Małe i duże bałkańskie podróże :-)

kulka53 napisał(a):Widoki to chyba najsilniejsza strona Amorgos .

właśnie dlatego mnie tam ciągnie

pozdrawiam,
M

marze_na napisał(a):Może i nie brzmi, ale jak wygląda

Właśnie...Pozdrawiam

tony montana napisał(a):Niebieskie kopułki nie przypominały Wam Santorini ? (oczywiście wiem, że nie tylko tam są takie

No nie... faktycznie one wszędzie takie są, może poza Mykonos, gdzie bywają również czerwone
Bardziej zwracamy uwagę na kształt kościółka, im nowszy, tym zwykle bardziej okazały pod względem wielkości i podobny do innych nowych a przez to nie robi aż takiego wrażenia, no chyba że stoi w jaki fajnym miejscu. Te starsze bardziej mają w sobie to "coś"

tony montana napisał(a):Krowa zdecydowanie wskazała, że jeszcze długa droga przed Wami

Tak zupełnie bez trudu to nie było, ale żebyśmy byli wyczerpani to też powiedzieć nie można
Na (bardzo) upartego to pewnie i w godzinkę można by obrócić... ale przecież nie o to chodzi

tony montana napisał(a):Właśnie na Waszych fotkach zwróciłem na to uwagę - jak oni dali sobie radę w sandałkach?
Swoją drogą ładna opalenizna!

Lata wprawy
Dzięki

Mikeee napisał(a):

kulka53 napisał(a):Widoki to chyba najsilniejsza strona Amorgos .

właśnie dlatego mnie tam ciągnie

Nie będziesz zawiedziony
Wszędzie na Cykladach jest ładnie, ale czasem jest dużo ładniej niż gdzie indziej... i do tych widokowych wysp należy Amorgos. Zaliczyłbym też do nich Naxos, Sikinos, Tinos, Ios...

ajdadi napisał(a):

marze_na napisał(a):Może i nie brzmi, ale jak wygląda

Właśnie...Pozdrawiam

Fajnie że się podoba

Pozdrawiam

16 września, piątek c.d.

Jadąc z Vroutsi mijamy niewielkie Kamari i zjeżdżamy „z pieca na łeb” do plaży Mourou. Droga, choć strasznie stroma jest asfaltowa i równiutka, także nie ma problemu z dojazdem do tej plaży. Na końcu są spore parkingi i tawerny, na pewno czynne, ale do morza jeszcze parędziesiąt m w pionie pozostaje. Aut przynajmniej kilkanaście stoi, miejsce wyraźnie cieszy się popularnością, zresztą nic dziwnego, zbyt wiele plaż na Amorgos nie ma, a dostępnych samochodem jeszcze mniej.



Nie zamierzamy spędzić tu zbyt wiele czasu, dlatego póki co nie gaszę silnika , tutaj w razie czego już w dół nigdzie zjechać się nie da. Także Małgosia zostaje przy aucie a ja schodzę schodkami by popatrzeć na plażę.





Mourou, niezbyt duża i żwirkowa z szarych kamyczków.





Całkiem ładna, choć dla nas nie bardzo odpowiednia .

Jedziemy dalej opuszczając już tę część Amorgos o nieco łagodniejszym krajobrazie. Parę kilometrów od Kamari już wczoraj widzieliśmy znaki do Markiani, jakiegoś stanowiska archeologicznego, ponieważ na mapie jest ono zaznaczone jako położone tuż przy drodze, postanowiliśmy się zatrzymać i sprawdzić co to takiego. Nie liczyliśmy na wiele… i nie przeliczyliśmy się , ale warto przy okazji o tym miejscu parę słów napisać.

Markiani to ufortyfikowana osada na szczycie jednego z amorgoskich wzgórz zamieszkiwana zwłaszcza w epoce brązu przez około 1000 lat (od 3200 do 2200 p.n.e.). Ślady osadnictwa wskazują również na wykorzystywanie tego miejsca w czasach hellenistycznych i rzymskich.

Nie ma tu nawet placyku na pozostawienie auta, w małej zatoczce może ze 3 by się upchały. Podeszliśmy kawałek na pobliskie wzgórze, trudno powiedzieć czy właśnie tutaj było Markiani bo żadnych innych informacji nie dostrzegliśmy a całość wyglądała dokładnie tak samo jak cała okolica, czyli jako skalno-ziemiste, porośnięte krzakami pastwisko dla kóz.















Oprócz nas Markiani poszukiwała para Austriaków, jak sądzę z podobnym skutkiem .











Szkoda czasu, no chyba że na widoki .

Amorgoska autostrada w okolicy Markiani







Następnym przystankiem po drodze będzie Agios Georgios Valsamitis, nieco mniej znany tutejszy monastyr.



W czasach hellenistycznych była tutaj świątynia Apollina, później przekształcona w wielokrotnie przebudowywane świątynie bizantyjskie. Obecny kościół wraz z towarzyszącymi budynkami powstał w XVI wieku. Miejsce to jest szczególnie znane ze względu na święte źródło, przez wieki wykorzystywane bardzo szeroko przez ludność wyspy jak i przybyszów z innych wysp do przepowiadania przyszłości. „Tłumaczem” znaków niesionych przez wodę podczas ceremonii był któryś z mnichów. Od 1967 roku władze kościelne zabroniły tych praktyk i kazano zacementować źródło… wiara w moc świętej wody była na tyle silna że potajemnie zrobiono otwór w cemencie by nadal móc konsultować powodzenie swoich zamierzeń i planów już bez pośrednictwa mnichów a za pomocą ludzi potrafiących czytać znaki dawane przez wodę. Z czasem jednak zaprzestano tych praktyk, a opustoszały monastyr dziś od kilku lat zamieszkuje zakonnica opiekująca się tym miejscem.

Widać stąd port – Katapolę.



Niestety, monastyr jest zamknięty. Tzn jest otwarty, ale w innych godzinach niż ta którą właśnie mamy , będzie otwarty za półtorej godziny. Tyle czasu czekać nie będziemy , popatrzymy z góry.











Te koty pewnie nie wymagały karmienia skoro ktoś opiekuje się tym miejscem… inaczej mielibyśmy wyrzuty sumienia . A tak, odjechaliśmy bez nich… i tak się złożyło, że już tutaj nie wróciliśmy. Czy szkoda, czy niekoniecznie tego się już raczej nie dowiemy.

c.d.n.

kulka53 napisał(a):Amorgoska autostrada w okolicy Markiani

... piękna wstążka ... ...
Pozdrawiam.

kulka53 napisał(a):Bo oczywiście nie poprzestaliśmy na zoomowym zwiedzaniu, poszliśmy dalej .

Jakoś mnie to nie zaskoczyło.

pzdr

16 września, piątek c.d.

W parę kilometrów na wschód jesteśmy już znów nieopodal jednego z dwóch najważniejszych skrzyżowań na wyspie – rozgałęzienia głównej szosy z dojazdem do monastyru Chozoviotissa i plaży Agia Anna. Pora jest podobna jak wczoraj gdy na wyspę dotarliśmy, może jest nieco wcześniej, ale pogoda i zwłaszcza widoczność są znacznie lepsze.









Także i stąd słynnego monastyru nie widać, jest za tą wystającą skałą, schowany już w cieniu.



Amorgos – zatopione pasmo górskie…







Dojazd do Agia Anna.







„Plaże” na Amorgos



Parking dla odwiedzających Chozoviotissę.



A z parkingu taki widok

Chociaż nie sądziliśmy, że tak się ten dzień ułoży, udało się nam zwiedzić całkiem spory kawałek wyspy i zostało jeszcze trochę czasu na monastyr. Jest on czynny dwukrotnie w ciągu dnia, rano mniej więcej do południa i popołudniu, przez 2 czy 3 godziny…właśnie zbliżała się pora popołudniowego otwarcia wrót. Postanowiliśmy spróbować jeszcze dziś zobaczyć, a może i odwiedzić to słynne miejsce .



Położenie monastyru robi wrażenie na zdjęciach, ale zapewniam, na żywo robi wrażenie znacznie większe – nawet mimo tego że o tej porze nie jest już oświetlony słońcem.



Monastyr Chozoviotissa jest jedną z wizytówek nie tylko samej Amorgos czy Cyklad, ale i całej Grecji. Jest uważany za drugi najstarszy monastyr na obecnym terenie kraju – został zbudowany w 1017 roku na klifie 300m powyżej poziomu morza. Legenda mówi, że święta ikona, pochodząca prawdopodobnie z roku 812, wrzucona do morza w Jerozolimie pękła na pół. Jedna z połówek dryfując, dotarła ostatecznie do wybrzeży Amorgos, gdzie została znaleziona przez mieszkańców którzy postanowili wybudować kaplice, a następnie klasztor. Druga połówka zaś dotarła na Patmos…

Zbliża się 17, wspinamy się zatem po schodach do monastyru.



Nie jest to daleko, ale nie jest to też blisko. Nie jest to lekki spacerek, ale nie jest to też wyczerpująca wyprawa…w sam raz na zakończenie tego dnia



Po drodze oczywiście rozglądamy się wokół…









Właśnie trwa dostawa



Dostawa dostarczona pod mury w taki sposób



Osiołki swą rolę na dziś spełniły, wracają niżej, gdzie spędzą noc.







Jaskinia?

Jesteśmy na miejscu.















Jeszcze nie ma 17, kilkanaście osób czeka na otwarcie bramy.



Poczekamy chwilę i my





Jest pięknie





…i trochę stromo

Inna legenda głosi, że aby wejść do środka należy być odpowiednio ubranym, wymóg ten miałby dotyczyć obu płci. Długie spodnie dla mężczyzn i długie spódnice dla kobiet, podobno także miały nie być już dostępne, jak to się w wielu miejscach tego typu praktykuje, „dyżurne” ciuchy do wypożyczenia na czas wizyty. Skoro nie wolno w spodniach, Małgosia przezornie zabrała z auta chustę do okrycia, ja co prawda miałem długie spodnie gdzieś głęboko w bagażach, ale jakoś tak wyszło, że ich nie wyciągnąłem , toteż miałem trochę stracha czy uda mi się wejść. Co prawda tragedia by się nie stała, moglibyśmy przecież wrócić tutaj jutro rano… ale jednak, szkoda byłoby nie wejść skoro już jesteśmy.

Okazało się, że moje obawy nie były zupełnie bezpodstawne . Przezornie ustawiliśmy się na końcu kolejki i już po chwili usłyszeliśmy głośne rozmowy, z których jasno wynikało, że panowie w krótkich spodniach nie wejdą . Wyszło trzech, ale my byliśmy już u wejścia i zauważyłem że zaraz za nim, z boku leżą i wiszą jednak różne ubrania… złapałem pierwsze z brzegu ogromne dresowe szarawary, założyłem i bez problemu nas wpuszczono , bo do owiniętej w chustę Małgosi (w spodniach) zastrzeżeń nie było.

Przy wejściu.







Wewnątrz nie można robić zdjęć, toteż pierwsze zrobiliśmy dopiero po wspięciu się schodkami przez kilka kondygnacji do małej cerkiewki, z której jest wyjście na „taras”



Jedno z najsłynniejszych ujęć z monastyru i w ogóle z Amorgos.



No i jeszcze parę innych ujęć

A potem się okazało, że zostaliśmy prawie sami. Część ludzi zeszła na dół, ktoś tam został na tarasie, w cerkwi nie było nikogo. Wykorzystaliśmy tę chwilę by uwiecznić częściowo wykute w skale wnętrze.













Gdy już się „nabyliśmy” w tym wyjątkowym, jedynym w swoim rodzaju miejscu i zeszliśmy nieco w dół, okazało się, że inne legendy mają swoje bardzo solidne uzasadnienie i podstawy by w nie nie wątpić . Tak jak inni odwiedzający monastyr, także i my zostaliśmy zaproszeni do sporego pomieszczenia z wielkim stołem i siedzeniami wokół, aby zostać poczęstowanymi kieliszkiem alkoholu, wodą i słodkimi loukoumi. Przyznam, że to było wielkie dla nas zaskoczenie, ale jednak miła niespodzianka .

Tak więc zupełnie niespodziewanie jeszcze tego pierwszego dnia na Amorgos udało się nam zobaczyć to słynne i bardzo oryginalne miejsce, myślę, że mimo tego, że budynki monastyru nie były już o tej porze roku i dnia oświetlone pięknym słońcem to właśnie teraz, popołudniu warto się tam było wybrać. Ludzi jak sądzę mniej, dzięki czemu atmosfera i warunki na kontakt z Chozoviotissą na pewno lepsze.

Pod monastyrem kłębiło się prawdziwe stado mniejszych i większych kotów . Nie dlatego, że czekały na jakieś rzucone im łaskawie kęsy przez turystów, nic z tych rzeczy, wszędzie było porozstawianych pełno misek z niedojedzonymi porcjami, kocie stadko z pewnością nie było głodne i w ogóle ma się w monastyrze dobrze.







Jeszcze półtorej godziny będzie można tam wejść….











A jednak coś jeszcze osiołki dziś przydźwigały



Pogawędki na tarasie



Fajnie było, na pewno obowiązkowe miejsce do odwiedzenia podczas amorgoskich wakacji .

c.d.n.

kulka53 napisał(a):

Następca pentaxa