"Pierwsze koty za płoty" i co z tego wynikło...

Leszek Skupin napisał(a):O żesz.... a mnie mówili, żebym zwolnił z pisaniem bo nienadążają czytać, ale kilku odcinków wakacyjnej opowieści to mi się w ciągu dnia nie zdażyło napisać

Bo to Leszku dlatego, że pewnie to nie Ty musiałeś sprzątać mieszkanie po urlopie . Rozumiem Helenę doskonale - po powrocie trzeba intensywnie wziąć się za relację i przedłużyć miłe wakacyjne chwile, a te przyziemne sprawy niech sobie jeszcze trochę poczekają .

Pozdravki dla Autorki wspaniałej relacji i wszystkich zauroczonych czytelników

Helciu super mi czyta się Twoją relację. Wspaniały tekst i doskonałe tempo. Tyle już się wydarzyło, a pobyt jeszcze się na dobre nie zaczął . Pozdrawiam i czekam niecierpliwie na C.D.

Helen, super relacja! Masz lekkie pióro, świetnie się czyta.

Też Cię rozumiem. To trzeba napisać na gorąco, czyli NATYCHMIAST!
Sama pamiętam jak po "pierwszym razie" mnie nosiło i od razu po powrocie opisałam swoje wrażenia... sama dla siebie.
Po drugim zresztą też, ale już nie tylko dla siebie.

Pozdrav
Jola

Relacja FANTASTYCZNA!!!
Czekamy na ciąg dalszy!!!

Ojej, ile miłych słów. Chwalcie, chwalcie, tylko co będzie jak mi się wena skończy. Proszę zauważyć, że dojechaliśmy na miejsce... teraz będziemy się już tylko lenić

Brawo Helen, wciągająca relacja i bardzo dobrze napisana.
Muszę przyznać, że poziom tegorocznych relacji, w szczególności pierwszaków, jest bardzo wysoki

Czytam i marzę, marzę i czytam - do urlopu już niespełna miesiąc i mam nadzieję, że uda mi sie jeszcze trochę przeczytać i może co nieco wykorzystać ... znaczy w kwestii nowo nabytych informacji.
Super relacja, niecierpliwie czekam na ciąg dalszy ... bo co do tego, że nastąpi nie mam wątpliwości, a i weny na pewno wystarczy.

Dnia trzeciego ciąg dalszy....

Jesteśmy zmęczeni, nie bardzo wiem za co się zabrać, przekładamy zawartość naszej lodówki do tej w apartamencie, trochę buszuję po szafkach, upycham część rzeczy po pokojach, żeby nie stały na środku i zabieram się za przygotowanie czegoś do jedzenia. Potem każdy robi co chce, Nata organizuje się w swoim pokoju i cieszy z ogromnego łóżka tylko dla niej, mąż po zaprogramowaniu klimatyzacji i prysznicu przynosi drobiazgi z samochodu i trochę w nim sprząta. Siadamy do obiadu i stwierdzamy, że bardzo nam się tu podoba...

W kuchni słychać cykady zza okna, na tarasie cykady przekrzykują się z ptakami, czasem tylko przerywa to płacz malutkiego dziecka Katariny, chyba jej, bo to ona spędza z nim najwięcej czasu. Trafili nam się gospodarze bardzo mili, ale skryci i nieśmiali wobec obcych, nawet zamieszkujące okoliczne budyneczki dzieci nie poddają się naszym zalotom, przebojowa zwykle Natalia nie ma odwagi przełamać ich nieśmiałości i jakoś do końca pozostajemy przy pozdrowieniach i uśmiechach, na które owe dzieci reagują najczęściej zawstydzeniem i ucieczką. Z tarasu na wprost widzimy małe stare domki, z jednego z nich wczesnym rankiem wychodzi zawsze staruszeczka i zabiera się za plewienie małego ogródka, poczym znika, żeby pojawić się późnym wieczorem. Z lewej strony pod tarasem rosną papryki, pomidory, drzewka owocowe, a wszystko otacza winorośl. Nie docierają do nas żadne odgłosy z miasteczka, czy ulicy, czasem tylko pod dom podjeżdża jakieś auto. Późnym wieczorem dzieci z okolicznych domów zbierają się na murku, a dorośli zasiadają w podwórzu do kolacji, nasi gospodarze często mają gości, a my okazję, żeby podejrzeć takie codzienne życie, gwar, który przy tym powstaje zupełnie nam nie przeszkadza. Tak chciałam, tak miało być, bardzo nam się tu podoba...

Ale wróćmy do uroków dnia trzeciego , nie wytrzymujemy zbyt długo w pokojach, zakładamy stroje, łapiemy maski, karimatę i ręczniki i idziemy "szukać" morza, a przy okazji i świeżego pieczywa.
Droga w dół wcale nie jest już taka straszna, schodzimy mijając drzewka oliwne i kilka domów z pokojami i apartamentami do wynajęcia.
Z drogi widać nowy hotel i centrum Slano

dochodzimy do drogi wiodącej wzdłuż zatoki

i wychodzimy wprost na malutką plażę


zostawiam rodzinkę i człapię do sklepu mijając po drodze stadko kaczuszek, jeju, jak fajnie... taki luz i cisza, no i nie ma turystów. Mój sielski nastrój zakłóca woń kanalizacji ze studzienek koło hotelu, coś tam gmerali przy niech chyba niedawno, bo później już jakoś tego nie zauważamy. Nic to, mijam jeden mały sklepik, znajduję pocztę i obok niej w większym sklepie kupuję chleb. Cała dumna z siebie wracam do rodzinki, cykady cykają, słoneczko świeci, kaczuszki spacerują całą szerokością ulicy... i nagle słyszę swojskie "K.....a m.ć!" od strony morza... he? .

Czyli nie jesteśmy sami, jednak są tu i żywi ludzie i w dodatku mówią po polsku . wow. Plażujemy aż słoneczko nam znika, po drugiej stronie zatoki jeszcze jest, na prawo od nas też, bierzemy więc rzeczy i idziemy za słońcem betonowym nabrzeżem, które jest i drogą dla aut i chodnikiem i ścieżką rowerową.



Po chwili dochodzimy do części Slano o trudnej do wymówienia nazwie Grgurici. Tam znajduje się drobnożwirkowa plaża z bardzo płytkim zejściem do morza i 2 restauracje.
Wieczorne Grgurici:







Gdy wracamy do apartamentu jest już ciemno. Wydaje mi się, że wyjechaliśmy z domu dawno temu... w środku nocy budzi nas ptak, który siedząc gdzieś blisko strasznie krzyczy, zrobi tak jeszcze 2 razy w czasie naszego pobytu, pewnie ma taki zwyczaj zabawiania gości .

Na dziś koniec. Dziękuję za uwagę i pochwały

Ci co pisali lub piszą relacje wiedzą,że niemożliwym jest aby w jeden dzień tyle napisać Hela - zdradź jak to zrobiłaś i pisz,pisz dalej

Ten słowotok był skutkiem mojej ogromnej niechęci do robienia czegokolwiek innego... sama się sobie dziwię. Prędko się to nie powtórzy zapewne

Szczerze mówiąc, to powinnam siedzieć przy komputerze i pisać coś zupełnie innego, bo czas nagli a ja w lesie z papierami. Tylko tak bardzo mi się nie chce .

helen - nie siedź za długo w tym lesie i nam razem z Tobą, bo będziemy musieli uzyskać pozwolenie

Na chwilę z lasu wylazłam ...

Dzień 4 - Sladenovici, czyli my i gęś na plaży

Rano budzą nas cykady, "pitolą" jak szalone, wszak dookoła krzaków nie brakuje. Nie mamy zamiaru niczego zwiedzać, ustalamy więc dzień leniucha i kombinujemy gdzie się rozłożyć nad wodą. Wszystko co było w zasięgu nóg zdreptaliśmy poprzedniego dnia, bierzemy do rąk plan, który dostaliśmy od pana w informacji turystycznej i postanawiamy (z lekką wprawdzie awersją do ponownej jazdy autem) wykaraskać auto spod krzaka i udać się na poszukiwanie ładnego kawałka wybrzeża do leniuchowania. Zawracanie tak długim autem na pochyłych ścieżkach pod domem sprawia, że syczę i zamykam oczy. Udało się, opuszczamy Slano na kilka godzin.
Mijamy zjazd do Sladenovici postanawiając, że jeśli nic lepszego nie znajdziemy, to tam wrócimy. Stajemy przy sklepiku przydrożym, bodajże na wysokości Banici, nie ma sensu, żebyśmy wszyscy lecieli patrzeć jaki jest zjazd w stronę plaży. Ruszam sama, idę i idę, w dół najpierw drogą, potem ścieżką, oj nie.. bez sensu, zawracam. Dochodzę do auta wsiadam i już mamy ruszać, gdy nagle ciężarówka stojąca przed nami przy sklepiku zaczyna cofać. Mąż trąbi, brak klasycznego ręcznego w postaci dźwigni opóźnia reakcję, kierowca ciężarówki nie słysząc klaksonu, nie widząc nas, uderza w passata. Łup.... nasza wina, niezbyt sensownie mąż stanął za nim, żebym widziała auto, czy coś w tym stylu, sama już nie wiem.

No i mamy pierwszy spontaniczny kontakt z Chorwatem w sytuacji kryzysowej. On przerażony, my przerażeni... ale nic się nie stało, przepraszamy, przeprasza Chorwat, oglądamy zderzak, zero śladu. Wielkie uffff.

Nie szukamy już plaży tylko wracamy do Sladenovici. Przed wyjazdem czytałam i pozytywne i negatywne opinie, miejsce jednak wydawało mi się fajne, spać tam nie musimy, więc co nam szkodzi zajechać. Zawracamy. odbijamy od magistrali w prawo i kulamy się w dół wąską dróżką, na jej końcu trafiamy na parking campingu, a tam tabliczka z informacją, że parkowanie i przejście przez camping zabronione (tyle zrozumiałam). Co tam, idziemy pytać. Miła pani mówi, że nie ma problemu, jak na 2-3 h to możemy stanąć. Zostajemy dłużej, nikomu to nie przeszkadza.

Stojąc twarzą do Adriatyku w lewo mamy budyneczki należące do campingu a w prawo pusty kawałek kamienistej plaży.



Wszyscy ludzie przebywają na wysokości campingu, rozkładamy się więc po prawej stronie, w możliwie najdalszym miejscu. Wybrany przeze mnie zakątek jest niestety zajęty , leży tam sobie gęś ,



później okaże się, że gęś się urwała na wycieczkę ze swojego domu i poszukała ustronnego miejsca z widokiem na morze.
Jeszcze bardziej w prawo znajdujemy źródełko, lodowata, smaczna woda wpływa do morza. Ludzie z campingu nabierają ją do butelek, a w zimnej "kałuży" schładzają napoje, a i gęś od czasu do czasu się tam udaje żeby ugasić pragnienie.

Tu gęś i Nata:


Wkrótce pojawia się starszy pan, na widok którego gęś się ożywia i oboje przez chwilę sobie "rozmawiają" . Jeśli czyta to ktoś, kto spędzał tam wakacje, pewnie kojarzy i pana i gęś , bardzo mili oboje, choć gęś trochę pyskata.

Leniuchujemy do popołudnia. Wejście do wody łagodne, dno w części piaszczyste, więc da się wejść bez butów, trochę jeżowców, ale do przeżycia.






Za plecami cykady i skarpa dająca w późniejszych godzinach trochę cienia.



Wcześniej wskazany parasol.

Lenichowanie z atrakcjami . Super