Paryż raz jeszcze.

Jak właściwie wygląda cmentarz Pere Lachaise? Chyba najłatwiej będzie to pokazać.

249.




250




251.




252.




253.




Dodam tylko, że większość zwiedzających trzyma w ręku plany cmentarza. I słusznie, bo trudno inaczej się poruszać w tym gigantycznym muzeum pod gołym niebem.

I jeszcze coś dla tych, którzy chcieliby pospacerować samotnie,

http://www.pere-lachaise.com/


oraz coś dla zakochanych i nie tylko:

http://www.youtube.com/watch?v=qx6UxKKxbfo

Tuż obok Monument aux Morts spoczywa wielki malarz Théodore Géricault.

254.




255.




Jego płyta nagrobna uwiecznia najwspanialszy obraz artysty - Tratwa Meduzy (Luwr)

256.

Pierre Armand Fernandez, czyli Arman. Malarz, twórca kolaży, filozof, matematyk, fotograf, archeolog, znawca sztuki orientalnej, a jakby tego było mało, to również instruktor judo, czyli wyjątkowy człowiek renesansu.

257.




Dominik-Vivant Denon. (1747 - 1825)
Kiedyś w obecności Denona ktoś powiedział, że trudno jest napisać historię miłosną bez popadania w sprośność. Denon zakłada się że napisze taką nowelę w ciągu 24 godzin i zakład wygrywa. Krytycy orzekli, że jest to najsubtelniejszy utwór tego rodzaju.
Równie łatwo radził sobie z kobietami - jego kochankami były m.in. Madame Pompadour i caryca Katarzyna Wielka.

Tak pisał o nim Waldemar Łysiak:
"Nazwisko: Denon - Dominik-Vivant Denon - tylko historykom sztuki i muzeologom coś mówi, ale jest to duże COŚ. Publiczność nic o tym człowieku nie wie, a zdarza się, że gdy ktoś o nim usłyszy lub przeczyta wzmiankę w jakimś dziele historycznym myli potem Denona z Dantonem. Za symbol tej ignorancji mogą służyć przewodniki po Luwrze lub wydany w serii popularnych zeszytów encyklopedycznych tomik Hachette'a "Pałac Luwr", gdzie nie ma ani jednego słowa o Denonie! I pomyśleć, że ten człowiek stworzył najsławniejsze muzeum, i że przez cztery epoki (Ancien régime, Rewolucja, Empire i Restauracja) był jedną z najciekawszych postaci swego czasu."

258.

Naprzeciwko Denona miejsce wiecznego spoczynku znalazło ciało Fryderyka Chopina. Ciało - bo serce spoczywa w Polsce.

259.



O Chopinie dość subiektywnie opowie Solange, córka George Sand :
"Chopin, duch wykwintny, oryginalny i cudowny geniusz, czułość, rezygnacja, sława! Doskonałe maniery, usposobienie miłe, wesołe i delikatnie ironiczne; wspaniałomyślność niezmierzona... wszystkie wspaniałomyślności: umysłu, serca, talentu i sakiewki. Wyrosłam przy fortepianie Chopina; i uroki jego boskiej muzyki pozostały w mej duszy razem ze zbyt rzadkimi słodkimi wspomnieniami, rozpoznawalnymi z mojego dzieciństwa. Przyjaciel z Perpignan, Majorki, Nohant i Paryża, oto Chopin. Przyjaciel zawsze wspaniały, zawsze oddany, zawsze ojcowski i czuły aż do ostatniego przebłysku życia. Respekt, adoracja, prawdziwy kult został u wszystkich, którzy go znali i słyszeli. Nikt nie jest podobny do Chopina, nikt go nie przypomina, nawet dalece."

260.



Swoją drogą zawiłe były stosunki pomiędzy Chopinem, George Sand, Solange i jej mężem, rzeźbiarzem Auguste Clesingerem, notabene autorem grobowca, który powstał w rok po śmierci wielkiego kompozytora.
Medalion pokazałem już na początku relacji. Powyżej, na cokole Euterpe płacząca nad złamaną lirą.

261.

Georges Rodenbach - XIX-wieczny poeta w ogólnym mniemaniu wyłaniający się z własnego grobowca.

262.



Mam wrażenie, że raczej zapada się w grzęzawisko śmierci. Jego już nie będzie, ale kwiat róży trzymany w wyciągniętej ręce pozostanie żywy, jako przesłanie poety. No cóż, Rodenbach był symbolistą.....

263.




Skoro już mowa o symbolach, to Francois Raspail (jego imieniem nazwano najdłuższy bulwar w Paryżu), kolejny renesansowy umysł z powodów politycznych przesiadywał od czasu do czasu w różnych więzieniach i grobowiec ten fakt podkreśla.

264.

Andre Gill. Wiem o nim tylko tyle, że był znanym karykaturzystą i miał swój udział w powstaniu nazwy kabaretu Lapin Agile, ale na sam widok poczułem do niego sympatię.

265.




Nie wiem za to zupełnie, kim była księżna Demidoff, posiadaczka grobowca który wart jest królowej. Może dlatego nie budzi mojej sympatii.

266.




267.




268.




Ludziom naprawdę wielkim nie ma potrzeby budować pałaców - wystarczy skromny grobowiec.

Ale to Ona jest królową.

269.



270.



Pewnie nie ma to znaczenia, ale spoczywa w nienajlepszym towarzystwie. Niemal po drugiej stronie alejki znajduje się ściana komunardów, gdzie rozstrzelano ostatnich 147 uczestników Komuny Paryskiej, którzy po zamordowaniu zakładników schronili się wśród mogił cmentarza. Obok nich znaleźli swoje miejsce przywódcy francuskich komunistów z Thorezem na czele. Wybaczcie mi ten brak szacunku dla zmarłych, ale osobiście nie hołduję zasadzie: de mortuis nihil nisi bene - o zmarłych dobrze albo wcale. Jeśli ktoś za życia był łobuzem, to czy przestał nim być po śmierci?

Nie tylko ja tak myślę. Jako dowód przytoczę napis, który ktoś chciał umieścić na grobie Robespierre'a: "Przechodniu! Nie płacz i nie żałuj tego człowieka, bo gdyby żył, Ty musiałbyś umrzeć..."

Ciekawa rzecz - przypomniałem sobie podobne epitafium autorstwa Aleksandra hr. Fredry. Długo nie szukałem - oto ono:


Nagrobek dla lekarza

Przechodniu nie płacz, żem martwy w tej dobie;
Gdybym żył jeszcze, ty byś leżał w grobie.



No i kto był właściwie autorem? Tej zagadki na pewno nie rozwiążę.

Janie, o nim chyba nie zapomnisz
Sorry za wklejkę...

Janie - Euterpe piękna, Rodenbah dający do myślenia...

Kiedy kontynuacja lekcji historii?





Slapol - ja też na ten grób czekałam


pozdrawiam serdecznie

slapol napisał(a):Janie, o nim chyba nie zapomnisz

Nie zapomniałem - jest na drugiej stronie.
Był z pewnością wielkim artystą, choć może nie wtedy, gdy masturbował się na scenie i nie wtedy, gdy paskudnie umierał. Przez te lata na jego grobie działy się różne dziwne rzeczy. Również działo się to i owo przy grobowcach znanych homoseksualistów: Oskara Wilde'a i Marcela Prousta.

Tymona napisał(a):Kiedy kontynuacja lekcji historii?

Niech mnie Bóg broni, żebym miał komuś jakichś lekcji udzielać. Ot tak sobie plotę.

jan_s1 napisał(a):Jeśli ktoś za życia był łobuzem, to czy przestał nim być po śmierci?

Cholera, wiesz, ale wydaje mi się, że jednak tak.

Chyba, że istnieje życie pozagrobowe, ale jakoś, do tej pory przynajmniej,
nie miałem okazji poznać takowego.
Ale, obiecuję, jakby co, to relacja będzie



Czekałem, żeby kolejnego falstartu nie popełnić, bo, jak widzę,
zamiast epitafium niezły przewodnik nam uszykowałeś.

Niemniej zdania nie zmieniam, ba, dużo bardziej ukontentowanym się czuję.

Dzięki

Syn oberżysty i król Neapolu.....
Joachim Murat.

271.



272.




Inna wiara, inny grobowiec.

273.




Victor Noir - dziennikarz- opozycjonista zastrzelony 140 lat temu (w wieku 22 lat) przez kuzyna panującego wówczas Napoleona III w przeddzień własnego ślubu. Zginął broniąc honoru (kiedyś to słowo coś znaczyło) swojego przyjaciela, również dziennikarza. To wystarczyło, by okrzyknięto go bohaterem narodowym. W ostatniej drodze żegnało go sto tysięcy Francuzów.

274.



Jednak to nie koniec. Przewrotna historia dopisała całkiem osobliwy ciąg dalszy. Autor nagrobka przedstawił Victora w dość nietypowej pozie - leżącego w rozpiętym płaszczu - przy okazji obdarzając go wspaniałomyślnie nader kształtnym organem, o czym świadczy rzeźbione wybrzuszenie w stosownym miejscu. Można sądzić, że to właśnie z tej przyczyny Victor Noir stał się po pewnym czasie symbolem seksu posiadającym zgoła magiczną moc. Dotknięcie tego, hm..... rogu obfitości zapewniało kobiecie szczęście w miłości, a nawet likwidowało problemy z bezpłodnością. Nie da się ukryć, że kobiety korzystały z tej możliwości (często nocą) w rozmaity sposób. Kroniki z zeszłego wieku podają, że przyłapano leżącą na biednym Victorze nawet żonę policjanta.

275.




Przypomina mi się całkiem inny organ, którego potarcie przynosi jakieś profity. Wygląda na to, że co kraj to obyczaj. Uczestników tego forum nie muszę informować czyj to palec i gdzie się znajduje.

jan_s1 napisał(a):
Chciałbym, żeby kiedyś nadejszła ta wiekopomna chwila, kiedy będę zadowolony z własnych zdjęć.

Kokietujesz !





Te ujęcia ... właśnie takie ! ... czuje się klimat tego miejsca !


Zresztą cały "Twój" Paryż pięknie wygląda Twoim "okiem" !

Obym kiedyś tam trafiając się nie rozczarował ... że nie taki jak u Jana !

weldon napisał(a):Ale, obiecuję, jakby co, to relacja będzie

Zapowiada się szlagier w dziale "Jak nie Chorwacja to ... ???"
Ale to nie wcześniej, niż za jakieś 50-60 lat. Obawiam się, że mogę nie dożyć, może więc puściłbyś coś awansem? Ty to potrafisz.

weldon napisał(a):Dzięki

Cała przyjemność po mojej stronie. *


*Odpowiedź zgodna z 1 punktem nowego regulaminu

mariusz-w napisał(a):

jan_s1 napisał(a):
Chciałbym, żeby kiedyś nadejszła ta wiekopomna chwila, kiedy będę zadowolony z własnych zdjęć.

Kokietujesz !

Jak Boga kocham, że napisałem to poważnie.

mariusz-w napisał(a):Obym kiedyś tam trafiając się nie rozczarował ... że nie taki jak u Jana !

Jeśli się rozczarujesz, to może to być tylko miłe rozczarowanie.