Od Pagu po Dubrovnik, czyli Dalmacja 2013

nam tak kiedyś materac zwiało w Breli, mąż próbował doplynać ale nie dało rady wiec w końcu brzegiem pobiegł i tak go dogonił oj wieje wieje czasem....
a jak z komarami na Pagu jeśli mogę spytać? bo jutro wyjeżdżamy i nie wiem czy zabrać coś na te paskudy ale raczej jakiegos raida spakuje

madzia828 napisał(a):a jak z komarami na Pagu

Ponoć były w czerwcu, ale potem wyspę spryskali i podczas naszego pobytu nie dokuczały. Coś odrobinę kąsało wieczorem na tarasie, ale to raczej inne byty niż komary były, w sumie niezbyt dokuczliwe. Nie wiem, jak w innych częściach wyspy.
Zapobiegawczo gospodyni dała nam stosowny gadget do prądu, bo moja córka uczulenie na komary ma, jednak nie widzieliśmy śladów ukąszeń bez względu na to, czy urządzenie było włączone, czy nie (otwarte okna w nocy mieliśmy).

Po akcji ratowniczej ruszamy wreszcie. Do miasta. Do stolicy.
Do Pagu.

Zdjęć tegorocznych z miasta Pag nie ma wiele, bo większość się nie kwalifikuje ze względu na ochronę wizerunku. Nie będzie więc katedry czy mostu.
Ale na forum tego multum, więc wkleję tylko parę fotek.

Kneżev dvor:






Stara wieża:



Klasztor z kościołem:




Port




Ale i tak wszystkim najbardziej podobało się to:



I co ja na to poradzę?

Skwar był taki, że część załogi wymiękła i poszła zwiedzać... miejską plażę w Pagu!
Jak kto lubi...


Potem się pytam:
- I co, fajnie było?
- Fajnie, piasek był nawet...
- A dużo ludzi?
- Nooo, ręcznik przy ręczniku...

Zaraz mi się przypomniała mahadarbi i jej opowieść o sikającym do butelki i polewającym dzieci...


Reszta ekipy dzielnie realizuje niedzielny plan przygód.

Muzea prawdopodobnie pozamykane, jedziemy do Starego Pagu. A tam...













Pora na obiad.

Niektórzy chcą jeszcze zdążyć do Zadaru - zabytki, morskie organy, Pozdrav Suncu i takie tam...

My sobie odpuszczamy, już byliśmy. W planie oczywiście popołudniowe plażowanie. Bez ręcznika przy ręczniku...

Wracamy wieczorem z plaży, a tu przy domu zapachy jakieś dziwne się unoszą...

- Znowu awaria kanalizacji? - myślimy sobie, bo niedawno Ilija coś przy niej naprawiał i też zapaszki lekkie były. Ale nie, jakoś ta woń inna trochę.

Patrzymy, a tam towarzystwo już wróciło z plaży w Pagu.

- Czyżby? - myślimy, ale to oczywiście też nie to.

A oni sobie siedzą i objadają się solonymi sardelami z beczki z oliwą i chlebem! Ilija przyniósł całą beczkę tego specjału, co od pół roku już w niej dojrzewał. Od żony nawet opr dostał, że przy gościach otwiera, bo wtedy zapach najsilniejszy.

Oczywiście próbujemy jakże egzotycznego specjału, który znałam tylko z książki Leona Grubisicia, tam się chyba inćuni nazywał. A Ilja opowiada jak się tym w wigilię Bożego Narodzenia zajadają...
Maczam chleb w oliwie, do tego tę super-sardelę i... wody! Królestwo za wodę!

Słone nieziemsko.

Już rozumiem, dlaczego Leon pisał, że "po zjedzeniu tego przysmaku nikt nie będzie liczył, ile dobrego wina wypijesz."

Odcinek 7: Góry




Trzeci sezon przymierzaliśmy się do NP Paklenica. Jak mówią: do trzech razy sztuka.

Ekipa się zebrała w większości lubiąca po górach pochodzić, więc nic nie stało na przeszkodzie, żeby plany zrealizować. A i dzieciom oraz młodzieży raźniej się idzie w większej grupie.

Rankiem pakujemy więc odpowiednie obuwie oraz jakieś cieplejsze wdzianka – w jaskini Manita Peć do której zmierzamy jest około 10 stopni Celsjusza. I bierzemy duuużo wody.

Jaskinia jest otwarta do 13.00. W jakimś historycznym przewodniku przeczytaliśmy, że ostatni zwiedzający wpuszczani są do 12.00.

Dojeżdżamy więc do kas, kupujemy bilety, podjeżdżamy jak najbliżej szlaku i rączym kłusem ruszamy, by zdążyć.

Spojrzenie wstecz:




Po chwili idziemy już stępa... A potem jeszcze wolniej... Jest upalnie i pod górkę.

Docieramy do rozstajów. Drogowskaz do Manita Peć kieruje nas na kolejną, węższą ścieżkę pod górę. 40 minut do celu.
Czas mija, a jaskini nie widać. Dzieci pytają dlaczego, skoro 40 minut minęło? I co tu powiedzieć?

Potem się okazało, że te 40 minut to jest ewentualnie od jaskini w dół, do drogowskazu. Na wyścigowych osiołkach...


W końcu jesteśmy na miejscu, dokładnie o 12.00.
Po kilku minutach czekania na wyjście poprzedniej grupy wchodzimy.

W środku przyjemna klima. Przewodnik ciekawie opowiada. Jaskinia oświetlona, ani śladu awarii, o której wcześniej czytałam.




Może nie jest to jakaś super wielka jaskinia, ale doskonały cel do zdobycia. Bo dzieci nie tolerują łażenia dla samego łażenia. Muszą iść dokąś.

Po opuszczeniu Manita Peć wreszcie jest chwila na odpoczynek. I wtedy widzimy, że niepotrzebnie się spieszyliśmy. Za nami wchodzi jeszcze jedna grupa... A po niej szykuje się kolejna...


Dopiero w drodze powrotnej cieszymy się naprawdę tymi pięknymi widokami.









Uzupełniamy zapasy wody w źródełku przy szlaku:




Nasz kolega mówi, że mógłby tu i miesiąc chodzić. Tylko w maju albo październiku...

Mikromir byłeś tu po złoto

mervik napisał(a):Mikromir byłeś tu po złoto

Nie

Dzieci czytały książkę, film też oglądały. Wiedziały, że już go tam raczej nie znajdą, to i motywacji nie było.

A swoją drogą, zapoznanie dzieci z enerdowsko-jugosłowiańską twórczością filmową przed wyjazdem było dobrym pomysłem. Czternastolatka wprawdzie historie o Winnetou już nie poruszają, ale jedenastolatek obejrzał wszystkie dostępne części i z radością rozpoznawał w Chorwacji pokazane w filmie miejsca.

Z tego też powodu po NP Paklenica wracaliśmy na Pag okrężną drogą. Przejechaliśmy pod autostradą i pomiędzy Jasenicami a Obrovacem skręciliśmy - a jakże - w szutrówkę przy małej tabliczce Parizevacka Glavica, zgodnie z informacjami z forum. W porównaniu z tą drogą, szutrówki na Pagu to drogi szybkiego ruchu, ale jakoś się dokulaliśmy.

Wszystko po to, by zobaczyć miejsce, gdzie stała indiańska wioska Winnetou, czyli kanion rzeki Zrmanji przy jej ujściu:





Słońce świeciło nam niestety prosto w oczy. Po przeciwnej stronie doskonale znane z filmu Tulove Grede:




Potem już powrót prosto na Pag starym, czerwonym mostem.

...Wieczorem nasz Pogromca Quadów zmienia się w Miszcza BBQ i przejmuje pieczę nad grillem.



Przy stole kulinarne rozmowy polsko - chorwackie o czasie smażenia kiełbasy, wyższości wędlin swojskich nad kupnymi, narodowych potrawach i trunkach... czyli sprawach wagi najwyższej w wakacyjnych relacjach między narodami.

I tak kończy się kolejny dzień w Sv. Marko...

Odcinek 8: Ostatni dzień na Pagu



Niestety...

Ostatni pełny dzień na wyspie i szczerze żałujemy, że nie zostajemy tu dłużej.

We wtorki, czwartki i piątki płyną łodzie na Rab z Lun / Tovarnele. Ostatni wtorek, ostatnia szansa...

Decydujemy: NIE

Miast będziemy mieć aż nadto na południu. Rab raczej nie zniknie przed kolejnym sezonem.

A tu, w okolicy, mamy plaże o jakich nie ma co marzyć tam, na stałym lądzie, na południu: prawie puste.

Wybór pada więc dziś na Filino...

Jedziemy ok. 1 kilometr na północ. Mijamy inne plażyczki w Sv. Marko.

Tu nie będziemy plażować:



Tu też nie:



Ani tu nie zejdziemy:




Na końcu osady zatrzymujemy się na prowizorycznym parkingu. Jest już kilka samochodów. Idziemy wydeptaną ścieżką koło kępy wielkich drzew (na Pagu? ):



Tu dziś będziemy:

Zaraz przy zejściu trochę ludzi było, co widać w tle:



Ale kawałek dalej już tłoku nie ma:



Plaża wąska, ale atrakcji co niemiara: miejscami prawdziwy piasek, strumyki płynące po zboczach, szara glina przy nich - takie proste rzeczy cieszące nasze maluchy.







Idę spacerkiem trochę dalej na północ. Mewy znalazły sobie tu jakieś ulubione miejsce:



Miejscami prawie jak nad Bałtykiem, gdyby nie te góry na horyzoncie :



Bardziej chorwacko też jest: jakieś skałki, żwir...



Do tego widok na Metajnę



Jest tak błogo, sielsko i anielsko, że nikt się nie chce stąd ruszać. Wszystkie inne plany jakoś straciły na znaczeniu...



Przegania nas dopiero głód - jest już popołudnie, skończyły się zapasy żywności, dzieci jeść wołają... Trzeba ruszać.

Witaj Mikromir...widze że byliśmy w tym samym terminie na Pagu,jest mój pontonik na płazy na którą nie chcieliście zejść....

kamil1929 napisał(a):widze że byliśmy w tym samym terminie na Pagu,jest mój pontonik na płazy na którą nie chcieliście zejść....

Ooo Który to?
A stacjonowaliście w tej okolicy, czy tylko pontonikiem dopłynąłeś?
No to się rozminęliśmy... Ale język polski to jednak na Pagu często było słychać, prawda?

Tego dnia rankiem marudziłam, że już tydzień na Pagu siedzimy, a nikt jeszcze nie znalazł żółwia.

Wracamy do apartmanów, a tu niespodzianka. Mówisz - masz:



Ilija gdzieś znalazł żółwika i przyniósł dzieciom. Radości było co niemiara. Potem oczywiście zwierzątko wróciło na łono natury, zdobywszy życiowe doświadczenie i wiedzę, że z trawy to się raczej nie należy wychylać...