Małe i duże niebałkańskie podróże :-)

A to już Duomo.





Przechodzący starszy człowiek widząc że robimy zdjęcia, zagadnął nas i usiłował coś powiedzieć, o czymś co wewnątrz świątyni jest szczególnie cenne, czy warte uwagi. Nie jestem pewny, ale chyba chodziło mu o ten krzyż











 

Kilka widoczków sprzed kościoła, w najwyższym punkcie Rocca Malatestiana inaczej zwana Castel del Sasso (z XII wieku).









Skoro tyle strzałek, trzeba tam iść



To idziemy, po schodach w górę, a w chwilach odpoczynku przyglądamy się ślicznym kwiatkom porastającym jeszcze nieskoszone trawniki







O, pojawił się nawet przedstawiciel lokalnej fauny

Wyżej znajduje się Rocca del Passerello, jak się okazało zamknięta – remont. Bardzo pięknie prezentowała się stamtąd twierdza Malatestiana



Widok na nową część Verucchio:



Widoczki









Wróciliśmy w okolice Rynku by przejść tyłami Ratusza





Torre Civica, dziś bez żadnej konkretnej funkcji.



No, może jedynie można spod niej popatrzeć na to i owo .





Strasznie kiepska dziś widoczność



Oliwki i mlecze

Postanowiliśmy zdobyć tę twierdzę



Z postanowienia nic nie wyszło , zamknięte – przerwa. Prawie godzinę nie chciało się nam czekać. Gdyby ktoś chciał pooglądać wnętrze i widoki zza murów – może to uczynić za jedyne 4 euro







My znów poprzyglądaliśmy się kwiatkom





Bzy i palmy



O, są tu i opuncje z irysami

Kościół San Francesco



Jedna z miejskich bram, Porta di Sant'Agostino



Podeszliśmy do kościoła



Wewnątrz, jak również w zabudowaniach klasztornych (z 1215 roku) mieści się obecnie Muzeum Archeologiczne.











Podarowaliśmy sobie zwiedzanie . Wracamy.



Z murów wyrasta lulek czarny





I kto by pomyślał... życie w Verucchio toczy się tak leniwie i powoli, że wodę dostarczają tu żółwie



c.d.n.

kulka53 napisał(a):
Teraz pojedziemy do Verucchio, miejscowości o której żaden z naszych przewodników nie raczył wspomnieć, ale skądinąd wiemy, że warto się tam znaleźć . Pół godzinki i jesteśmy na miejscu.
Verucchio jest nieduże, posiada jednak bodaj 4 oznakowane, bezpłatne parkingi.

Fajny jest podjazd pod górkę do Verucchio....
Całe szczęście, że byliście tam w południe - wieczorem nie sposób na żadnym z parkingów znaleźć miejsca do parkowania - normalnie byłem zszokowany

kulka53 napisał(a):

Tutaj zaraz, po lewej stronie był sobie hotelik. Wyguglałem go w street viev, Hotel Oste del Castello
Bardzo klimatyczne miejsce, jeśli ktoś chciałby sprawić mi niespodziankę - niech mi zamówi go na tydziień - JAKOŚ TAM DAM RADĘ DOJECHAĆ, no niech będzie ...


Dziękuję Wam za spacer po Verucchio (jeszcze dokładnie obejrzę resztę fotek, bo ja tam zrobiłem strasznie mało zdjęć (nie wiem czemu!!)


Ps. Szczerze mówiąc nie sądziłem że pojedziecie do Verucchio Jeszcze powiedzcie, że i do Gradary trafiliście?

weldon napisał(a):Kolor tej ściany byłby dla mnie okolicznością łagodzącą, gdybym w pewnym momencie zastrzelił sąsiada

Też bardzo lubię taki ceglasto pomarańczowy

tony montana napisał(a):Całe szczęście, że byliście tam w południe

Jak byśmy byli o innej porze, pewnie weszlibyśmy na zamek .
Ale z tymi parkingami to dziwne... były właściwie dość puste.
Najfajniejszy był pod zamkiem właśnie - po tej stromej kostce nie sądzę bym ot tak podjechał naszym nie do końca lekkim autem . Wcześniej po asfalcie jakoś poszło

tony montana napisał(a):Dziękuję Wam za spacer po Verucchio

Polecamy się na przyszłość
Jedź, pisz.... kto wie czy za rok znów czegoś nie wykorzystamy

tony montana napisał(a):Szczerze mówiąc nie sądziłem że pojedziecie do Verucchio Jeszcze powiedzcie, że i do Gradary trafiliście?

Skoro polecałeś - wzięliśmy sobie to do serca
Po paru latach przebywania na cro.pl mniej więcej wiemy kogo i w jakiej sprawie warto posłuchać

O Gradarze się nie zająknąłeś to nie podjechaliśmy - trochę nie było zresztą po drodze. Ale w sumie we Włoszech to na jaką górkę by się człowiek nie popatrzył, to jak nie zamek czy miasteczko to opactwo albo chociaż wieża sobie sterczy . I weź tu człowieku bądź wszędzie

29 kwietnia, poniedziałek c.d.

Z Verucchio skierowaliśmy się w stronę San Leo. Nie jest to daleko, wręcz przeciwnie, całkiem blisko, ale widoczki i sama kręta i wąska boczna droga skłaniają do tego by się zatrzymać to tu, to tam.







Te kwiatki przypominają żywokost lekarski, ale ten jest w innym kolorze, może to żywokost bulwiasty?







Ładnie widać San Marino. Jesteśmy bardzo zadowoleni, że udało się nam tam znaleźć



Raptem parę km dalej jest już San Leo. Pierwsze co daje się zauważyć, to spory zamek na czubku pionowego skalnego urwiska .

Zamek zostawimy sobie jednak na koniec, objechawszy mini miejscowość naokoło (nie spodziewałem się, ze San Leo będzie aż tak malutkie ) pozostawiamy auto na bezpłatnym parkingu nieco poniżej tego płatnego .

Z racji swego niezwykłego położenia, osada pod skałą istniała już w starożytności, a pierwszą fortecę na jej szczycie wznieśli Rzymianie. W III w. przybył tu towarzysz św Marina, św Leon (obaj przybyli tu z wyspy Rab) by nawracać mieszkańców na chrześcijaństwo. Także tu w 360 roku zmarł i został pochowany w kaplicy, która w IX wieku stała się kryptą kościoła. W 1014 roku zawitał tu niemiecki cesarz Henryk II i postanowił przenieść ciało świętego do swego kraju. Jednak ostatecznie jego szczątki pozostały w miejscowości Voghenza (niedaleko Ferrary), w Katedrze znajduje się jedynie relikwia przekazana dopiero w latach 50 XX wieku.

Główny placyk San Leo – Piazza Dante





Nad miasteczkiem góruje twierdza – La Rocca.



Przy Piazza Dante stoi bardzo stary kościół, wspomniany La Pieve z IX wieku.











To właśnie tu, w krypcie pod prezbiterium leżały szczątki św Leona.



Podczas budowy, tradycyjnie wykorzystano jakieś rzymskie kolumny







La Pieve z boku

A to nieco młodsza, XII wieczna Katedra w San Leo.



Piaskowce nie są zbyt trwałym materiałem budowlanym . Choć zważywszy że kościół ma jakieś 1200 lat, chyba się nadają .







Kapitele jak widać mogły posłużyć średniowiecznym inżynierom i za podstawy kolumn

Niesamowite jest jak gdzieniegdzie widać że kościół postawiono bezpośrednio na skale .









W krypcie pod Katedrą znajduje się płyta sarkofagu św Leona, z V wieku. Również i ta krypta jest starsza niż sam kościół, prawdopodobnie było to miejsce kultu jeszcze w czasach pogańskich.













Wyjście z krypty











c.d.n.

kulka53 napisał(a):Zamek zostawimy sobie jednak na koniec, objechawszy mini miejscowość naokoło (nie spodziewałem się, ze San Leo będzie aż tak malutkie )

Niecałe 2000 mieszkańców ... San Leo jest BOSKIE! I mieli pyszne lody!!

A Tutaj namawiałem też na Gradarę

tony montana napisał(a):Niecałe 2000 mieszkańców ... San Leo jest BOSKIE! I mieli pyszne lody!!

A Tutaj namawiałem też na Gradarę

San Leo jest faktycznie bardzo fajne, ten zamek na skale robi spore wrażenie
Miasteczko w postaci niewiele więcej niż jednego placu i dwóch pradawnych kościołów, ten zestaw też raczej nieczęsto spotykany

A co do Gradary - to już się wstydziliśmy , że dopiero po powrocie przeczytaliśmy tę Twoją relację sprzed roku, naprawdę nie wiem jak to się stało, skoro plany na 2013 śledziłem na bieżąco .
Miałem na myśli, że Verucchio polecałeś nam krótko po zakończeniu zeszłorocznej toskańskiej relacji - i wtedy nie wspomniałeś o zamku Gradara.
Przewodniki go opisują... tak naprawdę to był na liście celów ewentualnych, gdyby jakoś tak wyszło, że znalazłby się po drodze . Ale się nie znalazł... co nie znaczy, że tak się jeszcze nie stanie .

kulka53 napisał(a):
A co do Gradary - to już się wstydziliśmy , że dopiero po powrocie przeczytaliśmy tę Twoją relację sprzed roku, naprawdę nie wiem jak to się stało, skoro plany na 2013 śledziłem na bieżąco .
Miałem na myśli, że Verucchio polecałeś nam krótko po zakończeniu zeszłorocznej toskańskiej relacji - i wtedy nie wspomniałeś o zamku Gradara.
Przewodniki go opisują... tak naprawdę to był na liście celów ewentualnych, gdyby jakoś tak wyszło, że znalazłby się po drodze . Ale się nie znalazł... co nie znaczy, że tak się jeszcze nie stanie .

Szczerze mówiąc ta moja relacja jest bardzo pobieżna i niedokładna, teraz napisałbym ją zupełnie inaczej z większą ilością zdjęć (no ale tych aż tak dużo wtedy nie robiłem)

To w gradarze żyły najważniejsze włoskie rody okresu średniowiecza i renesansu: Malatesta, Sforza, Borgia i Della Rovere; tutaj zakończyła się tragiczna Historia miłości Paola i Franceski.