Małe i duże bałkańskie podróże :-)

Samotraka , sądząc z opisu i zdjęć w necie miejsce jakby skrojone dla Was
pzdr

Lidia K napisał(a):Wg legendy to ze szczytu wyspy Posejdon przypatrywał się oblężeniu Troi.

To jak już będziecie na Samotraki to pozdrówcie Nike.
Jakaś kopia pewnie gdzieś będzie.

pzdr

Fajny pomysł na tygodniowy wypad.

tiwa napisał(a):Samotraka , sądząc z opisu i zdjęć w necie miejsce jakby skrojone dla Was

To się mam nadzieję okaże już niedługo

longtom napisał(a):Fajny pomysł na tygodniowy wypad.

Też tak myślimy, dlatego zdecydowaliśmy się pojechać

Pozdrawiam

... ale macie fajosko ... też bym chciał znowu udać się do Grecji ... ale z drugiej strony wiem, że i ja też tam za niedługo będę za sprawą Waszej kolejnej relacji ... ...
... a tak przy okazji to troszkę się pochwalę, że już rodzinka się powięszyła ... ...
Pozdrawiam.

kmichal napisał(a):... ale macie fajosko ... też bym chciał znowu udać się do Grecji ... ale z drugiej strony wiem, że i ja też tam za niedługo będę za sprawą Waszej kolejnej relacji ... ...

Kolejna będzie króciutka, bo to tylko tydzień.... ale przynajmniej tytuł wątku będzie miał większe uzasadnienie

kmichal napisał(a):... a tak przy okazji to troszkę się pochwalę, że już rodzinka się powięszyła ... ...

Super... czyli dzieje się
GRATULACJE

16 maja, piątek

To nie była długa noc, jako że zasnęliśmy około 2 a obudziliśmy się gdy było już całkiem jasno, około 6 rano. I tak największym szokiem była temperatura, co prawda cykladzkie noce nie rozpieściły nas ciepełkiem , to jednak 7 stopni wewnątrz Grecji to już lekka przesada . Zebraliśmy się dość pospiesznie nie zapominając o kilku porannych fotkach





Spaliśmy całkiem blisko Olimpu, ale wyższe partie masywu skrywały chmury.





Drogę do K.E.O.A.X. jednak widać



Widać też inną drogę

Parę kilometrów jazdy i w Kallithei skręciliśmy z głównej w prawo. Ale już za moment...

Makowe szaleństwo









Z Kallithei jest 8 kilometrów boczną drogą do niewielkiej Kalivii. W wiosce, położonej trochę jakby na końcu świata nie bardzo wiedziałem którędy mam jechać, kierowałem się instynktownie prosto i „główną”. To był dobry wybór, po chwili zauważyliśmy drogowskaz o jaki nam chodziło. Do przejechania będzie jeszcze 22 km...

Po co w ogóle się tu znaleźliśmy? Postanowiliśmy sprawdzić drogę do najwyżej położonego schroniska dostępnego samochodem, nie pamiętam jego nazwy . Widząc je z góry, wtedy gdy wędrowaliśmy na Skolio, oceniałem jego wysokość na około 2300 m n.p.m. Okazało się, że leży ono jeszcze co najmniej 100 m wyżej . Szczyty gór spowijają chmury, droga zapewne łatwa nie będzie... ale mamy trochę czasu, auto jest puste, lekkie. Pojedziemy.

O, tu



Kilka pierwszych kilometrów pokrywał asfalt. Potem droga wyglądała tak:



Oby tak dalej

Dobrze widać którędy będziemy jechać

Był moment, kiedy nieco zwątpiliśmy w to czy jedziemy dobrze, co prawda nawigacja którą udało się w końcu ustawić pokazywała właściwy kierunek, ale trzeba było przejechać tuż przy zagrodach dla owiec, było wąsko a przejazdu strzegły wielkie pasterskie psy. Nie wymiękliśmy .

Niestety, zaraz potem jakość drogi znacznie spadła



Były trudniejsze momenty, zwłaszcza gdy robiło się trochę bardziej stromo. Gdyby samochód był w pełni obciążony, możliwe że musielibyśmy zrezygnować właśnie wtedy. Ale teraz powoli, kawałek po kawałku wciągaliśmy się coraz wyżej i wyżej...

Jeszcze ponad 10 km do celu



A widoki w dół coraz odleglejsze



Powoli wkraczamy w strefę chmur



Dobrze że mgła nie jest aż tak gęsta



Temperatura spadła do +2 stopni, wszystko wokół oszronione



Tak, dobrze że jeszcze coś widać.... bo na szczęście zauważyliśmy także to

No niestety, dalej nie pojedziemy. Obok tej śnieżnej łaty dałoby się przejechać, ale przecież wyżej będzie ich na pewno jeszcze więcej...

Dojechaliśmy tu:



Niby już niedaleko, ale przecież liczyliśmy się z tym, że tak może się nasza wycieczka zakończyć.

Podszedłem kawałek dalej... nic nie widać i rzeczywiście śniegu jeszcze więcej.



Grecki szronik













Stoimy... ale jeszcze trzeba będzie tu zawrócić. Dobrze że mamy nieduże auto

Zawróciłem i ruszyliśmy w dół. Do schroniska nie dotarliśmy ale i tak nasz cel został osiągnięty, przekonaliśmy się jaka jest jakość tej trasy i w ogóle jak na nią trafić. No i po raz pierwszy w życiu mogliśmy dotknąć greckiego śniegu

Po drodze oczywiście nie mogło zabraknąć paru sesyjek kwiatowo-krajobrazowych











Prawie jak w Castelluccio



Jakaś spora miejscowość na wzgórzach nieopodal



Ostatnie (czy może pierwsze) drzewko

Wydaje się równo, ale nieźle nas wytelepało





















To już znacznie niżej...zaprzyjaźnieni





Kalivia

Po drodze do Katerini, znów maki













Ale nie tylko



Tuż przed przełęczą zatrzymaliśmy się na wczesny obiad, taki zamiast śniadania. Pogotowaliśmy sobie, zjedliśmy niemal w ostatniej chwili bo ledwo ruszyłem, spadł lekki deszcz. Minęliśmy Katerini, jak zawsze przez Aleksandrię dotarliśmy do pseudoautostrady prowadzącej do Evzoni. No i po 50 km opuściliśmy niestety Grecję...

Dalsza droga bez większej historii. Nie jest jeszcze późno, ale nie ma co się ociągać, trzeba połykać kolejne setki kilometrów. Deszczowa i dziurawa autostrada macedońska, wykopy na budowie autostrady na południu Serbii, tankowanie we Vranje. Widzieliśmy za to serbski śnieg, wg mapy to góry Suva Planina:





Widzieliśmy też powódź w Serbii, wezbrane rzeki, zalane pola i łąki, ludzi układających worki z piaskiem. Problemów z przejazdem nie było jednak żadnych.

Belgrad przejechaliśmy tym razem także w deszczu ale nie obwodnicą a przez centrum (godziny wieczorne a ruch spory). Dalej na północ także autostradą aż do Suboticy gdzie tankuję do pełna na OMV. Bezproblemowa chwilka na granicy i kilka kilometrów za nią zajeżdżam na tę samą co przed rokiem nieczynną stację benzynową tuż przy szosie. Jest pierwsza w nocy, najwyższy czas na sen...

17 maja, sobota

To już tylko przejazd w czasie którego wspominamy tę niezbyt długą, pierwszą majową, grecką przygodę. Oczywiście nie mogło też zabraknąć planowania.... z którego jednak w tym roku już nic nie wyjdzie. Od Tompy do Brzegu mamy około 700 km, w sam raz by przejechać to zwykłymi drogami i dotrzeć do celu po południu. I tak się właśnie stało, chociaż tym razem obraliśmy nieco inną trasę, nie przez Gyor i Bratysławę a Komarno i Nove Mesto nad Vahom. Na dobrze znane drogi wróciliśmy w Uherskich Hradistach. W Brzegu zameldowaliśmy się już po zrobieniu niezbędnych po powrocie zakupów około godziny 17.

I to już KONIEC...

Dziękujemy wszystkim Czytelnikom za wspólną podróż

kulka53 napisał(a):Kolejna będzie króciutka, bo to tylko tydzień.... ale przynajmniej tytuł wątku będzie miał większe uzasadnienie

... Wasza "króciutka" relacja i tak będzie dłuższa niż moja z trzech tygodni ... ... i to mnie cieszy ... ...

kulka53 napisał(a):GRATULACJE

... dzięki ... ...

... kwiatowo-makowe pola piękne ... już takie nasze ... ...
... jaka szkoda, że to już koniec ... ... ale przynajmniej już wiemy, że będzie cd tegorocznej Grecji w Waszym wydaniu ...
Wielkie dzięki za możliwość uczestniczenia z Wami w tak pięknej kolejnej greckiej przygodzie ...
Czekamy na wiecej ...
Pozdrawiam.

Odzywam się sporadycznie, ale staram się śledzić ulubionych autorów na bieżąco
Dzięki za kolejną świetną relację
Trochę szkoda, że nie udało się pokonać tych kilku kilometrów do 'schroniska', ale i tak Was podziwiam gdyby nie ten śnieg... Ważne, że już wiecie gdzie jest początek tej drogi

pozdr