dałoby radę ?

To nie taki problem w sumie podejść 1,5 kilometra...

armar napisał(a):A może jednak to nie sprzęgło ?

czekam na rozwiązanie zagadki

No to poczekajmy.

DarCro napisał(a):

armar napisał(a):A może jednak to nie sprzęgło ?
czekam na rozwiązanie zagadki

No to poczekajmy.

Nie każ nam długo czekać, po długim męczącym oczekiwaniu nawet najciekawsze rozwiązanie przestaje cieszyć. A kto będzie pamiętać na co czekał

Sądzę, że za 10 lat jak tam wrócisz to już będzie kurort
o hamulce się nie martw, są gorsze problemy jedź dalej

DarCro napisał(a):

demi-duox napisał(a):Ciekawa ta Albania.
Tutaj http://www.youtube.com/watch?v=Ay4x114-Vvw trochę inna, a może taka sama?

Bardzo dobry reportaż. Sprawa zaprzysiężonych dziwic północnej Albanii jest mi znana, ale nie wiedziałem, że Polacy to udokumentowali.
Warto zauważyć, że dzięki takiemu rozwiązaniu górale mieli jak zapełnić braki mężczyzn (bo tam przez wieki tłukli się niemiłosiernie) i rozwiązali bezboleśnie sprawę transseksualizmu (może bardziej "trans", niż "seksualizmu").

To było takich pań więcej?
Na mój chłopski rozum, skuteczniejszym sposobem na zapełnienie braków w mężczyznach to jest produkowanie nowych, ale do tego dziewice raczej się nie nadają.

Lidia K napisał(a):Nie każ nam długo czekać, po długim męczącym oczekiwaniu nawet najciekawsze rozwiązanie przestaje cieszyć. A kto będzie pamiętać na co czekał

Jest szansa, że ja jeszcze będę coś pamiętał.
Ale spieszę się, bo to już maj na karku i ponieważ chyba uda mi się wtedy gdzieś wyskoczyć, to chciałbym domknąć wątek przed długim weekendem.

milosz150 napisał(a):Sądzę, że za 10 lat jak tam wrócisz to już będzie kurort

Sądzę, że wrócę wcześniej.

milosz150 napisał(a):o hamulce się nie martw, są gorsze problemy jedź dalej

Jak śpiewa Monty Python "gorsze rzeczy dzieją się na morzu...".

demi-duox napisał(a):To było takich pań więcej?

Gdzieś w filmie było, a może w jakimś artykule czytałem, coś o "setce".

DZIEŃ 20 – Do Berat – niekoniecznie najkrótszą drogą.

Kobieta stoi w drzwiach i groźnie potrząsa złamanym sedesem. Rzucamy się do panicznej ucieczki z drugiego piętra, w dół po schodach, potem przez podwórko, do auta i z piskiem opon odjeżdżamy. Rzucony z góry zepsuty sedes, trafia nas w ostatniej chwili w tylną szybę!

Myślę, że to jakoś tak układało się w głowie Mojej Lepszej. W rzeczywistości nasza gospodyni tylko machnęła ręką i powiedziała, że to było straszne dziadostwo, kolejna zepsuta deska sedesowa, która tu się złamała. Absolutnie nie chciała żadnej finansowej rekompensaty, dodając, że po dobrą deskę musi się wybrać do Vlory.

No cóż, póki co, to w kierunku Vlory posuwamy się my.



Było w planie zostać na riwierze trzy nocy, ale skoro kwatera znalazła się tylko na dwie, to jedziemy na północ, choć niejedna sympatyczna wioseczka jeszcze się tu kryje - na przykład ta mijana osada:



Zatrzymujemy się na najbliższej, pierwszej lepszej plaży:





Nic specjalnego, kupa ludzi, woda ciepła, hotele. Szybko się zmywamy i kierujemy ku Przełęczy Llogara, czyli na wysokość około 1010 m n.p.m.











Trochę mało zatoczek, droga wymagająca dużo uwagi, w sumie robię tylko kilka zdjęć. Nie sprzyja ich robieniu również utrzymujący się swąd gumy, plastiku, czy Bóg wie czego…

Na dole przepaści rzuca się w oczy Perroi i Thate (Suchy Potok) :











W miejscu, gdzie można się na dłużej zatrzymać autem, przyciąga uwagę pan sprzedający pamiątki z budynkiem pokrytym graffiti w tle - bardzo mi pasuje to do albańskiego klimatu. Ludzka forma życia opierająca się nicości na skraju przepaści…







Tak, tu lepiej ostrożnie stąpać:



… bo można spaść kilkaset metrów w dół:



Droga z drugiej strony Przełęczy Llogara jest już mniej malownicza, ale wciąż niczego sobie:







Wjeżdżamy do Vlory, gdzie poruszanie się autem to istny Sajgon, ale ja lubię chaos. Uderzamy na plażę również tutaj. Trochę to dla nas nietypowe, aby dwa razy w ciągu dnia włazić do wody, ale upał jest potworny. Na piachu mnóstwo ludzi, ale chcemy się pożegnać z Morzem Jońskim, bo za chwilę odbijemy od niego na zawsze. Ponieważ czystość wody budzi moje podejrzenia, każę dzieciom nie wchodzić wyżej niż po kolana.







Siadamy w plażowej kawiarni na kawę i frytki, a potem główną arterią wyjeżdżamy z Vlory. Na peryferiach zatrzymujemy się w lokalnym supermarkecie i tu Moja Piękna odkrywa, że diabli wzięli jej torebkę, a dokładniej, jedną z dwóch torebek jakie nosiła. Na szczęście były w niej mało istotne drobiazgi, z których najbardziej nam jest żal mozaiki z Butrint. Torebka najprawdopodobniej została w kawiarni na plaży. Uznaję za mało prawdopodobne, aby jeszcze tam była, więc nie decyduję się na powrót.

Koło Fier trafia nam się kolejna mała przygoda. Skręcamy w drogę, która wydaje mi się, że zaprowadzi nas do Berat od południa.. Droga – jak to Albania - jest … nówką i w wielu miejscach jeszcze nakładają siatki przeciw osuwającym się kamieniom.





Jedziemy tak sobie przyjemnie po pustym niemal asfalcie i jest super, tylko jakoś nie mogę znaleźć mijanych wiosek i miasteczek na mojej, średnio dokładnej mapie. Gdzieś po pół godzinie jazdy zatrzymuję się przy drogowej knajpie, by dopytać się o Berat.



Na pomoc rzuca się całe towarzystwo w postaci Francuzów i Włochów. Tak naprawdę są to Albańczycy, którzy życie ułożyli sobie poza Ilirią. Wspomagając się wzajemnie, dają mi do zrozumienia, że dalej jadąc tą drogą, nie dojadę do Berat. Każą się wrócić do Fier, skierować na Llushję i stamtąd jechać do naszego celu. No trudno, wracamy jakieś 40 kilometrów z powrotem.



W okolicy Fier, na przedmieściach, widzę pokaźny zakład naprawy samochodów. Zaliczyliśmy już serbski i macedoński, aż wstyd byłoby odpuścić albański serwis. Zjeżdżam, i po angielsku dogaduję się z szefem czy by nie zerknął dlaczego tak śmierdzi. Mechanik wkracza do akcji i po kilku minutach wydaje wyrok: sprzęgło się podwędziło, ale wszystko jest w porządku. Radosna to nowina, tym bardziej, że nawet nie chcą grosza za to oglądactwo.



Przed Berat zaczynam się intensywnie rozglądać na miejsce do noclegu, ale okolica jest gęsto zaludniona, tereny rolnicze, nie ma gdzie przycupnąć na noc. Domy całkiem wypasione, choć ich status obniżają wszechobecne bałkańskie śmietniska:



Albańskie “solary” można zobaczyć w tej okolicy niemal na każdym domu:



Pluszaki zaś wiszą, aby uczcić koniec budowy, a przynajmniej stanu surowego:



Gdy jakieś 10 kilometrów przed Berat dostrzegam napis „camping” nie waham się i skręcam. Sto metrów od drogi, przy solidnie wyglądającym domu, jest prywatny camping na kilka aut. Cena za noc niewygórowana, bo 60 złotych. Wokół kamper Angoli i auto Francuzów. Cicho, spokojnie, łazienki też w bardzo dobrym standardzie, tak, że nie będzie kolejnej przygody.



Bardzo miła gospodyni proponuje nam obiad. Ma tylko jakieś tam mięso, pizzę, frytki i sałatkę. OK, bierzemy. Dostajemy miejsce na piętrze, na balkonie domu, sztućce przynoszą dzieciaki gospodyni, stawiają też michę domowych soczystych winogron, które znikają w ciągu 30 minut jakie potrzeba by pojawiło się główne danie. Jest super, a jego największa atrakcją okazuje się sałatka z domowych pomidorów, ogórków, oliwy i sera koziego – do pożarcia w olbrzymich ilościach. Rewelka. Na koniec kawka, i życie zdobywa nowy blask! (Za 2 spore pizze, 2 porcje steku z frytkami i tzatziki, ową wielką pyszną sałatkę, misę winogron, 4 wody i 2 kawy, płacimy 80 złotych.)

Zasypiam, zastanawiając się czego dzisiaj się nauczyliśmy…
Hmmm, odkryliśmy odpowiedź na ważne, nurtujące niejednego człowieka pytanie: „Dlaczego kobiety mają dwie torebki?”

Odpowiedź brzmi: „Aby móc jedną zgubić bez większych strat.”

Na kolejnych odkrywców czekają pozostałe zagadnienia:
„Dlaczego kobiety mają trzy torebki, cztery, pięć, …dziesięć,…?”

Widoki rewelka....

DarCro napisał(a):Zatrzymujemy się na najbliższej, pierwszej lepszej plaży
Nic specjalnego, kupa ludzi, woda ciepła, hotele. Szybko się zmywamy...

Z tego co sobie przypominam, ta zatoczka z plażami nosiła nazwę Jale
Nawet nie zjechaliśmy na sam dół, zmyliśmy się zatem jeszcze szybciej

DarCro napisał(a):Na dole przepaści rzuca się w oczy Perroi i Thate (Suchy Potok)

Tam trzeba było zjechać na kąpiel. Albo i nocleg... to "kultowa" do tego celu plaża

DarCro napisał(a):Droga – jak to Albania - jest … nówką

WOW
Teraz z Fier do greckiej granicy to już tylko czasowy rzut beretem....

Do Berat jechaliśmy z północy, czyli też z Lushnje, ale z powrotem wykorzystaliśmy skrót, na który nie trafiłeś zwiedzony rzeczoną "nówką".

DarCro napisał(a):sprzęgło się podwędziło

DarCro napisał(a): „Dlaczego kobiety mają dwie torebki?”
Odpowiedź brzmi: „Aby móc jedną zgubić bez większych strat.”

Niektóre nie mają żadnej... może dlatego nie gubią ani wszystkiego, ani niczego