KUBA - wyspa kontrastów

Najlepiej zachowana i chyba najbardziej znana jest posiadłość Manaca Iznaga i pobliska 45-metrowa dzwonnica. Z wież takich właściciele doglądali niewolników pracujących na plantacji a dzwon oznajmiał początek i koniec pracy oraz wyznaczał czas na modlitwę.

Wspominana wcześniej kolejka :





ten się żonie spodobał. Oczywiście chodziło o kolor



i największa tego rodzaju wieża na Kubie



Widok z wieży





Kolejne miejsce o wdzięcznej nazwie Guachinango.







kawa wygrzewająca się na słońcu

Żegnamy się z Trinidadem i popołudniowym autobusem ruszamy do ostatniego miasta na naszej trasie CIENFUEGOS.
Cienfuegos to niegdyś największy eksportowy port cukru na świecie. Cienfuegos to też najbardziej francuskie i eleganckie
miasto na Kubie. Spacerując wzdłuż długiej nadmorskiej alei do dzisiaj widać bogactwo dawnej arystokracji. Wiele z tych
budowli zostało w 2005 r. zaliczonych do światowego dziedzictwa UNESCO.

Właścicielami casy, w której spędzamy tu noc jest para starszych ludzi. Wnętrza mają klimat







Zostawiamy bagaże i ruszamy złapać jeszcze trochę popołudniowego światła.

i jeszcze trochę











Na koniec nie może zabraknąć pięknego auta

Super klimatyczne foty! Pokazujesz miejsca, których nie zobaczy się idąc utartym szlakiem turystycznym.

Sami organizowaliście sobie cały pobyt i zwiedzanie na miejscu?

pozdrawiam,
Michał

Mikeee napisał(a):Super klimatyczne foty! Pokazujesz miejsca, których nie zobaczy się idąc utartym szlakiem turystycznym.

Sami organizowaliście sobie cały pobyt i zwiedzanie na miejscu?

pozdrawiam,
Michał

Dzięki . Cały pobyt organizowaliśmy samodzielnie. Trochę stresu przy tym było ponieważ kierunek dość
specyficzny i nie wiedzieliśmy do końca co nas czeka , ale wszystko (oprócz lotu do Baracoa ) w zasadzie
się udało. Postaram się w podsumowaniu podać trochę informacji praktycznych.
Jakby co to służę pomocą .

Miłej niedzieli

Krążymy po okolicy do późna oglądając, podglądając i ciesząc się wspaniałym klimatem.
Trzeba przyznać, że pogoda (nie wliczając huraganów) pomaga ludziom przetrwać na wyspie
izolowanej od lat od reszty świata. Słońce wiele daje .
W małej knajpce pod teatrem wypijamy mojito (jedno z najlepszych jakie próbowaliśmy) i
wracamy do naszej casy.



Rano ruszamy aleją Paseo El Prado w stronę cypla Punta Gorda. Aleja ciągnie się przez centrum miasta,
później wzdłuż zatoki Bahia de Cienfuegos aż do dzielnicy pięknych willi i pałaców.





O pałacach piszę a samochody "wrzucam"

Pstryknięte przez żonę. Starała się dziewczyna






I taka ciekawostka

Czas na wspomniane pałace. Jak na kubańskie możliwości są w całkiem dobrym stanie.

Przepiękny jacht club Cienfuegos





a obok Palacio Azul





Tempo zwiedzania wyspy było duże i zmęczenie dawało się już trochę we znaki. Mieliśmy tego dnia "lenia".
Po uiszczeniu opłaty za wejście do mariny zasiadamy w barze na tarasie i w samo południe sączymy
pyszne mojito nie mając ochoty ruszać się dalej.

W końcu jednak przerywamy to słodkie lenistwo i wśród zadbanych willi docieramy do najsłynniejszego Palacio de Valle.
Pałac jest uważany za jeden z najpiękniejszych budynków na Kubie. Zbudował go baron cukrowy Acisclo del Valle Blanco w latach 1913-1917. Rzeczywiście robi niesamowite wrażenie i warto poświęcić trochę czasu aby przyjrzeć się tej mieszance różnych stylów architektonicznych.

Kontynuujemy wzdłuż cypla Punta Gorda. Fajne miejsce na spokojny spacer nad zatoką wśród kolonialnych willi.
Niektóre całkiem dobrze zachowane, inne mocno zniszczone lub opuszczone. Mimo wszystko warto zobaczyć.
Na końcu cypla w małym parku zbierają się miejscowi. Odpoczywają w cieniu palm, kąpią się z dzieciakami.
Taki kubański chillout .

Opuszczona kolonialna szkoła :








A tu podobno ukryta letnia rezydencja Comendante











Moja Polka też się relaksuje



W drodze powrotnej dajemy się namówić na rikszę. Dzięki temu dowiadujemy się jeszcze trochę o okolicy.



A na koniec kubańska atrakcja COPPELIA, czyli lodziarnia. Tu zawsze stoi się w kolejce a lody to "luksus", na który każdy może sobie pozwolić. Też odstaliśmy swoje i został nam przydzielony stolik. Za 12 gałek z dodatkami zapłaciliśmy niecałe 2 zł .

Fidel is death,zobaczymy czy to coś zmieni.

Z napisał(a):Fidel is death,zobaczymy czy to coś zmieni.

Widziałem. Pewna epoka się kończy.
Na Kubie niby żałoba a na Florydzie w "Małej Hawanie" ludzie tańczą i świętują.

W sumie 8 lat temu Fidel odpuścił i przekazał pałeczkę bratu Raulowi. Ciekawe czy ten się utrzyma na stołku nie mając wsparcia el comendante za plecami

Rysio napisał(a):W sumie 8 lat temu Fidel odpuścił i przekazał pałeczkę bratu Raulowi. Ciekawe czy ten się utrzyma na stołku nie mając wsparcia el comendante za plecami

Ciężko powiedzieć. Odniosłem wrażenie, że z jednej strony ludzie są świadomi konieczności zmian a z drugiej panuje swego rodzaju marazm. Fidel przez dziesiątki lat tak wyniszczył swoich przeciwników, że nie widać zbytniej aktywności. Ludzie trochę przyzwyczaili się do tej smutnej rzeczywistości a też boją się zmian bo nie wiedzą co ich czeka.
Raul też nie jest młody, więc myślę, że w końcu coś się zacznie zmieniać.

W drodze powrotnej trafiamy jeszcze do cafeterii mieszczącej się w przyjemnym patio, gdzie konsumujemy zjadliwy lunch



a później biegiem udajemy się do casy. Właścicielce zostawiamy woreczek z prezentami, ale tym razem dorzucamy trochę lekarstw, które już nie powinny nam być potrzebne. Przynajmniej taką mamy nadzieję . Zdobycie lekarstw na Kubie to nadal duży problem. Dla przykładu tak wyglądała apteka w Cienfuegos



Berta szczerze się ucieszyła i powiedziała, że zaniesie leki do kościoła. Są tam dzielone i przekazywane potrzebującym.
Przed 1800 ruszamy autobusem do Hawany. Jak zwykle te ostatnie chwile mijają za szybko i szkoda, że podróż dobiega końca.
Na dworzec viazul w Hawanie dojeżdżamy godzinę przed czasem. Tu decydujemy się na taxi bo mamy spory kawałek do centrum.
Łada z bagażnikiem otwieranym "na kij baseballowy" dowozi nas na miejsce i umawiamy się z kierowcą na podwózkę na lotnisko w dniu wylotu. Jak się później okaże nie był to dobry pomysł bo kierowca nie przyjechał o umówionej godzinie i kosztowało nas to trochę nerwów .

Cieszymy się, że wracamy do znajomego miejsca, casy w której spędziliśmy pierwsze dni w Hawanie, ale czeka na nas przykra niespodzianka. Pokój, który wcześniej zajmowaliśmy jest niedostępny. W łazience zapchała się rura i nadal trwa naprawa.
Właścicielka proponuje nam mały pokoik z dodatkowym składanym łóżkiem lub pokój u znajomej w pobliżu. Decydujemy się na drugą opcję. Zmęczeni po dniu pełnym wrażeń idziemy spać aby odpocząć przed ostatnim dniem w Hawanie.

Rano okazuje się, że śpimy obok jednej z najpiękniejszych kamienic w Hawanie. Jest nadal w dużej mierze zrujnowana, ale ma niesamowity klimat. Na górnych piętrach mieści się tu restauracja a z tarasu na dachu roztacza się niesamowity widok na okolicę. La Guarida jest "bohaterką" serialu i była odwiedzana przez wiele znanych osób http://www.laguarida.com/en/blog/.





Na ścianie złote myśli Fidela








Jeszcze tu wrócimy, ale najpierw w planie mamy dostać się autobusem na playa del este aby spędzić ostatnie chwile na rajskiej plaży . Po drodze kupujemy banany i pomidory na śniadanie .

DaveZ napisał(a):O pałacach piszę a samochody "wrzucam"

ja nie mam nic na przeciwko...

Ural na Karaibach - rzeczywiście brzmi niezwykle

pozdrawiam,
Michał

to jeszcze jeden - taki bardziej kubański pojazd.