Portugalia, Madera, Azory

kaszubskiexpress napisał(a):Rzeczywiście z tą pogodą to średnio.

A każdy kolejny dzień miał ładnych chwil coraz mniej. Aż się całkiem skończyły...

Pozdrawiam,
Wojtek

kaszubskiexpress napisał(a):Rzeczywiście z tą pogodą to średnio.

... ale zdjęcia wyszły przednie !

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):... ale zdjęcia wyszły przednie !

Póki jeszcze nie otaczała nas zwarta bura szarość, coś się dało uwiecznić.

Pozdrawiam,
Wojtek

weldon napisał(a):Podobno, jak wyczytałem na jakimś mądrym blogu fotograficznym, "mgła „oczyszcza” tło"

Aczkolwiek, faktycznie, przy górskim krajobrazie to może być lekka wada :/

Chyba przy każdym.
Zwłaszcza, kiedy mgła stanowi zarówno tło, jak i pierwszy plan.

Pozdrawiam,
Wojtek

Mapka przejazdów do pierwszej części tego dnia - od poranka do kawy ponownie w hotelu.



A - hotel
B - Cabo Girao
C - Ribeira Brava
D - Calheta

Wracamy do samochodu we wzmagającym się wietrze. Spada kilka kropel deszczu, jednak decydujemy się na jeszcze jeden krótki wypad przed powrotem do hotelu. Przejeżdżając przez Machico odbijamy w prawo i po chwili wjeżdżamy do tunelu. Okazuje się, że to dosyć długi tunel, tym bardziej dziwi nas, że w odróżnieniu tylu innych nie ma nazwy, a przynajmniej nie zauważyliśmy takowej tablicy przed wjazdem. Zerkam w lusterko przy wyjeździe - no, brak tego typu informacji. Sprawdzimy później na mapie, że przebiega pod szczytem Cabeco do Cura - Głowa Księdza.

Za tunelem dosyć krótki zjazd w stronę północnego wybrzeża i po chwili jesteśmy już w Porto da Cruz. Bure chmury wiszą nad nami, ale wielkiego deszczu nie ma. Wychodzimy na czarną plażę, jednak przy tej pogodzie widoki specjalnie nie zachwycają. W jedną stronę urwisko spadające z Penha de Aguia - Skała Orła czy Orla Baszta - w drugą niezbyt uroczy budynek lokalnej kompanii winnej.







Kiedy wracamy do samochodu, zaczyna mocniej padać, jednak próbujemy jeszcze aurę przetrzymać. Kierujemy się na pobliską przełęcz i zjeżdżamy do Faial. Lekko zardzewiała tablica kieruje nas żwirową dróżką do Faja do Mar. Jednak już po chwili rezygnuję z dalszego zjazdu - coraz więcej świeżo obsuniętych większych i mniejszych kamieni zalega na drodze. Nie, nie życzę sobie atrakcji w postaci wgnieceń na dachu. Wycofuję i zapada decyzja powrotu. W kierunku wschodnim jedynie potężna Orla Baszta jest w miarę wyraźnie widoczna; cała reszta ginie w sinej mgle. Wprawdzie na krótki moment pokazuje się błękitne oko nieba, zaraz jednak powieki chmur zaciskają się mocno i deszcz przybiera na sile. Zaglądniemy do kościoła w Faial? Niee, nie wyszukujmy atrakcji na siłę - wracajmy do hotelu.









Wieczorem pilnujemy prognozy pogody na kolejny dzień. Dziś miały być chmury i trochę słońca, a mieliśmy również deszcz. Kiedy więc w telewizji zapowiadają , że jutro będzie deszcz, to wiemy już, czego mamy się spodziewać. Oberwania chmury.

Mapka przejazdów drugiej części dnia.



A - hotel
B - Ponta do Rosto
C - Porto da Cruz
D - Faial

Dzień trzeci

Poprzedniego wieczoru nikt nie siedział przy kolacji na tarasie - ulewa skutecznie zapędziła wszystkich do środka. Prało żabami przez całą noc, a nad ranem zaczęło błyskać i łomotać. Bea wstała nawet, by zamknąć okno w łazience, chociaż ja jeszcze nigdy nie miałem okazji oglądać pioruna kulistego, latającego po ścianach.
Budzik dzwoni o ósmej, ale przedłużamy leniwe chwile, słysząc miarowe bębnienie o parapet. Kiedy wreszcie wstajemy, okazuje się, że na niebie więcej błękitu niż chmur. Oo! Niespodzianka. Zatem szybko do łazienki i schodzimy na śniadanie. Potem krótki wypad na taras. Zupełnie pusty taras tym razem. Faktycznie, pogoda piękna! To może tutaj nie potrafią podać porządnych prognoz? Taką miejmy nadzieję. Rozglądamy się przez chwilę wokół, a także zapuszczamy żurawia do stóp naszego hotelu. Nabrzeże wybetonowane - część w formie chodników spacerowych, łącznie z platformą, gdzie widać ustawione leżaki. Ciekawe, czy bardzo mokre? Zaś w części, gdzie mógłby mieć miejsce ruch samochodowy, coś szczególnie przyciąga wzrok. Wielka wyrwa! Najwyraźniej zapadł się środek płyty - mamy nadzieję, że nie w momencie, gdy jakiś pojazd tam manewrował. Wniosek - patrzeć uważnie pod nogi, a także... pod kółka.









Dobra, skoro jest tak ładnie, trzeba szybko coś na dziś zaplanować. Omijając skrzętnie co większe połacie błękitu nieba, odbijające się w zalanym wodą tarasie, wracamy do pokoju.

Ułożenie planów nie zabiera nam wiele czasu - wschodni kraniec Madery już spenetrowany, a na zachodni jeszcze dotąd nie dotarliśmy. Poprzedniego dnia rozpoczęliśmy tamten kierunek, ale deszcz nam przerwał kurs, a więc dziś spróbujemy zacząć od miejsca, w którym skończyliśmy, zatrzymując się jednak po drodze wcześniej w pominiętym wczoraj Camara de Lobos.

Wskakujemy do wozu i wylatujemy na autostradę. Migają kolejne wloty i wyloty tuneli - jest ich tu zatrzęsienie - i wkrótce widzę nasz zjazd. Ulica prowadzi do portu, gdzie znajdujemy miejsce na płatnym parkingu - wszystko, co darmowe, w sensownej odległości było pozajmowane. Ile za godzinę? Siedemdziesiąt centów? Może być - zmieścimy się. Przyglądamy się łodziom - miały być wyjątkowo kolorowe, ale na nas aż takiego wrażenia nie sprawiają - po czym zagłębiamy się w uliczki mieściny. Uliczki czyste, schludne, natomiast na centralnym placu jakieś zamieszanie. Głośna dyskusja, nawet krzyki, drobne przepychanki - mam nadzieję, że nie wywiąże się większa awantura, a przynajmniej, że my się z niej wywiniemy. Podobno największe bezrobocie na wyspie tutaj właśnie znajduje swoje odbicie. Przechodzimy jednak przez nikogo nie niepokojeni i podejrzane zbiegowisko zostaje za nami.

Zaglądamy do pochodzącej z XV wieku kaplicy Nossa Senhora da Conceicao - Niepokalanego Poczęcia NMP - podobno drugiej pod względem wieku świątyni na Maderze. Czasami zwana jest również Kaplicą Rybaków, gdyż według tradycji to oni ją zbudowali. Wprawdzie została przebudowana w stylu barokowym, ale jednak podoba się nam. Mniej może sam ołtarz; chyba głównie ciekawie pomalowany drewniany strop sprawia, że nie odrzuca nas ten barok.

Franz napisał(a):Zaś w części, gdzie mógłby mieć miejsce ruch samochodowy, coś szczególnie przyciąga wzrok. Wielka wyrwa! Najwyraźniej zapadł się środek płyty - mamy nadzieję, że nie w momencie, gdy jakiś pojazd tam manewrował.

Idealna niecka na basen.

Pozdrawiam

Jacek S napisał(a):Idealna niecka na basen.

A widzisz! O tym nie pomyślałem.
Może to wstępny etap budowy.


Pozdrawiam,
Wojtek

Następnie przechodzimy schludną uliczką, prowadzącą w górę mieściny. Rozglądamy się wokół za wilkami. Dlaczego za wilkami? Noo... z powodu nazwy miejscowości. Żartuję, zawarte w nazwie lobos, czyli wilki, to lobos de mar - wilki morskie. Ale nie chodzi tu o zaprawionych w bojach z żywiołem ludzi morza, tylko o monachus monachus - mniszkę śródziemnomorską.

Uliczka zakręca i doprowadza do kościoła parafialnego św. Sebastiana. Pochodzący z XVIII wieku kościół posiada również barokowe wnętrze, jednak ginie ono w bogatym wystroju świąt Bożego Narodzenia, którego jeszcze nie usunięto. Elementy szopki rozmieszczone są w kilku miejscach i to one głównie przyciągają wzrok. Udaje nam się jednak dostrzec również połacie azulejos - utrzymanych w niebieskich odcieniach płytek ceramicznych - w pobliżu ołtarza.