Małe i duże niebałkańskie podróże :-)

Nie rozumiem . Nie chciało się budowniczym tamy usuwać tych słupów i ruin domu . Leniuszki , a gdzie dbałość o środowisko naturalne
pzdr.

... ładnie mieliście dociążoną skodzinkę skoro aż asfalt popękał ... ... a tak na serio to fajnie prezentują się te budowle inżynierskie na tle wody ... ...
Pozdrawiam.

kulka53 napisał(a):I wspomniana ciekawostka

Bardzo fotogeniczna ciekawostka .

tiwa napisał(a):Nie rozumiem . Nie chciało się budowniczym tamy usuwać tych słupów i ruin domu . Leniuszki , a gdzie dbałość o środowisko naturalne

Ale za to atrakcja turystyczna jest (przynajmniej nas przyciagnęła )

kmichal napisał(a):... ładnie mieliście dociążoną skodzinkę skoro aż asfalt popękał ... ... a tak na serio to fajnie prezentują się te budowle inżynierskie na tle wody ... ...

Fotka asfaltu z trawą w szczelinach miała być na dowód, że droga mało uczęszczana

marze_na napisał(a):Bardzo fotogeniczna ciekawostka .

Rzuciła mi się w oczy fotka zalanych wodą ruin podczas przeglądania zdjęć na google-mapie i uznałem że to fajne miejsce... a że było blisko paru innych które i tak mieliśmy zamiar odwiedzić to się na trasie znalazło

Pozdrawiam

20 maja, piątek c.d.

Znad jeziora Omodeo jedziemy kilkanaście kilometrów na północny zachód, prostą jak drut, choć lekko pofalowaną drogą przez pagórkowatą dolinę.



Naszym celem jest miasteczko Paulilatino a dokładniej Park Archeologiczny Santa Cristina. Okazuje się, że Park leży w pewnym oddaleniu od miasta i choć to dobrze znane miejsce, turystycznie i nie tylko, to mieliśmy pewien kłopot z trafieniem . Niby drogowskaz był ale dróżka znów taka trochę mało uczęszczana i zarośnięta, jechaliśmy i jechaliśmy i nic… w końcu jednak znaleźliśmy się tam gdzie trzeba. Pewnym utrudnieniem myślę było też to, że Santa Cristina leży tuż przy głównej sardyńskiej dwupasmówce z której tuż obok jest zjazd, toteż mniej ważne dróżki potraktowano „po macoszemu”.

No dobrze, ale jesteśmy na miejscu , czyli na wielkim parkingu porośniętym tu i ówdzie oliwkami, także miejsce w cieniu mamy zapewnione. Pusto nie jest, są turyści, są nawet autokary , ale są też okoliczni mieszkańcy, jako że jest tu również restauracja… w ogóle dość spory kompleks budynków którego przeznaczenia nie odgadywaliśmy. Interesowała nas wyłącznie kasa i cena wstępu , 4 euro to niewiele.

A cóż to takiego ta Santa Cristina? Otóż właśnie tu znajduje się zbudowana z dużym kunsztem i bodajże najlepiej zachowana z wielu świętych studni Sardynii. Ta konkretna powstała jak się szacuje dość późno bo około XI wieku p.n.e i funkcjonowała jako miejsce kultu do czasów Fenicjan ściągając przybyszy z całej Sardynii a także podobno i spoza wyspy. Konstrukcyjnie jest podobna do innych tego typu studni, jest jednak jedną z największych i bardzo precyzyjnie wykonanych. Do dziś wody gruntowe zasilają studnię wypełniając okrągły basen wykuty w skale. Miejsce to znane już było w połowie XIX wieku, jednak pierwsze prace archeologiczne zostały przeprowadzone w 1953 roku i trwały w kilku etapach do 1990 roku.

Zanim jednak dojdziemy do studni przyglądamy się różnym innym budowlom na terenie strefy archeologicznej.











Te wszystkie owalne budynki to albo domy mieszkalne (mniejsze) albo też pomieszczenia służące jako "hotele" dla przybyszów do świętego miejsca.

A oto i ono.





Selfie nad studnią



Trzeba przyznać, że konstrukcja, zarówno jej wielkość jak i jakość wykonania robi wrażenie





Całość otoczona jest kamiennym kręgiem, symbolicznie oddzielającym „sacrum” od „profanum”

Poza świętą studnią nuragijskimi budowlami są 3 tzw. capanny, niskie, wydłużone konstrukcje z niewielkim otworem wejściowym, dobrze zachowały się dwie z nich. Służyły prawdopodobnie jako stajnie.









Jest tu również prosty nurag typu wieżowego o wysokości 6m.

















Prawie na szczycie….



Widok z nuraga

W pobliżu znajduje się XIII wieczny kościółek Santa Cristina otoczony wybudowanymi w XVIII wieku domami dla pielgrzymów zwanymi muristenes. Święto obchodzone jest tu w 2 niedzielę maja i związane jest z kultem świętej Krystyny z Bolseny, skazanej za wiarę na śmierć przez utonięcie z kamieniem uwiązanym do szyi.









Współcześnie wodę dostarcza się w nieco inny sposób , moglibyśmy sobie nawet zapasy uzupełnić, ale widocznie nie potrzebowaliśmy.









Santa Cristina przyciąga artystów .



Ciekawe miejsce, myślę, że warto tu zajrzeć (albo i gdzie indziej) by zobaczyć chociaż jedną ze świętych, sardyńskich studni sprzed ponad 3000 lat. W zeszłym roku mieliśmy okazję widzieć pierwszą, ta była druga, a w planie była jeszcze trzecia ale nie starczyło już czasu podczas tej podróży. Może następnym razem .

c.d.n.

kulka53 napisał(a):Santa Cristina przyciąga artystów .

... nie ma się co dziwić, a tak przy okazji fajna ta ostatnia fota ... ...
Pozdrawiam.

Jakoś myślałam, że ta studnia to jakąś inna będzie.... No nie wiem, jak sacrum to może można się w niej obmywać, aby się oczyścić ze zła czy coś w tym stylu. Rozumiem, że po schodkach do wnętrza studni to nie można zejść?

kmichal napisał(a):... nie ma się co dziwić, a tak przy okazji fajna ta ostatnia fota ... ...

Dzięki
My tak nie umiemy, to chociaż tym bardziej uzdolnionym zdjęcie można pstryknąć

piekara114 napisał(a):Jakoś myślałam, że ta studnia to jakąś inna będzie.... No nie wiem, jak sacrum to może można się w niej obmywać, aby się oczyścić ze zła czy coś w tym stylu. Rozumiem, że po schodkach do wnętrza studni to nie można zejść?

Jakie obrzędy się w takich miejscach odprawiały 3000 lat wstecz, trudno mi powiedzieć, i pewnie nie tylko mi , na pewno kult wody był wówczas, dla cywilizacji nuragijskiej czymś ważnym skoro takich studni całkiem sporo zachowało się do dziś. W jednej z nich byliśmy w zeszłym roku - w Santa Vittoria. Tam nie zachowało się sklepienie, toteż wszystko było lepiej widać, tutaj studnia zachowała się w całości.
Oczywiście można było zejść na dół (co też zrobiliśmy) gdzie w kamiennej, skalnej misie było trochę wody a wnętrze poza otworem wejściowym oświetlał niewielki otworek w sklepieniu (widać go na zdjęciach). Ale ogólnie było tam za ciasno i za ciemno by udało się jakiekolwiek zdjęcie wykonane naszym sprzętem .

Pozdrawiam

20 maja, piątek c.d.

Z Paulilatino wracamy kawałek tą samą drogą w kierunku jeziora Omodeo a potem odbijamy na południe by po „łyknięciu” kolejnych paru kilometrów i osiągnięciu krawędzi doliny rzeki Tirso ujrzeć w dole położony nad rzeką właśnie kolejny na dziś cel – Fordongianus.











Fordongianus dziś to niezbyt duże, zamieszkałe przez około 1000 osób miasteczko. Słynne ze swoich gorących źródeł korzeniami sięga czasów rzymskich i I wieku n.e. kiedy to istniejący już wcześniej garnizon wojskowy stał się znaczącym ośrodkiem handlowym przybierając nazwę Forum Traiani. Do dziś zachowały się w mieście nikłe pozostałości teatru rzymskiego, murów miejskich i utwardzonej drogi, jednak to nie z tego słynie Fordongianus. Najlepiej zachowanym zabytkiem z tych czasów są bowiem rzymskie termy , które mamy zamiar pooglądać .

Zjechawszy na sam dół doliny przejechaliśmy most na rzece Tirso i za znakami skierowaliśmy się w prawo. Kawałek jazdy szutrówką wzdłuż rzeki i jesteśmy na miejscu.





Nietypowa tablica informacyjna – po włosku i francusku

Początkowo nie mieliśmy zamiaru wchodzić na ogrodzony teren term, jako że wszystko niemal widać zza siatki , ale skuszeni niewygórowaną ceną za wstęp (4 euro) postanowiliśmy jednak poprzyglądać się z bliska.



Poza najważniejszym budynkiem i basenami termalnymi na skarpie powyżej są też pozostałości innych zabudowań.

Właśnie gdzieś z tej skarpy wypływa termalna, gorąca woda .



Potem płynie przecięciem w kamiennych płytach



Wybetonowaną strużką



Plastikową rurą



O, tak to wygląda w całości

By potem wypłynąć poza ogrodzenie do dostępnych dla wszystkich baseników (pokażemy to potem). Teraz jeszcze trochę fotek z budynku term i okolic.