Reminescencje z minionej epoki (prawie lodowcowej)

Cóż, nadszedł czas, żeby na Forum napisać coś więcej, niż tylko pseudoprześmiewcze komentarze do wypowiedzi innych forumowiczów.
Zainspirowany relacją franko, a także zaniepokojony nieubłaganym upływem czasu, który podstępnie i nieodwracalnie zaciera wspomnienia, piszę......
Jest rok 1974, starsi forumowicze wiedzą doskonale, w jakiej rzeczywistości żyliśmy, a młodszym nawet nie będę próbował tłumaczyć, bo wystarczyło mi prób (nie do końca, rzecz jasna, udanych )z własnymi pisklętami ( Tato, w całym Realu tylko ocet ?!).
Jakoś tak późną zimą na stole wylądowały mapy i obaj z bratem usłyszeliśmy od rodziców :
-W tym roku na wakacje jedziemy do Jugosławii.
Najpierw-niedowierzanie, a potem wrzask radości, no i, oczywiście, od razu chcieliśmy się pakować (jakieś atrapy masek do nurkowania i płetw, które kupowało się wtedy bodaj w Składnicy Harcerskiej).
Jakoś nas czcigodni rodziciele wyhamowali, tłumacząc, że do wyjazdu nieco czasu zostało i z pewnością zdążymy.
Potem-żmudne formalności, zdobywanie wkładek paszportowych, książeczek walutowych, promesy przydziału dewiz ( 130USD, jeśli dobrze pamiętam), a wszystko to na głowie biednej Mamy.
Czas dłużył się okrutnie, szczególnie, że miał to być pierwszy zagraniczny wyjazd i to nie do Czechosłowacji czy innego DDR, tylko od razu pełnia egzotyki-Jugosławia.
I do tego SAMOLOTEM !
Nadszedł wreszcie dzież wylotu, znajomy wiezie nas na lotnisko ,odprawiamy bagaże, dochodzimy do odprawy celno-paszportowej i ........moja podróż (wszystko na to wskazywało) dobiegła końca.
Dramat !!!
Moja książeczka walutowa została w domu !!!
Do odlotu niespełna godzina, nie ma mowy, żeby pojechać na Sadybę ( tam wtedy mieszkaliśmy), więc właściwie pogodziłem się z myślą, że tym razem Jugosławia nie dla mnie, że wracam do domu, że basen na Warszawiance, w najlepszym wypadku Zalesie Górne, że mi wszystko z detalami opowiedzą po powrocie....Eeeech, czarna rozpacz .
I wydarzył się CUD !!!
Pani Celniczka stwierdziła, że książeczkę podstemplujemy po przylocie (żeby udokumentować fakt wywozu dewiz, rok, przypominam, 1974 ) i lecę !!!
Autobus wiezie nas do poczciwego Iła-18 PLL LOT i startujemy.
Mój brat, nota bene (obecnie ) lotnik chwilą po starcie stwierdził - Mama, ja już nie chcę, ja wysiadam, ale udało się go jakoś uspokoić.
Po 3 godzinach lotu, pysznym śniadanku(ech, byli czasy, kiedy w samolotach karmili po królewsku), zaczęliśmy schodzić do lądowania , kabinę zalało słońce i po raz pierwszy ujrzałem Adriatyk w okolicach Splitu.
Jeszcze chwila i wylądowaliśmy. Drzwi się otwierają i z zewnątrz wpada ( po rześkim poranku w Warszawie ) tropikalne wręcz gorąco.
Witaj Jugosławio, witaj Przygodo.

CDN

pierwszy

drugi

Jestem i ja. No niech będzie trzecia - czwarta

Fajne sa takie relacje z "zamierzchłych" czasów

Dudek2222 napisał(a):Mój brat, nota bene (obecnie ) lotnik chwilą po starcie stwierdził "Mama, ja już nie chcę, ja wysiadam", ale udało się go jakoś uspokoić.

To już wiem, skąd tytuł.

To się nazywa, że "przełamał wówczas pierwsze lody"

No to i ja poczytam jak to..............drzewiej bywało.

Jestem i ja....tak jak obiecywałam.

Ania W napisał(a):Jestem i ja....tak jak obiecywałam.

Wielka to cnota dotrzymywać obietnic
Jedźmy dalej...
Z lotniska do Kastela Stafilica, gdzie zamieszkaliśmy, odwozi nas gospodarz, Pero Simera.
Pero był na splitskim lotnisku bagażowym i nijak nie mogło pomieścić w głowinie, że może pozwolić sobie na Forda bodaj Taunusa i na dokładkę z instalacją gazową ( tak, tak !!).
Dojechaliśmy, przywitała nas gospodyni, Desanka i się zaczęło.
ówczesnej gościnności Jugosławian nie da się chyba porównać z obecną-być może dlatego, że wtedy byliśmy jednak mimo wszystko dość egzotycznymi przybyszami.
Smażone rybki ( nazywali je szpary, pewnie Josko będzie wiedział), mięsa z grilla, ale opalanego pędami winorośli, napitki przeróżne, z czego brata i mnie ( z racji wieku) najbardziej fascynowała Coca-Cola w dwulitrowej, szklanej butelce- w Polsce dopiero pojawiły się małe.
W tym samym domu mieszkał Jurek, całymi dniami nurkował, ale miał czas, żeby wtajemniczyć Tatę w stosunki cenowe :
! kg chleba 5 dinarów
0,5 l spirytusu; 10 dinarów.
Obaj doszli do zgodnego wniosku, że chleba jeść nie będą.
Pamiętam pierwszą wizytę w sklepie i szok-kilkanaście gatunków kawy ( to Mama ), mnogość owoców, słodyczy, jogurtów owocowych ( to my z bratem) i wypiteczności wszelakich- to Tata.
Spacer nabrzeżem i kolejna niespodzianka- przy pomocy kawałka żyłki z haczykiem i ołowiem, nawiniętego na korek i kulki chleba można nałapać całe mnóstwo wspomnianych wcześniej szpar.
Od tego momentu bez reszty oddałem się ;wędkarstwu co zresztą miało niemiłe konsekwencje podczas kolejnych wakacji, w 1975 roku.

Ciekawam co w Twej pamięci pozostało

jakbyś tak pisał w notatniku, to nie byłoby takich "cosiów" –

To tylko taka mała prośba z mojej strony

Ale mnie wyprzedziłeś

i my poczytamy wszak historia podobno kształci

Piszesz świetnie. Czytam. Pisz dalej, bo to moje czasy, może ja o czymś zapomnę, a Ty dołożysz, bądzie pełniejszy obraz tamtej Jugosławii.

Zważywszy na fakt, że miałem wtedy (prawie) 10 lat i upływ czasu, wspomnienia nieco wyblakły.
Ale....
Pero swoim krążownikiem zabrał nas na wycieczkę do Dubrownika. Autostrady to wtedy chyba nawet w planach nie było, droga karkołomna, a nasz gospodarz beztrosko prowadził jedną ręką, drugą co chwila sięgając po oplecioną butelkę...
Z samego Dubrownika najbardziej utkwiła mi w pamięci wyspa z plażą nudystów, którą opłyneliśmy motorówką.
Wycieczka statkiem na Hvar (statek nazywał się Osijek) i stado delfinów, które towarzyszyło nam całą drogę.
Na Hvarze-nieprawdopodobnie czysta woda w porcie.
I zapach, który zawsze będzie kojarzył mi się z tymi rejonami-rozgrzanej oliwy i oślego gówna.
I jest to dla mnie zapach, a nie smród.

Zapisuję się i ja do czytelni i czekam, ciekawa wspomnień z tych zamierzchłych czasów.