ON...ONA(str.28)... i ONA (str.32)

Szczęśliwego Nowego 2014 Roku!

Marek358 napisał(a):

piekara114 napisał(a):- warto udać się na SRD
- udać się na spacer po murach w Dubrowniku nawet jak się ma dzieci (po to je mamy, aby im świat pokazywać)

Popieram To dwie najlepsze rzeczy w Dubrowniku

Tak ale nie w samo południe

Marceli Szpak napisał(a):Szczęśliwego Nowego 2014 Roku!

Marek358 napisał(a):

piekara114 napisał(a):- warto udać się na SRD
- udać się na spacer po murach w Dubrowniku nawet jak się ma dzieci (po to je mamy, aby im świat pokazywać)

Popieram To dwie najlepsze rzeczy w Dubrowniku

Tak ale nie w samo południe

Zgadzam się, myśmy przeszli mury między 13tą i 14tą w jeden z najbardziej gorących dni lata. Było hardkorowo, choć mam za sobą większe upały
W każdy razie "młodsze pokolenie" wysiadło, ale my, stare wygi, daliśmy radę...

piekara114 napisał(a): w lasku jest PLAC ZABAW. Nie jest on ogrodzony, ale dzięki zastosowaniu podłoża z kamyków, pisaku wyraźnie jest zaznaczona jego granica.

Chorwacja mocno weszła w krew.
Pewnie miało być piasku

Pozdrawiam
Rafał

Pięknie opisałaś przygodę z NIM , fajnie było z Tobą powędrować po jego zakamarkach i okolicy
Dziękuję
Teraz z przyjemnością poznam JĄ
Czekam na relację


Pozdrawiam
Piotr

Rafles278 napisał(a):Pewnie miało być piasku

Oczywiście, że piasku

piotrf napisał(a):Teraz z przyjemnością poznam JĄ
Czekam na relację

Będzie będzie, tylko ten fajniejszy do pisania laptop miał małe spotkanie z wodą i teraz się leczy i próbują mu przywrócić pamięć. A tam miałam już zdjęcia wybrane

piekara114 napisał(a):Będzie będzie, tylko ten fajniejszy do pisania laptop miał małe spotkanie z wodą i teraz się leczy i próbują mu przywrócić pamięć. A tam miałam już zdjęcia wybrane

Znam to Na moim reanimowanym właśnie są zdjęcia , materiały na filmy i filmy gotowe ( prawie ) z pięciu lat .
Bądźmy dobrej myśli . . .


Pozdrawiam
Piotr

Niestety pamięci laptopowi nie udało się przywrócić, ale zdjęcia udało się odzyskać…

Sam ON jest niekompletny…brakuje mu towarzystwa, czyli jeszcze przed nami ONA…

W tamtym roku (czyli 2012) we wrześniu przypadała nasza 10 rocznica ślubu. ONA miała mieć na imię Barcelona i dla mnie ponowne zobaczenie się z tym wspaniałym miastem. Odległość jest dość konkretna, więc brana była tylko opcja powietrzna dostania się do kraju Basków. Ale jak na złość ceny biletów dla naszej trójki ciągle była zdecydowanie za wysoka i trzeba było zdecydować się na inną JĄ. I tak przyszło do zrealizowania dawno planowanego wyjazdu….

Kierunek prawie taki sam jak w lipcu: Żylina, Bratysława, Wiedeń, Graz, ale potem nie Maribor, ale Klagenfurt.

Jedziemy do….

Mamy tylko tydzień wolnego, więc za dużo czasu na dojazd do celu nie chcemy poświęcać, a Werona jest w idealnej nocnej odległości od nas. Poza tym jest to miejsce, gdzie Pan M. spędzał swoje szkolno-studenckie wakacje. Zatrzymujemy się na kilka dni u znajomych koło Werony, a dokładnie na terenie jednej z winnic. Ja jeszcze nigdy tu nie byłam, a Pan M. odwiedza stare kąty nie widziane od bodajże 5 czy 6 lat….

Widok na zewnątrz był mniej więcej taki (zdjęcia robione tuż przed zmierzchem oraz innego dnia):














Nocleg w winnicy był dość ciekawy, bo otaczały nas wszędzie butelki wina, kadzie z winem i suszone winogrona:

Do Werony przybyliśmy 8 września rano. Po przywitaniu się, obejrzeniu kątów winnicy, udajemy się do miasta.

Werona położona jest a skrzyżowaniu ważnych szlaków handlowych z Niemiec do Rzymu na południu i ze wschodu na zachód. Spowodowało to, że zawsze była chętnie odwiedzana przez kupców i artystów.

W Weronie, jak w całych Włoszech, większość miejsc parkingowych w miastach jest płatna. Możliwość zaparkowania i wielkości opłaty ustalone są w zależności od odległości od centrum, a miejsca parkingowe są oznaczone liniami poziomymi: białą, żółtą lub niebieską. Ale mamy instrukcję i wiemy gdzie zaparkować blisko centrum i za darmo (nie wiemy ile czasu zajmie nam spacer, więc to rozwiązanie jest idealne).
Dojeżdżamy do centrum, skręcamy w lewo i kamienną wąską uliczką dojeżdżamy do parkingu. Jest on wprawdzie ziemny, ale raczej mokro nie jest, więc nie ma co się błota obawiać. Mapka - może kiedyś komuś się przyda:


Spacer w dół uliczką jest przyjemy, a widoki takie:




Po dojściu do głównej ulicy, jako pierwszy widzimy Ponte Pietra – to on i Arena już zawsze będą mi się kojarzyć z Weroną.


Kamienny most pochodzi z epoki rzymskiej. Drugi most z tego okresu nie ocalał. Ponte Pietra wzniesiony został w epoce przedaugustowskiej. W XII w. odbudowano jedną z jego arkad wraz ze stojącą obok wysoką Wieżą Strażniczą. Aż 3 arkady, licząc od lewego brzegu, oraz częściowo filary zostały zniszczone w czasie dział wojennych w kwietniu 1945 r. Obiekt wiernie odbudowano z oryginalnych fragmentów wyłowiony z wód Adygi. Czy z innym mostem Wam się to nie kojarzy?




Widok z mostu na kolorowe kamieniczki...


…na rzekę…


…i na teatr rzymski…



Teatr Rzymski jest usytuowany na wzniesieniu z widokiem na Adygę i został zbudowany w I w. n.e. Potem został zasypany ziemią, i pobudowano na nim liczne budynki. Prace wykopaliskowe w celu odsłonięcia teatru zakończyły się w ubiegłym stuleciu. Zachowała się częściowo półkolista widownia schodkowa, scena i parasceni oraz loggia. Niestety teatr oglądamy tylko z daleka i raczej przelotem, bo spieszymy się ku centrum.

Przechodząc przez Ponte wchodzimy w stare miasto. Chłód uliczek daje ukojenie od dzisiejszego upału. Wypatrujemy pierwszą lodziarnię i jemy pierwsze włoskie lody. Spacerując leniwie zmierzamy ku głównemu zabytkowi miasta. Podążając wąską uliczką widzimy na jej końcu dużą kolumnę, czyli doszliśmy do Piazza Erbe. Plac jest …nawet nie wiem jakim słowem go opisać, bo to połączenie wszystkiego w jedno. Jest tu gwarno, kolorowo, a każdy budynek wygląda jak z innej bajki, ale w całości wygląda to fajnie.
Zobaczmy teraz najważniejsze miejsca tego placu zwanego „najpiękniejszym pomnikiem Werony”.
Dla mnie najbardziej dominującą i przyciągającą uwagę jest kolumna zwieńczona Lwem św. Marka (w końcu Wenecja jest na wyciągnięcie ręki) – to ją zobaczyliśmy jako pierwszą.





Potem oczy przyciąga kamienica Casa Mazzanti ozdobiona XVI-wiecznymi freskami o tematyce mitologicznej.

Dalej oczy przyciąga Brama Żebrowa (Arcodella Costa), pod którą wisi ogromna kość wieloryba.


Dalej mamy najwyższą w Weronie wieżę 83-metrową wieżę Lambertich, która wznoszona była przez kilka stuleci. Wieńczy ją 8-kątna dzwonnica z dzwonami z XV w.



Na przeciwko wieży po drugiej stronie placu są wysokie, poczerniałe domy dawnego getta oraz pięknie odrestaurowany pałac


Na środku placu są stragany z pamiątkami i owocowymi deserami i jest to nawiązanie do dawnej funkcji placu – na staromiejskim placu handlowano głównie warzywami. Wśród tych „zabytków nie do pominięcia” (pamiątki, ubrania i lokalne fast foody) znajduje się fontanna Madonny Verony oraz XVI-wieczny pręgierz, do którego przywiązywano kupców oszukujących klientelę.





Błądząc wąskimi uliczkami,


które dają przyjemny chłód poszukujemy Casa di Giulietta. Oczywiście jak Włochy to i wszędobylskie skuterki:







Nie docieramy do Giulietty, bo wcześniej znajdujemy główny zabytek Werony…

Szefowo, melduję że recepcja czuwa, hotel ma się dobrze

Oj ONA ciągle w moich planach i małych marzeniach, tym bardziej chętnie tam z Tobą, Wami zajrzę. Wspaniale się z Wami podróżuje.

Aldonka napisał(a):Szefowo, melduję że recepcja czuwa, hotel ma się dobrze

Oj ONA ciągle w moich planach i małych marzeniach, tym bardziej chętnie tam z Tobą, Wami zajrzę. Wspaniale się z Wami podróżuje.

..a magazyn po brzegi wypełniony
..więc zacząłem czytać o onej
....i jest zaraz cieplej
Pozdrowienia dla szefowej i całego personelu

Jaka tam Szefowo Razem ciągniemy ten wózek…
Miło, że Wam się chce dalej mi towarzyszyć

Mówi się, że wszystkie drogi prowadzą do Rzymu, a w Weronie wszystkie uliczki zaprowadzą Was do Amfiteatru…


Amfiteatr weroński popularnie zwany jest Areną i jest to najważniejszy zabytek miasta. Wzniesiony został prawdopodobnie w I w. i początkowo leżał poza obrębem murów rzymskich. W III w. włączony został w obręb murów jako budowla o charakterze obronnym. Potężna bryła amfiteatru (druga pod względem wielkości po rzymskim Koloseum) ma kształt elipsy o wymiarach zewnętrznych 138,77*109,52m. Wielkość Areny wynosi natomiast 73,68*44,43 m.


Znajdujemy się teraz na największym placu w Weronie, a zarazem na jednym z najbardziej monumentalnym placu we Włoszech – Piazza Bra. Wchodząc na niego przechodzi się pod podwójnym łukiem zw. Portonidella Bra (fragment murów miejskich), ale my na plac weszliśmy od strony północnej, od strony Areny, więc bramy nie widzieliśmy. Plac ma nieregularny trójboczny kształt. W podcieniach kamienic otaczających cały plac znajdują się liczne kawiarnie i restauracje. Wśród budynków dominują 3 gmachy o dużej wartości historycznej: Palazzo della Gran Guardia, neoklasyczny Palazzo Barbieri (siedziba urzędu miasta) i oczywiście Arena.




Na środku placu jest skwer zieleni z pomnikiem Wiktora Emanuela II i Partyzanta. Zielony skwer przyciąga ławkami, fontanną i pożądanym cieniem.




Jest tu też kran z zimną wodą, co w tym upale przynosi miłe ochłodzenie. Można schłodzi twarz oraz uzupełnić zapas napoju zimą wodą...

piekara114 napisał(a):
Mówi się, że wszystkie drogi prowadzą do Rzymu, a w Weronie wszystkie uliczki zaprowadzą Was do Amfiteatru…

Z tym Rzymem, to jakaś ściema , bo się tam wybieram i dotrzeć nie mogę, jeszcze ,
a po Weronie z Wami chodzę i z sentymentem wspominam znajome miejsca .

Ja też do tego Rzymu trafić nie mogę

A Werona jest niedoceniona, informacje są w necie, ale ogólne, mało interesujące pod katem samodzielnego zwiedzania…

Ten skwerek zieleni to wybawienie dla nas, bo ja chcę zobaczyć Arenę od środka, a Pan M. nie. Po odpoczywa sobie na skwerku. Syn idzie ze mną. Bilety kupuję w jednym z wejść. Cena: 6 eur/os, ale dziecko tylko 1 euro, więc cena jak najbardziej do przyjęcia. Wchodzimy w kamienny korytarz, jest tu zimnych chód typowy dla starych kamiennych budynków, taki piwniczny chłód. Są tu dostępne toalety i to bezpłatne. Korytarzem, którym pewnie 2000 lat temu podążali gladiatorzy szukamy wejścia na widownię. Wychodząc z kamiennego tunelu, nasze oczy atakuje ostre słońce. Wspinając się po schodkowej kamiennej widowni zmierzamy na koronę Areny. Dobrze, że mam sandały i szorty, to jakość da się po wyślizganych schodach chodzić. Wysokość schodów jest różna, więc raz tylko ładnie nóżka do góry (nawet w szpilkach dałoby radę), a raz nawet prawie na czworakach (a w dół to na d…)





Arena od środka to wielopiętrowe pierścienie schodów zachowane w znakomitym stanie, co tylko dowodzi pieczy, jaką przez wiele stuleci werończycy otaczali swój największy zabytek. Warto wiedzieć, że już pod koniec XVI w. Powstał specjalny urząd miejski, którego zadaniem było sprawowanie nadzoru nad konserwacją obiektu.
Początkowo Arena spełniała funkcje typowe dla wszystkich amfiteatrów i cyrków rzymskich, a zatem odbywały się tu ludi, czyli walki gladiatorów oraz polowania na dzikie zwierzęta. W czasach swojej świetności mieściła 25 tys. widzów. W dobie renesansu było to miejsce turniejów rycerskich. I dziś miejsce to spełnia funkcję widowiskową: od 1913 roku Arena jest stałą sceną operową, odbywają się tu liczne spektakle i widowiska, a ceny na najbliższe spektakle można znaleźć tutaj