gawędy przy Twoim stole

Czesc wszystkim!
Kolejny temat. Byc moze zadajecie sobie pytanie po co kolejny? Już i tak starych-obumarlych jest wystarczajaco wiele by zaczac się gubic w ich gaszczu. Sprobuje podjac kolejna probe "okielznania zywiolu"...to przede wszystkim Wy będziecie tu przebywac i to Wy będziecie "pichcic w tej kuchni".
Gawedy przy Twoim stole w zamysle winny być otwarte na wszystkich ceniacych sobie wartosci ducha i przymioty czlowieczego umyslu. Zatem zaprosmy wszystkich chetnych do pracy tworczej w tym temacie; przelewajcie swe marzenia i wspomnienia wlasnie tu. Reportaze, relacje i inne opisy Waszych podrozniczych "szalenstw" niech dadza pozostalym uczestnikom mozliwosc "zobaczenia" Waszymi oczyma być może już raz widziane klimaty. Piszmy tez o roznych gagach i smiesznosciach, lapsusach - slowem popelnianych potknieciach, które były naszym udzialem podczas tych wypraw. Postawmy sobie na poczatku wysokie wymagania, czyli ustalmy, ze nie będą tu publikowane kolejne "skrzynki pytan i odpowiedzi". Po prostu uczmy i samych siebie i kolejnych uczestnikow tego forum sposobow postrzegania otaczajacego swiata. O innych zakazach nie wspominam, bo każdy zarejestrowany uczestnik forum je zna i de facto uznal już za wlasne.
Ci wszyscy, którzy nie podzielaja tego pogladu niech nie pisza nic - czyniac tym samym gest dobrej woli w kierunku pozostalych uczestnikow.
I na koniec krotkie wyjasnienie co do przyjetego tytulu. Inspiracja do jego narodzin była pewna rozmowa...rozmowa niedokonczona...rozmowa intrygujaca...rozmowa tajemnicza jak dzwieki muzyki flamenco...
Zatem uczestniku tych przyszlych gawed - niech ten stol będzie i Twoim i moim stolem, przy którym siadziemy sobie czasami i posluchamy w spokoju co mamy sobie do przekazania. A jeśli nadto pogrzejemy się przy ognisku, uraczymy się szlachetnym trunkiem lub posluchamy wedrownego barda - galicjaka bawiacego nas swa poezja, to być może pomyslimy bardziej pozytywnie o otaczajacym nas swiecie.
Zapraszam wszystkich do gawedy i odkrywania przed nami wlasnego "krolestwa bajek".
-m.

[/i]
spotkałem ja kiedyś na nadmorskiej plaży
była przecudowna , każdy o niej marzył
siedziała na piasku , jak ją Pan Bóg stworzył
ósmy cud świata ... jest w niej geniusz boży

zaszumiało morze , było piękne lato
częstowała swym sercem , wdzięczny byłem za to
wziąłem , skosztowałem , padłem jak rażony
za jeden jej uśmiech oddam świata trony

i tak oto została życia mego gejszą
a nie będąc ładną , była najpiekniejszą
jej włosy cudowne nie sięgały ramion
spadały kaskadą , jak wodospad w kanion

chodziliśmy pod rękę , brodząc ranną rosą
przynosiłem kwiaty , biegalismy boso
spijałem z jej ust bogów nektar słodki
obce były wtedy smutki , łzy i troski

potem zapragnąłem smaku Twego ciała
wziąłem Cię w ramiona , byłaś moja cała
padliśmy bez tchnienia , miłość zwyciężyła
niech trwa po wsze czasy , ta cudowna chwila

nagle mnie obudził promień słońca pierwszy
choć to tylko sen , to był najpiękniejszy
morał z tej bajeczki bólem karmi mnie ...
jeśli pragniesz Agatki , będziesz z nią ... we śnie ...


pewnej nocy 1999 roku

Tu też posprzatam, coby nie było, żem bałaganiarz.

Volumen , masz też moją przyjaźń ... zasługujesz na nią

Mam nadzieję, że teraz już jest ładnie.

Jest już późno ...
I nie mogę TU długo posiedzieć .
Chociaż ... zostawię na stole świeże kwiaty.
Będą pachniały przy porannej kawie

Drogi many, już masz porządeczek. Posprzątałem po sobie.

... a było to tak : on prosty , przeciętny , ona rajski ptak
on mówił , że kocha , ona : tylko ci się zdaje
tak inna i fascynująca , jak zamorskie kraje

uczucia ubieram w rymy , kwiaty , słowa
śmieszne , nieporadne , jak dziecinna mowa
wypalił się optymizm , zgubiłem życia radość
chcesz , lecz nie potrafisz uczynić mi zadość

tak bliska , a tak daleka ... jedna , wymarzona
chociaż nie ja tobie , tyś mi przeznaczona
wierność , miłość , życie , oddałbym ci wszystko
jak bańka mydlana wszystko nagle prysło

może moją miłość swoją miarą mierzysz
może cię przerasta , przeto mi nie wierzysz
pewnie kiedyś ktoś lepszy względy twe zdobędzie
lecz to nic nie zmieni , zawsze przy mnie będziesz

w myślach , snach , marzeniach , w mojej duszy , w sercu
choć nie wymienimy obrączek na ślubnym kobiercu
to ci poprzysięgam , głowę swoją daję
naprawdę cię kocham , nic mi się nie zdaje

ty , który kiedyś zdobędziesz ją dla kpiny
nie wartyś jej cienia , warty jesteś liny !!!
ją trzeba poczuć , codziennie smakować
odkrywać wciąż nowe , zdobywać , całować
oddać serce , duszę a nawet i życie
przeniknąć do głębi i uwielbiać skrycie
obsypać kwiatami , stawiać na piedestał ...
wiem , że masz mnie dość ... chcesz , żebym już przestał ?

popatrz teraz na mnie , spójrz mi prosto w oczy
czy widzisz w nich łzy ?
to nie fałsz , kłamstwo , obłuda ...
to MIŁOŚĆ DO CIEBIE je toczy

Bazyl!
Która to? (tak Cię skrzywdziła).
O ironio - inaczej ten tekst by nie powstał ...

Volumen!
Znowu potyczki słowne - a potem (jak w "Nikicie") czyściciela przysłać trzeba ?

Panowie tak tu .. sami?
A może powróżyć, karty postawić?
Noc już, stół - duży, solidny, miejsca dosyć ... .
Kubek z fusami by się przydał, ale ... volumen już posprzątał

a to ja napisał(a):
Volumen!
Znowu potyczki słowne - a potem (jak w "Nikicie") czyściciela przysłać trzeba ?

Gdzie tam, po prostu "nie było w temacie" i "nie trzymalo poziomu". Każdemu się to zdarza, zwłaszcza przy rakiji , nie pierwszy i nie ostatni raz.

bazyl'u!
cozes obiecal wprzody, gdy chlonalem Twe poetyckie "spiewy duszy"?
to ze ja milcze nie oznacza, ze nie czekam...i ja i inni. nie daj sie prosic bo...zaczne bez Ciebie.
byloby jakos glupio tak samotnie...nawet kwiaty na stole suszkami juz stoja od dawna....
organizator ma swoje powody...moze zmieni zdanie?
ja?
jeszcze postoje.
-m.

piękna jak purpurowa róża , kroplami rosy błyszcząca
swą wonią zmysły odurza , jak balsam rany gojąca

świerza jako ta letnia burza , co przynosi nam ukojenie
syrena co się z fal wynurza , zagubionych poetów natchnienie

oczy jak słońc dwóch zaćmienie , smukłe nogi , krągłe biusta
słodkie jak miód spojrzenie i te najcudowniejsze usta ...

jej ciało atłasem osnute , głos aksamitem się mieni
lecz serce ma w skale wykute ...
kim jest ten anioł na Ziemi ?

[quote="bazyl"]piękna jak purpurowa róża , kroplami rosy błyszcząca
swą wonią zmysły odurza , jak balsam rany gojąca

świerza jako ta letnia burza , co przynosi nam ukojenie
syrena co się z fal wynurza , zagubionych poetów natchnienie

oczy jak słońc dwóch zaćmienie , smukłe nogi , krągłe biusta
słodkie jak miód spojrzenie i te najcudowniejsze usta ...

jej ciało atłasem osnute , głos aksamitem się mieni
lecz serce ma w skale wykute ...
kim jest ten anioł na Ziemi ?[/quote]

Ten anioł na Ziemi piękny
jak purpurowa RÓŻA ,
ogarnie Cię miłością jak
gwałtowna burza.
Zrosi Cię łzami czułości,
wyrwie Cię z objęć samotności.
Już jest za rogiem ,
wystaczy wyjść naprzeciw.
Idż ku swej miłości Bazylu,
szukaj
w niej swojego azylu.

A możeby tak ... zagrać w klasy?
na stole ...
Na "barce w kolorze wina" ?

a skad wiedzialas, ze kolor diabla jest kolorem wina?
w kazdym razie bylas baaaardzo blisko...
juz po rozmowie-pozegnanie pelne i powrot do normalnosci sie szykuje. i znow "trza" maila pisac i klepsydre na stole przestawiac...ziarna piasku lecac pylem srebrnym ciagna sie jak nici babiego lata...
-m.