Małe i duże niebałkańskie podróże :-)

Tuż przy kościele mieści się Urząd Miasta.



Jesteśmy w najwyższym punkcie miasta, więc można na nie popatrzeć z nieco większej wysokości.



We wspomnianym najwyższym punkcie znajduje się nieduży fort Su Pisu zbudowany w 1812 roku, można go zwiedzać (podobno nic ciekawego), ale i tak był zamknięty.



Okolica poniżej fortu w kierunku morza to dość rozległa strefa archeologiczna będąca nekropolią punicką. Pooglądaliśmy to i owo zza płotu...







Na koniec przeszliśmy się kawałek po mieście, podobnie jak we większości innych sardyńskich miast nie było tu jakoś szczególnie pięknie.















Miasto Sant'Antioco już opuszczamy, ale wyspy jeszcze nie...

c.d.n.

... flamingi piękne ... ... ale po jakiego im tam te słupy postawili ... ... tylko tło pięknych ptaków psują ... ... ...
Pozdrawiam.

kmichal napisał(a):... flamingi piękne ... ... ale po jakiego im tam te słupy postawili ... ... tylko tło pięknych ptaków psują ... ... ...
Pozdrawiam.

Były daleko od nas, wszystkie zwrócone w kierunku wiatru.
Postawili słupy byle gdzie a ja je "rozmazałam"


Flamingi na wolności zachowują sporą odległość od brzegów jezior, trudno im zrobić zdjęcie z małej odległości, takie jak w ZOO.

Lidia K napisał(a):Postawili słupy byle gdzie a ja je "rozmazałam"

... o, dziękuję ... teraz to się patrzy ... ... ...
Pozdrawiam.

15 maja, piątek, c.d.

Drugim dość ciekawym miastem na wyspie Sant'Antioco jest Calasetta. Założono je stosunkowo niedawno bo na początku XVIII wieku, ale wyróżnia się przede wszystkim nietypową jak na Sardynię zabudową i kolorystyką. Zamieszkali tutaj pochodzący z okolic Genui przesiedleńcy z tunezyjskiej wyspy Tabarka, którzy zamieszkiwali tam przez dwa stulecia trudniąc się połowem ryb i koralowców. Postanowiwszy opuścić Tabarkę uzyskali zgodę korony hiszpańskiej na osiedlenie się na pobliskiej wyspie San Pietro a także na Sant'Antioco gdzie założyli osadę Calasetta. Do dziś, podobno, mieszkańcy miasta posługują się specyficznym dialektem mającym korzenie właśnie w Ligurii.

Calasetta w środku tego wietrznego i pochmurnego majowego dnia sprawiała wrażenie wymarłego miasta, choć na co dzień jest to można powiedzieć niewielki kurort z kilkoma plażami i hotelami, z którego kursują promy na wyspę San Pietro.



Tak silnie wiało, że nie sposób było pospacerować po nabrzeżu, musieliśmy schronić się w przeważnie biało-niebieskich uliczkach miasteczka.







Rzucającym się w oczy przejawem życia była grupa turystów z Francji, czekająca na prom.

Ratusz





Nie mogło i tutaj zabraknąć hiszpańskiej wieży strażniczej. Za 2 euro można wejść na górę, ale my nie weszliśmy – była zamknięta.











Pod wieżą – miejska plaża, spiaggia di Sottotorre, także opustoszała







Pospacerowaliśmy trochę po uliczkach, które im dalej od centrum były mniej zadbane i mniej ciekawe.





Deptak, nie wiemy czy to właśnie z powodu przedsezonowej pory, ale wszystkie sklepiki (których nie było zresztą zbyt wiele) były pozamykane.





Na ścianach domów wisiały czasami takie porcelanowe tabliczki, które chyba często spotyka się w Hiszpanii czy Portugalii...

Nie spędziliśmy w Calasetcie zbyt wiele czasu, przenikliwe zimno przegoniło nas do samochodu . Ale skoro już tu byliśmy, chcieliśmy jeszcze zobaczyć trochę interioru wyspy i jakieś plaże, podobno niebrzydkie.





Cala Sapone





Kawałek dalej – niespodzianka , poczuliśmy się trochę jak na polskiej wsi

Chyba najładniejsza plaża jaką widzieliśmy na Sant'Antioco – Coaquaddus







Zanurzyć się nie odważyłem



Pojechaliśmy jeszcze na sam południowy kraniec wyspy...







...ale poza letnimi domkami i kilkoma wieżami strażniczymi niczego szczególnego nie zauważyliśmy.

Skalista wyspa La Vacca

Mniej więcej w tym rejonie kończy się droga, w oddali Capo Sperone.





Wracamy.... plaża Maladroxia





Pozostałości rzymskiego mostu przy grobli łączącej wyspę z lądem







Sant'Antioco trochę nas rozczarowała. Nie było tu ani ładnych krajobrazów, ani pięknych plaż. Z pewnością główny wpływ na to jak odebraliśmy to miejsce była paskudna pogoda, jednak nawet mimo to, gdy przypłyniemy jeszcze raz na Sardynię, na Sant'Antioco raczej już nie zajedziemy .

c.d.n.

kulka53 napisał(a):Kawałek dalej – niespodzianka , poczuliśmy się trochę jak na polskiej wsi

Dożynki 2015.





pzdr

longtom napisał(a):Dożynki 2015.

No właśnie
Widzieliśmy trochę takich obrazków przejeżdżając przez nasz piękny kraj w drodze znad naszego jeszcze piękniejszego morza
Co prawda te sardyńskie figury to chyba ekspozycja stała, ale podobne... ciekawe kto na kim się wzorował

Jest to też dowód na to, jak uniwersalny jest zawód rolnika

15 maja, piątek, c.d.

Z Sant'Antioco udajemy się prosto do Tratalias, wyczytaliśmy bowiem, że w tej wiosce znajduje się jeden z ciekawszych kościołów romańskich na Sardynii. Pogoda wciąż przyprawia nas o lekkiego doła, jest szaro, ponuro i po prostu zimno, mimo że w głębi wyspy nie wieje już tak mocno jak na wybrzeżu. Do Tratalias jest niedaleko i po parunastu minutach w swetrach i kurtkach opuszczamy ciepłe auto by to i owo zobaczyć.

Wspomniany kościół pw. Matki Boskiej z Montserrat zbudowano w XIII wieku. Dziś stoi pośrodku tzw starego Tratalias, opuszczonej wioski, podczas gdy nowe Tratalias leży nieopodal, można je bez trudu zobaczyć. A dlaczego? Z trochę podobnego powodu, dla którego u nas powstały Nowe Maniowy , ale tylko trochę... W 1951 roku w Tratalias mieszkało około 1500 osób. W tym właśnie okresie zbudowano zaporę na rzece Rio Palmas celem nawodnienia terenów południowo wschodniej Sardynii. Chciano dobrze, a wyszło.... nie za bardzo, woda i wilgoć z powstałego zbiornika Monte Prana naruszyły bowiem strukturę wierzchnich warstw gleby powodując różne szkody, głównie naruszenie konstrukcji budynków. Działo się tak nie tylko tutaj, ale też w innych wioskach okolicy, jednak właśnie w Tratalias szkody były na tyle duże, iż 20 lat później władze postanowiły wybudować nową wieś. Nowe Tratalias stoi tuż obok, na nieco wyżej położonych pagórkach. Budynki mieszkalne opuszczonej starej wsi pomalowane na głównie 3 kolory – wściekły orange, różowy i żółty, wyglądają dość groteskowo... dlatego tym bardziej warto było tutaj podjechać.

Kościół nie był zamknięty, a że chwilowo pokropił deszcz więc mieliśmy się gdzie schować

















Mapka z najważniejszymi zabytkami romańskimi w tej części Sardynii

Nie mieliśmy jakiejś ścisłej koncepcji dokąd i którędy mamy jechać dalej , no i tak się złożyło, że dojechaliśmy do Porto Pino. Wciąż fatalna pogoda nie pozwoliła nam docenić walorów tej nadmorskiej miejscowości letniskowej, położonej wśród przybrzeżnych jezior i mokradeł połączonych groblami. Podeszliśmy rzucić okiem na plażę....







….teraz przed sezonem pokrytą przy brzegu grubą warstwą morskich traw. W oddali co prawda zauważyliśmy to:



ale dopiero po powrocie, przeglądając zasoby internetu, dowiedzieliśmy się, że są to wydmy o dźwięcznej włoskiej nazwie Dune delle Sabbie Bianche, bardzo piękne i jednocześnie drugie co do wielkości swego obszaru na Sardynii (po Piscinas, byliśmy tam poprzedniego dnia). Było jak było, ale przynajmniej wiemy jaki mamy cel na drugą sardyńską wizytę .

Za to podjechaliśmy do niedużego porciku nieopodal Teulady







Kawałek jeszcze jazdy szutrówką i można dotrzeć do pięknych (przy pięknej pogodzie ) plaż w zatoczkach, widzieliśmy ich zdjęcia przy drogowskazach... a także do najdalej na południe wysuniętego cypla Sardynii – Capo Teulada, ale w taką aurę nie było sensu telepać się na wybojach, może innym razem. Pojechaliśmy dalej na wschód.

Kilka widoczków z krętej, nadmorskiej, ładnej widokowo trasy Teulada-Chia.







W tym momencie zauważyliśmy, że może jest jeszcze dziś szansa na ładną pogodę?









c.d.n.

... fajny kościółek ... ... lubię takie surowe świątynie, dopiero tam jest odpowiedni klimacik ... ...
Pozdrawiam.