Indonezja - szczypta egzotyki pod wulkanem

Witam szanownych forumowiczów. To jest mój pierwszy wątek, chociaż forum czytuję od dłuższego czasu w poszukiwaniu inspiracji do odwiedzenia nowych, ciekawych miejsc. I wielokrotnie Wasze relacje pomagały mi ułożyć program co zobaczyć, gdzie warto pojechać. Postanowiłem podzielić się wspomnieniami z wakacji w Indonezji, mając nadzieję, że może dla kogoś stanie się to inspiracją, która zaowocuje pasjonującym wyjazdem. Trasa obejmowała zasadniczo 3 indonezyjskie wyspy: w bardzo ograniczonym zakresie Jawa, Lombok i Bali. Uczestnicy: 2+1. Ten jeden to Kuba, ośmiolatek mający już nieco podróżniczego doświadczenia. Parę zdjęć obrazujących charakter wyjazdu.







Wyjeżdżaliśmy w Wielkanocny Poniedziałek na około 3 tygodnie. Najlepszą ofertę miał wtedy Etihad Aiways. Lot przez Abu Dhabi do Kuala Lumpur, jak wszystkie międzykontynentalne, był męczący jak diabli i bogata oferta rozrywki na pokładzie niewiele zmieniała. Gorzej, bo KL nie było wcale końcem podróży. Po opuszczeniu terminalu, szybko poszukaliśmy stosowny autobus, który w pół godziny zawiózł nas na lotnisko, z którego startuję samoloty popularnego lowcosta Air Asia. Tam złapaliśmy lot do Surabaya, już w Indonezji, na Jawie. Wylądowaliśmy po 21:00 miejscowego czasu, gdzie po złapaniu taksówki, dotarliśmy w końcu do zabukowanego przez booking hotelu, który okazał się całkiem wypasiony. Doceniliśmy to następnego dnia rano, bo zaserwowane śniadanie było rewelacyjne, a po śniadaniu Kuba długo nie mógł wyjść z basenów otoczonych bujną roślinnością. No, ale nie przyjechaliśmy tu pluskać się w basenach. Toteż zbieramy się szybko, pakujemy plecaki i z niejakim żalem opuszczamy hotel, w poszukiwaniu lokalnego dworca autobusowego. Dworzec okazał się typowym dla tej części świata miejscem, pełnym chaosu, hałasu i koloru. Miejscowi wskazali nam autobus, który powoli wypełniał się pasażerami i w końcu ruszyliśmy. Naszym celem było Probolingo, gdzie bez przeszkód dotarliśmy po 2 godzinach. Tam przesiadka w mały lokalny busik, który po półtorej godzinie wyrzucił nas w Cemoro Lawang – małej wiosce położonej u stóp wulkanów, na grzbiecie ogromnej kaldery o iście księżycowym krajobrazie. To punkt wypadowy do Parku narodowego Bromo-Tengger-Semeru, chyba największej atrakcji Jawy, mekki turystów spragnionych wulkanicznych wrażeń. Trochę kłopotów ze znalezieniem czegoś do spania, bo wszystkie turystyczne hotele są zabukowane przez grupy zorganizowane. Ostatecznie znajdujemy skromną chatkę za umiarkowaną cenę. W miejscowej knajpie wykupujemy udział w standardowym tourze na wschód słońca i pierwsze dwa dni za nami.

Wow ale wycieczka

Indonezja - egzotyki nigdy dość

Czekam na więcej


Pozdrawiam
Piotr

Fajna szczypta zostaję na więcej.

Indonezja!! Zasiadam i czekam na więcej.

Sami wszystko organizowaliście? Szacun!

Jestem i czekam na szczyptę, a najlepiej garść egzotyki!

Wszystko organizujemy sami, ale to żaden wyczyn. Najważniejsze to znaleźć tanie loty, no i wiedzieć co chce się zobaczyć. Azja pd-wschodnia to w większości łatwe podróżowanie. Małych pensjonatów, lodgów i innych tanich miejsc do spania jest mnóstwo. Nigdy nie ma problemu ze znalezieniem noclegu. Dlatego zazwyczaj rezerwuję z domu pierwszy nocleg po dolocie, a później to już na miejscu. Pełno małych agencji turystycznych w formie "jeden człowiek + telefon". Niby powiązane sznurkami i wielka prowizorka, ale o dziwo działa. kuchnia wspaniała, pełno ulicznego jedzenia, gdzie za parę groszy się można wyżywić. Tylko jechać.
No, ale do rzeczy:
Pobudka oczywiście w nocy. Przecież największą atrakcją jest obserwowanie wschodu słońca nad wulkanami. Widok – ikona z Indonezji. Ładujemy się do jeepa, który wywozi nas wyboistą drogą wysoko na krawędź kaldery. Potem jeszcze półgodziny marszu i jesteśmy na miejscu. Punkt widokowy obstawiony już był przez turystów z gotowymi do strzału aparatami. A co do strzałów, to dochodziły głuche grzmoty wulkanów. I tu mieliśmy pecha. Widok na pocztówkach przecudowny. Tu wklejam ten widok z sieci, bo niestety ja czegoś takiego nie zobaczyłem.

Niestety słońca nie było, była za to mgła i niewiele było widać. Zdjęcie cyknąłem z obowiązku.




Całe szczęście, że to nie był koniec wycieczki. Stromym zboczem zwieziono nas na dno kaldery, a pogoda zaczęła się klarować. Mgłą ustąpiła i pojawił się błękit. Jechaliśmy teraz dnem płaskiej zasypanej piaskiem i pyłem wulkanicznym kaldery zwanej Tengger czyli Morze Piasku. Jej średnica wynosi około 16 km. Jechaliśmy do podnóża wulkanu Mount Bromo. Po drodze mijaliśmy na wpół zasypaną hinduistyczną świątynię, malowniczo położoną u stóp wulkanu Batok. W oddali majestatycznie majaczył najwyższy z nich wulkan Semeru. Księżycowy krajobraz, głuchy grzmot wulkanów – robiło wrażenie. Czekała nas jeszcze 130 m wspinaczka na krawędź krateru Mount Bromo. Szło się niewygodnie, bo ostatnio Bromo był mocno aktywny i wszystko zasypane było sypkim pyłem. Na krawędzi widoki w czeluść krateru, kłęby dymu i grzmot z wnętrza ziemi, że trzeba było się przekrzykiwać.















Potem szybki powrót na kwaterę, późne śniadanie i transport z powrotem do Probolingo. Tam trochę poczekaliśmy na autobus do Surabaya, było trochę nerwówki, bo czekał nas jeszcze dziś lot na wyspę Lombok. Wylądowaliśmy dobrze po 22:00. Wiele nie kombinowaliśmy tylko, oczywiście po targach, pojechaliśmy do zamówionego wcześniej pensjonatu. Kwatera okazała sympatyczną bambusową chatką, położoną w tropikalnym ogrodzie tuż przy plaży. Umeblowanie minimalne, ale materace miękkie były. W sumie szkoda, że tylko na jedną noc. I był to nasz ostatni zabukowany nocleg na wyjeździe.

Następny dzień. Standardowo pobudka skoro świt. Czekało już na nas śniadanko, bo wczoraj oczywiście powiedzieliśmy gospodarzom, że wcześnie wyjeżdżamy. I rzeczywiście jak tylko wsunęliśmy solidną porcję pancaków z bananami podjechał samochód z przewodnikiem, który miał nas zaprowadzić na Gunung Rinjani czyli najwyższy szczyt wyspy, oczywiście wulkan, wysoki na 3726 m. Cała wycieczka miała trwać 3 dni. Przewodnik zapewniał transport na miejsce startu i mety trekkingu, wyżywienie i biwaki w namiotach. Całość umówiłem jeszcze z Polski. Przewodnik z obawą popatrzył na naszego ośmiolatka, mówiąc, że aż takich młodych to tu nie było, ale potem podczas podejścia zmienił zdanie.
Na szczyt prowadzą dwie drogi. My wybraliśmy wariant wejścia z wioski Sebulan, a mieliśmy schodzić do wioski Senaru. Sembulan, zakup wejściówek do parku narodowego i mogliśmy startować.


Był początek sezonu, ludzi niewiele. Oprócz nas było tylko trzech chłopaków, którzy o dziwo byli sami, bez przewodnika. Zdziwiło mnie to, bo przewodnik tu to obligo. Nie wpuszczą na szlak bez guida. I nie chodzi tu o jakieś trudności na szlaku, tylko o wspieranie miejscowych, którym turyści mają zostawić kasę. Zdziwienie moje wzrosło jak usłyszałem, że jeden z nich negocjuje ze strażnikami w bahasa indonesia, a zupełnie szczęka mi opadła, jak do kumpli zagadał najczystszą polszczyzną. Okazało się, że był studentem na wymianie na Lomboku, a dwóch jego kumpli dojechało na wakacje. Z racji tego udało im się wejść na szlak bez przewodnika. I tak nieoczekiwanie Rinjani zrobiliśmy w gronie rodaków.


Punkt startowy jest na wysokości około 1100 m, a biwak przewidziano na krawędzi kaldery na około 2650 m. Czekało nas około 8 h marszu i przewyższenie 1550 m. W tropikalnym upale, słońcu , potem mgle, deszczu z plecakami. Nic dziwnego, że wlekliśmy się noga za nogą, a tymczasem Kuba jak młody jelonek popylał z przodu z przewodnikiem.




Trasa oczywiście piękna, egzotyczna, trochę dżungli, trochę otwartych trawiastych stoków. Nie mniej jak dotarliśmy w końcu na krawędź kaldery, to pot się lał zdrowo. Szczęście widok wszystko wynagrodził. W dole niebieszczyło się jezioro Senara Anak otoczone ostrymi klifami z wyspą, na której dymił tzw baby volcano Gunung Baru.




Namiot, kolacja połączona z walką z makakami, gotowymi porwać wszystko, wieczorne rodaków rozmowy i lulu. Parę godzin snu.

taką egzotykę to dawaj wiadrami, ba całe pociągi mogą być...po co się do szczypty ograniczać

No to następna porcja... Pobudka o 3:00 - chyba się nie wyśpię na tych wakacjach. Czołówka na głowę i ruszam. Żona z Kubą smacznie śpią. Oczywiście potem Kuba miał pretensje, że go nie obudziłem, ale ośmiolatka nie będę targał na 3700. Ciężko pod górę, wysokość skraca oddech, podłoże też nie ułatwia – 2 kroki do góry, 1 w dół, bo wszystko wyjeżdża spod nóg. Rozjaśnia się, robi się pięknie. Wreszcie szczyt, wschód słońca, wielki spektakl.












Po powrocie do namiotu, śniadanie, chwila odpoczynku. Kuba szczuje makaki resztkami naleśników. Bezczelne małpy wlazłyby do namiotu, żeby zwinąć żarcie.




A tu parę widoczków z naszego namiotu




Pakujemy się. Dzisiaj czeka nas jeszcze długa droga 600 m w dół na dno kaldery, do jeziora i takie samo podejście na przeciwległą krawędź kaldery, na drugi biwak. Zejście strome, kolana bolą. Wreszcie dno, jezioro i koło jeziora wodospady z gorącymi źródłami. Zasłużone moczenie się w gorącej wodzie i niestety znowu podejście. Całe szczęście, że ostatnie. Biwak z przepięknym widokiem.

Wspaniałości pokazujesz
Wojtku , wiedziałem że jeżeli Lombok - będzie Rinjani , ale przecież są tam też plaże , jakimi nawet Bali nie może się pochwalić
Nie kusiło Was , żeby je zobaczyć


Pozdrawiam
Piotr

Pewnie, że kusiło, zwłaszcza, że plaże na Lomboku, zwłaszcza te na pd wybrzeżu są imponujące. Ponoć Bali się chowa. Ale niestety mieliśmy tylko 3 tygodnie, coś trzeba było wybrać. Priorytetem był Mount Bromo na Jawie i Rinjani, dlatego program plażowy zrealizowaliśmy na wysepkach Gili - po drodze na Bali. Nie trzeba było poświęcać kilku dni na dojazd na pd Lomboku, a poza tym na Gili jest rafa i możliwość snorkellingu.
Pozdrawiam, Wojtek

Rano, po nieśmiertelnych naleśnikach, ruszamy w dół. Kilka godzin zejścia przez dżunglę. I tak jak na podejściu łapie nas deszcz, a właściwie ulewa. Leje, że nawet małpy siedzą cicho. Przemoczeni, uwalani gliną, ale szczęśliwi meldujemy się na mecie w Senaru. Trzy dni walki z pogodą, zmęczeniem, okraszone klimatem tropików i nieziemskimi widokami. Każdemu polecam. Jeszcze droga powrotna do Senggigi nad morzem, jakaś knajpka, zimne piwo, fajny bungalow znaleziony z marszu, spać.
Rano łapiemy transport do punktu skąd odpływają łodzie na archipelag Gili. To 3 wysepki Trawangan, Meno i Air, otoczone rafą koralową, idealne na kilkudniowy wypoczynek. Porcik mały, ale gwarny.






Szybko znajdujemy miejsce na łodzi wśród miejscowych. Kuba jako mały białas budzi powszechne zainteresowanie.





Morze kryształ, na horyzoncie w chmurach tonie nasz wczorajszy Rinjani, słońce wali.





Wyskakujemy na najmniejszej wysepce Gili Air. Kuba na brzegu pilnuje plecaków, my szukamy noclegu. Wzdłuż brzegu rozłożyły się knajpki dla turystów i pensjonaty najczęściej w formie małych lodgów położonych wśród palm. Niektóre z nich były całkiem luksusowe. My wybraliśmy mały ośrodek, jak się okazało prowadzony przez Francuza, który właśnie tak spędzał emeryturę. Domki były w bujnym ogrodzie z małym basenem, hamak na werandzie, spokój, cisza – do morza 100 m przez palmy.

Ładnie

Pääkäyttäjä napisał(a):Ładnie

Odlotowo

pzdr