Małe i duże bałkańskie podróże :-)

[Franz]

Niestety mam pewien problem techniczny - praktycznie co drugie zdjęcie to "krzyżyk"

Czasami bywają problemy z transfererm i zniecierpliwiona przeglądarka zostawia okienko z krzyżykiem, przechodząc nad tym do porządku dziennego. Możesz wtedy na takim krzyżyku kliknąć prawym przyciskiem myszy i wybrać "pokaż obraz". Bardzo często to wystarcza.
Oczywiście, wtedy od Ciebie wymagana jest ta cierpliwość, której zabrakło przeglądarce.

Pozdrawiam,
Wojtek

[Lidia K]

co prawda niektóre zdjęcia są z wyraźną pikselową mozaiką... ale są i to cieszy !!!

Można spróbować odświeżyć stronę. Drugie ściąganie uzupełnia braki.

Niestety mam pewien problem techniczny - praktycznie co drugie zdjęcie to "krzyżyk"

Czasami bywają problemy z transferem i zniecierpliwiona przeglądarka zostawia okienko z krzyżykiem, przechodząc nad tym do porządku dziennego. Możesz wtedy na takim krzyżyku kliknąć prawym przyciskiem myszy i wybrać "pokaż obraz". Bardzo często to wystarcza.
Oczywiście, wtedy od Ciebie wymagana jest ta cierpliwość, której zabrakło przeglądarce.

Pozdrawiam,
Wojtek

Jasne Wojtku, to też jakiś sposób.
Jednak główna przyczyna pojawiania się krzyżyków to brak dostępu w danym momencie do zdjęć na ImageShack. Po kilku minutach (czasami po kilku godzinach) zazwyczaj sa już widoczne wszystkie zdjęcia.

[kulka53]

Niedziela, 9 sierpnia cd





Tak jak się spodziewałem wyjazd z miasta nie obył się bez kłopotów. Oczywiście nie trafiłem na właściwą drogę wyjazdową, zamiast na południe, pojechałem na zachód, w kierunku Sofii. Szybki nawrót przez dwie linie ciągłe na szczęście obył się bez konsekwencji . Jadąc ładną, dobrą drogą przez pagórkowate tereny środkowej Bułgarii dość szybko mijamy nieciekawe, spore miasto Gabrovo . Tuż za nim szosa zaczyna się wspinać w wielu serpentynach na odległą o około 20 km przełęcz Szipka (trochę ponad 1200 m). Niestety, praktycznie cały czas jedzie się lasem, zatem żadnych spektakularnych widoków nie ma. Po drodze zatrzymujemy się na małym parkingu, silnik naszego auta może trochę ostygnąć, a my możemy znów uzupełnić nasze puste butelki w wodę z bułgarskiego, górskiego ujęcia . My też mamy szansę troszkę się wychłodzić, zbliża się wieczór a temperatura na tej wysokości jest znacznie niższa.

Okolice przełęczy objęte są parkiem narodowym Szipka-Buzludża. Na samej przełęczy jest parking i jakieś budynki, m. in. hotel. Okazuje się, że droga w dół, na drugą stronę gór Stara Płanina jest w remoncie i dlatego nie można nią zjechać. Nie przeszkadza nam to zbytnio, i tak mieliśmy zamiar jechać boczną dróżką odbijającą na przełęczy w lewo. Nad przełęczą dominuje ogromny pomnik wzniesiony w latach 90-tych XIX wieku, w którym znajduje się muzeum walk toczonych w tych okolicach w 1877 roku w czasie wojny rosyjsko tureckiej. Do pomnika można dojść po kilkuset schodach z samej przełęczy, jednak my skręcamy we wspomnianą dróżkę, którą można podjechać prawie na samą górę. Jest już późno, w okolicy nie ma prawie nikogo. Zostawiamy samochód i wyruszamy na zwiedzenie okolicy. Muzeum jest już o tej porze oczywiście zamknięte, być może, gdyby było wcześniej skusilibyśmy się by je odwiedzić.

[kulka53]

Pomnik jest imponujący i naprawdę robi wrażenie swoją wielkością. Jesteśmy na wysokości ponad 1300 m, więc w sumie dość wysoko, słońce chyli się już ku zachodowi i wieje silny wiatr. O ile przez cały prawie dzień smażyliśmy się w piekielnym upale, o tyle teraz, ubrani w koszulki i krótkie spodenki, nie zabrawszy z auta chociaż koszuli z długim rękawem całkiem nieźle marzniemy . Oprócz nas nie ma prawie nikogo, jedynie 3 mówiące po francusku osoby. Okazuje się, że to Bułgarzy, matka z synem, Francuzką jest jedynie młoda narzeczona chłopaka. Ponieważ bułgarskiego nie specjalnie rozumiem, ale za to francuski i owszem, mogę usłyszeć jak oboje opowiadają dziewczynie o tym co naokoło widać i o historii tego miejsca. Podoba mi się to.......

Oczywiście w oddali, na jednym ze szczytów na wschodzie widnieje wspominany przez PAPa spodek z wysoką wieżą. Znając siebie jestem pewien, że nawet nie znając opisu tego miejsca na pewno wybralibyśmy się w tamtą stronę w nadziei że jakoś będzie można się tam dostać. Teraz nie mamy wyboru , droga z przełęczy na dół i tak jest zamknięta .

Oświetlone resztkami słonecznego blasku góry, pomnik i cała okolica sprawiają specyficzne, nastrojowe wrażenie. Dobrze, że trafiliśmy w to miejsce właśnie o tej porze, kiedy nie ma tu już niedzielnego tłumku. Gdyby nie przenikliwy chłód i fakt, że musimy jeszcze znaleźć sobie miejsce na nocleg, wykąpać się w wodzie z butelek i przyrządzić jakiś ciepły obiad chętnie zostalibyśmy tu jeszcze dłużej. A tak, wracamy do samochodu i zjeżdżamy w dół aż prawie do samej przełęczy i skręcamy w tę wąską dróżkę wiodącą w kierunku Buzludży. Jedziemy wolno wypatrując dogodnego miejsca na nocleg. Nie jest to takie łatwe, raz skręcam na rozległą łąkę gdzie jak sądziłem obozują jacyś ludzie podobnie jak widzieliśmy to w Rumunii. Jednak jak szybko tam wjechaliśmy, tak szybko z łąki wyjeżdżamy, okazuje się bowiem, że to nie wieczorny piknik na łące a stałe obozowisko cygańskiej rodziny

Jedziemy jeszcze parę kilometrów i znów skręcam w boczną dróżkę w las i łąki. Tym razem miejsce jest odpowiednie, osłonięte drzewami od wiatru, z dala od asfaltówki. Jest tu nawet słupek z tabliczkami oznaczeń szlaków turystycznych, liczymy jednak że o tej porze nikt już nie będzie tędy wędrował . Mimo chłodu (jest niewiele ponad 10 stopni ) polewamy się ciepłą, wygrzaną we wnętrzu samochodu wodą, osłaniając butlę od podmuchów wiatru gotujemy też coś na ząb. Tym razem zdecydowaliśmy, że nie będziemy spać w namiocie, trochę nie chce się nam go rozbijać, ale głównym powodem jest przekonanie, że w aucie będzie nam po prostu cieplej.

Zasypiamy około 22 mając przed oczami imponujący wytwór komunistycznej Bułgarii........

Mniej więcej taki, tyle że było już zbyt ciemno i zdjęcia nie dało się zrobić , to pochodzi z przełęczy Szipka




c.d.n.

[kulka53]

Poniedziałek, 10 sierpnia

Po spokojnej i porządnie przespanej nocy w samochodzie rano mamy sporo mniej zajęć, odpadają bowiem wszystkie czynności związane z suszeniem i składaniem namiotu. Co prawda wyćwiczyliśmy się już tak, że w 5 min wszystko jest zwinięte i zapakowane do pokrowca, ale jednak zawsze to mniej rzeczy do zrobienia. Dlatego możemy się trochę powylegiwać i wstajemy dopiero jak jest już zupełnie jasno. Poranek gdzieś pomiędzy Szipką a Buzludżą jest ładny, ale chłodny , chyba po raz pierwszy z utęsknieniem czekamy aż słońce wyjdzie zza gór i nieco nas ogrzeje.....



Powoli kończą się nam niektóre zabrane z domu zapasy, prawie nic nie musieliśmy wyrzucać. Ale chyba dziś trzeba będzie uzupełnić zawartość naszej torby z jedzeniem. Śniadanko połknięte, zęby umyte , możemy ruszać na spotkanie kolejnego dnia .

Parę kilometrów jazdy przez bukowe lasy i jesteśmy już na miejscu, pod sporym pomnikiem. To gdzieś tu zginął XIX wieczny bułgarski bohater walk z Turkami Hadżi Dimityr i to jemu poświęcona jest ta raczej paskudna socrealistyczna budowla.

[kulka53]

Ale nie pomnik jest naszym głównym celem w tej okolicy, bardzo nas fascynuje ten talerzowaty budynek wznoszący się nieco wyżej . Niestety, nie udało się nam znaleźć drogi dojazdowej aż na samą górę, dlatego parkuję na ogromnym parkingu przy pomniku w cieniu jedynego, rachitycznego krzaczka i idziemy pieszo. W końcu to nie więcej niż 100 m pod górę, jakoś powinniśmy dać radę, zwłaszcza że prowadzi tam nieco zniszczona i miejscami dość stroma kamienna ścieżka.





Będąc nieco wyżej, mamy lepszy widok na otoczenie i ze zdziwieniem zauważamy że okolica pomnika, nieco dalej od drogi, to najwyraźniej dobry punkt na nocleg i biwak, na łące pod lasem stoją samochody i namioty . Tak więc i tu nie byliśmy osamotnieni w naszych noclegowych poczynaniach . Bardzo nas to cieszy i utwierdza w przekonaniu, że wybór takiego sposobu na spędzanie wakacji, a zwłaszcza rozwiązanie kwestii noclegu, był bardzo dobrym pomysłem .

Lidia zostaje nieco z tyłu fotografując okoliczną roślinność .........







.........mnie bardziej interesuje co zastanę na górze, sugestywny opis PAPa pobudza mą wyobraźnię . W miarę zbliżania się do budynku staje się on coraz większy i większy, nie spodziewałem się, że będzie aż tak ogromny...... .

[kulka53]

W końcu staję na samej górze i mogę podziwiać to cudo w pełnej okazałości.



Talerz jest w stanie kompletnej ruiny. Nie ma okien, odpada tynk, sterczą rozmaite druty. Jeszcze parę lat a się zawali . Obchodzimy budowlę naokoło i w jednym miejscu z boku w zamurowanych oknach jest oczywiście dziura . Natychmiast, zostawiwszy plecak mojej towarzyszce, gramolę się do środka. Troszkę stracha mam, ale w okolicy kompletnie nikogo nie widać no i mam nadzieję że właśnie teraz nie nadejdzie ten moment kiedy natura postanowi położyć kres istnieniu spodka w całości . Wnętrze to typowa sala konferencyjna, ogromna, otoczona biegnącym naokoło korytarzem, dostępna kilkoma klatkami schodowymi. Widać w nich jeszcze resztki czerwonego sukna na ścianach i sufitach. Wyłożone marmurowymi płytkami podłogi i ściany trzymają się znacznie lepiej. Całość jest zasłana gruzem i resztkami wełny mineralnej z ocieplenia dachu. Największe wrażenie robi jednak wielka, okrągła sala, której ściana wyłożona jest różnokolorowymi płytkami układającymi się w typowe dla socjalistycznego poczucia piękna. A więc jest tu i Lenin i Stalin i pewnie jakiś tutejszy przywódca, są też sceny z przeszłości a może i ze świetlanej przyszłości.

[kulka53]

Oczywiście nie mogłem nie sprawdzić czy malutkie, kwadratowe kosteczki z których powstało to dzieło przypadkiem łatwo nie odchodzą od ściany . Odchodziły , dlatego kilka, najładniejszych, złotych płytek zabrałem ze sobą na pamiątkę....... Nie chce mi się stąd jeszcze wracać ale muszę pamiętać o Lidii. Opowiadam jej jak tam jest i oczywiście namawiam do zwiedzenia wnętrza . Przekonać ją do tego pomysłu nie było trudno i po chwili już wspólnie przełazimy przez otwór w ścianie . Tym razem spędzamy wewnątrz więcej czasu podziwiając jeszcze napis o łączących się proletariuszach znajdujący się na suficie



Zaglądamy w różne zakamarki, wyglądamy przez futurystyczne niegdyś otwory okienne, spacerujemy dookoła obserwując jakie spustoszenia poczyniły w opuszczonym budynku siły natury. Nie było to najwyraźniej trudne, nie znam się co prawda na budownictwie, ale jakość użytych materiałów zapewne nie była najwyższa, skoro 20 lat poczyniło tak wielkie szkody. Dziury w dachu, gruz na podłodze, brak okien........tyle warte były ówczesne dzieła i osiągnięcia architektury. Przychodzi nam na myśl, że cały ten budynek jest symbolem tamtego systemu, tamtych czasów i tyle był właśnie wart, ile one . A wyrazem szacunku mieszkańców Bułgarii do tych nieodległych przecież czasów jest z pewnością widok przed głównym wejściem.......





To ładne miejsce, z ładnymi widokami. Może, gdyby ktoś zainwestował i stworzył w tej ruinie np luksusowy hotel mógłby nieco zmienić wizerunek okolicy. Czy miałby klientów, trudno ocenić, przy dobrych chwytach marketingowych miejsce mogłoby chyba przyciągać wielu odwiedzających Bułgarię turystów. Warto było tu zaglądnąć bo miejsce jest ciekawe i z całą pewnością skłania do refleksji.









c.d.n.

[Vjetar]

Jestem tu po raz drugi i zawsze/niezmiennie ze Śnieżką mi się to kojarzy. ale mieszkańcom pewnie nie do śmiechu.

[Tymona]

A już chciałam Wam pobudkę urządzać

chyba po raz pierwszy z utęsknieniem czekamy aż słońce wyjdzie zza gór i nieco nas ogrzeje.....

I co? Ogrzało? Ale faktycznie - mieliście farta z tą pogodą.

A co do tego spodka - czy wiecie do czego on właściwie pierwotnie służył?

pozdrawiam

[Vjetar]

Madzia - polecam fantastyczną relację konkurencji

Wybaczcie

[Tymona]

Wybaczcie

Eeee, Kulki na pewno wybaczą - przecież chciałeś lekko gapowatej koleżance przypomnieć, to co w zeszłym roku widziała, i że tam "napisanejest"

pozdrawiam

[Vjetar]

Eeee, Kulki na pewno wybaczą - przecież chciałeś lekko gapowatej koleżance przypomnieć, to co w zeszłym roku widziała, i że tam "napisanejest"

pozdrawiam

No to teraz mam naprawdę przerąbane...

Będąc nieco wyżej, mamy lepszy widok na otoczenie i ze zdziwieniem zauważamy że okolica pomnika, nieco dalej od drogi, to najwyraźniej dobry punkt na nocleg i biwak, na łące pod lasem stoją samochody i namioty . Tak więc i tu nie byliśmy osamotnieni w naszych noclegowych poczynaniach . Bardzo nas to cieszy i utwierdza w przekonaniu, że wybór takiego sposobu na spędzanie wakacji, a zwłaszcza rozwiązanie kwestii noclegu, był bardzo dobrym pomysłem.

Zostajecie tam na dłużej?

[kulka53]

Widzę, że temat się rozwinął

Oczywiste jest, że trafiliśmy w to miejsce zainspirowani wspomnianą wyżej relacją, służącą nam poniekąd za "wzór" w zwiedzaniu RO i części BG, sam nieraz wspominałem o tym. Teraz doczytałem nieco więcej i okazało się, że budynek został ukończony w 1981 roku , a ja sądziłem że jednak wcześniej... Jak na niespełna 30-sto latka wygląda dość marnie

okolica pomnika, nieco dalej od drogi, to najwyraźniej dobry punkt na nocleg i biwak, na łące pod lasem stoją samochody i namioty

Zostajecie tam na dłużej?

Nieee , aż tak bardzo nas te okolice nie zafascynowały.....
Miałem na myśli pisząc to zdanie, że po prostu jakbyśmy podjechali poprzedniego wieczora trochę dalej, moglibyśmy skorzystać z tego miejsca na nocleg, wykorzystywanego w tym celu przez Bułgarów. To była rozległa łąka, idealne miejsce na rozbicie namiotu. A ogólnie miałem na myśli też to, że znaleźliśmy kolejny dowód, że taka forma biwakowania jest popularna zarówno w RO jak i w BG, nawet w takich miejscach...

A co do Śnieżki.... jestem z Wrocławia i na Śnieżce bywałem..... obiekt faktycznie podobny, ale sam na to nie wpadłem , dzięki

I co? Ogrzało?

Ogrzało, ale trochę później, już w samochodzie
To była wysokość 1300-1400 m n.p.m., nawet w środku lata mogło tam nie być najcieplej....poza tym wiał dość chłodny wiatr. Tak naprawdę wszystko, naprawdę wszystko jest lepsze niż jak leje....

Pozdrawiam

[mariusz-w]

W 1975 roku byłem w Sofii i "wizytowałem"Dimitrov Mausoleum ...usunięte w 1999r.

To był także relikt "przeszłości" ... a "spodek" dotrwał do dzisiaj pewnie tylko dlatego, że nie stoi w centrum miasta !

Tam nie byłem ... ale to co dzisiaj zostało przypomina te w sumie koszmarne dla Bułgarów czasy.