Dolny Śląsk i nieco dalej... (Gochy)

Niestety, musiałyśmy upuścić promenadę, aby ruszyć w kierunku stacji kolejowej. Chciałyśmy bowiem wpaść jeszcze na chwilkę do nadmorskiej części Świnoujścia i tam właśnie zjeść obiad. Czasu dużo nie miałyśmy, bo ostatni kurs autobusu nr 10 zbliżał się nieubłagalnie…

Idąc Kirchenstasse, minęłyśmy kościół ewangelicki zbudowany w latach 1894-1895…



Wkrótce dotarłyśmy na stację kolei UBB – Banhoff Albeck.



Na pociąg tym razem czekałyśmy tylko jakieś 10 minut. Po kolejnych dziesięciu wysiadłyśmy w Świnoujściu. Tym razem przejechałyśmy się za darmo , konduktor się nie pojawił .

Świnoujście…

Od stacji do promenady (ul. Żeromskiego) doszłyśmy najpierw ulicą Moniuszki, potem ulicą Prusa. Nadmorski bulwar ciągnie się wzdłuż dzielnicy uzdrowiskowej…





Tym razem jednak nie podziwiałyśmy uzdrowiskowej zabudowy, lecz węchem kierowałyśmy się do jakieś smacznej smażalni. Ostatecznie padło na „Szaszłykarnię” (właścicielka miała dar przekonywania ), aczkolwiek nie wybrałyśmy niczego, co się piekło na ruszcie, lecz oczywiście ryby (no i rybną zupę).



Najedzone, na chwilkę zeszłyśmy nad morze . Plażą zeszłoby nam pewnie dłużej, dlatego na szybki spacer wybrałyśmy ścieżkę jedynie z widokiem na piachy.
Trzeba przyznać, że plaża jest tu ładna, chociaż w pełni sezonu raczej nie chciałabym na niej wypoczywać…

No a potem dość szybkim tempem wróciłyśmy do portu…











Musiałyśmy bowiem przedostać się na drugi brzeg Świny w czasie umożliwiającym zdążenie na ostatni autobus linii nr 10.

Mogłybyśmy co prawda wrócić do Międzyzdrojów pociągiem, ale nie chciało nam się dreptać ze stacji do domu, skoro przystanek dziesiątki miałyśmy o rzut beretem. Lepiej było pójść nad morze …

Międzyzdroje…

W niedzielę wrócił upał, ale czasu na plażowanie nie miałyśmy. Nadszedł czas powrotu…
Po drodze chciałyśmy zrealizować ostatni zaplanowany punkt zwiedzania: odwiedzić Wolin, a konkretnie Centrum Słowian i Wikingów.



Pierwotne brzmienie nazwy Wolin wywodzi się być może z prasłowiańskiego rdzenia "vel", "vol", ("mokry", "wilgotny", "wodny"), mogła ona brzmieć Wołyń. W źródłach niemieckich występuje pod nazwami: Jom, Jumne, Jumneta, Julin, Wineta, w sagach skandynawskich Jomsborg. Wszystkie te nazwy powstały na bazie nazwy pierwotnej, ulegając różnym przekształceniom w pisowni.

Centrum Słowian i Winkingów "Wolin-Jòmsborg-Wineta” położone jest na Wyspie Ostrów (Wolińska Kępa), dojeżdża się tam od strony wioski Recław.

Skansen stanowi rekonstrukcję zabudowań mieszkalnych i rzemieślniczych wczesnośredniowiecznego Wolina (IX-XI wiek). Od strony Recławia otoczony jest wałami obronnymi oraz palisadą z bramą. Kasa biletowa (wstęp 10 zł) znajduje się przed bramą, w chacie koło parkingu.

Chaty mają przeważnie konstrukcję zrębową, wymiary najczęściej około 3,5 na 6,5 m. Ściany zbudowane są z ułożonych poziomo drewnianych bali, łączonych w narożnikach na zakładkę za pomocą nacięć ( taka była najwcześniejsza konstrukcja odkryta w Wolinie). Niektóre chaty są palisadowe, zrobione z wbitych w ziemię rozłupanych bali. Metodą tą budowano typowe domy wikingów, lecz podobne stały także w Wolinie (zapewne mieszkali w nich Skandynawowie, którzy zatrzymywali się tu na dłużej). Najmniejsze są chatki plecionkowe – ich ściany wzniesiono, zaplatając pomiędzy drewnianymi słupami wiklinę, całość oblepiano jeszcze gliną. Do gliny, zgodnie z dawną recepturą, dodawano sieczkę i krowie łajno, by lepiej się wiązała. Część chat ma konstrukcję międzysłupową - w dwóch rzędach wbijano w ziemię drewniane słupy, a potem wkładano pomiędzy nie różne kawałki drewna, często nawet odpady. Kolejna konstrukcja to domy sumikowo-łątkowe składające się z pionowych elementów z zaciosami, w które poziomo wkładano belki tworzące ścianę. Podłogi tych chat to gliniana polepa lub drewniane dranice, tylko w jednej z chat jest kamienny bruk.

























Między domami ciągną się chodniki z desek, pod którymi są schowane rowki odwadniające.

We wnętrzach chat można zobaczyć replikę mebli, narzędzi i przedmiotów codziennego użytku sprzed tysiąca lat. My byłyśmy o zbyt wczesnej godzinie… Życie skansenu dopiero się rozkręcało, więc nie zobaczyłyśmy dokładnie, jak wyglądało codzienne życie i praca ludzi mieszkających tu przed wiekami. Pracownicy skansenu, oczywiście odpowiednio ubrani , prezentują bowiem dla zwiedzających pracę wczesnośredniowiecznych rzemieślników (m.in. mincerza, bursztynnika, skórnika, garncarza, szklarza, rogownika, rybaka, skryby, cieśli, kowala …).
Nie skosztowałyśmy także podpłomyków ani innych średniowiecznych potraw, które właśnie zaczęto przygotowywać w skansenowej kuchni…

Na terenie skansenu buduje się repliki słowiańskich oraz wikińskich łodzi. Można zobaczyć rekonstrukcję łodzi XII-wiecznej łodzi, której pierwowzór w latach 80-tych XX w. został znaleziony w okolicach Kamienia Pomorskiego.





Na drugim brzegu rzeki widać wolińską kolegiatę św. Mikołaja Biskupa . Elewator zbożowy (widać go było w poprzednich odcinkach) zbudowano nad Dziwną na początku XX w.





Na zwiedzanie miasta Wolin nie miałyśmy czasu…

Na terenie skansenu znajdują się pamiątkowe głazy z wyrytymi napisami runicznymi. Jeden z nich sławi Olafa Tryggvasona I (ok. 969–1000), który podobno zanim został królem Norwegii pod koniec X wieku, przez trzy lata służył w stacjonującej w Wolinie legendarnej drużynie wikingów.

Fotka z netu (http://rodvikingr.blogspot.com/2016/05/):



Nas zainteresował większy głaz z wyrytym smokiem, upamiętniający córkę Mieszka I - Świętosławę (zwaną też Sygrydą Storradą lub Gunhildą), żonę króla szwedzkiego Eryka VIII Zwycięskiego, a potem duńskiego króla Swena Widłobrodego (wypędził z Danii swego ojca Haralda Gormssona zwanego Sinozębnym, który resztę swych dni dożył w Jomsborgu, gdzie zmarł w 987 r.).





Tak oto zakończył się nasz pobyt na Wolinie …
Ale nie jest to jeszcze koniec naszej podróży, w drodze powrotnej był jeszcze jeden krótki przystanek .

Świebodzin

W tym przypadku zupełnie nie chodziło nam o zwiedzanie, lecz w zasadzie tylko o przystanek obiadowy . Bezpośrednio przy trasie z Międzyzdrojów do Wrocławia nie było bowiem miejsc, w których warto byłoby zatrzymać się w tym celu… Zjazd do centrum Świebodzina był optymalnym rozwiązaniem , zarówno ze względu na niewielką odległość od głównej drogi, jak czas, w którym tam się znalazłyśmy.

Skoro nie było zwiedzania, to oczywiście nie było fotki ogromnego Chrystusa Króla, z którym od jakiegoś czasu Świebodzin się kojarzy. Figurę oczywiście widziałyśmy z auta (trudno jej nie zauważyć ), ale nie podjechałyśmy na parking tuż u jej podnóża…
Stanęłyśmy jedynie w centrum miasta, a konkretnie przy ulicy Wałowej, skąd już blisko było do rynku.





Dotarłyśmy tam ulicą 1 Maja – deptakiem obramowanym zabytkowymi domami.



Świebodziński rynek to Plac Jana Pawła II…





Chwilkę tu pospacerowałyśmy, zanim ostatecznie przysiadłyśmy przy obiadku (ale nie w rynku, przez „U Toma” przy ul . Wiejskiej – był to bardzo dobry strzał).

dangol napisał(a):...ostatni zaplanowany punkt zwiedzania: odwiedzić Wolin, a konkretnie Centrum Słowian i Wikingów.

Niedawno byliśmy w Biskupinie, podobny klimat.

pzdr

W Biskupinie nigdy nie byliśmy, chociaż nie musielibyśmy zbytnio zbaczać z drogi, jadąc na Kaszuby czy do Grześkowej rodziny do Bydgoszczy... Na usprawiedliwienie mamy to, że godzina przejazdu raczej nie sprzyja zwiedzaniu czegokolwiek "po drodze"...

Pierwsza siedziba władz Świebodzina istniała już w 2-giej połowie XIV w., ale w 1541 r. spłonął w wielkim pożarze miasta (zachowały się tylko sklepienia w piwnicach). Wkrótce go odbudowano, a po wojnie trzydziestoletniej odbudowano ponownie, dodając m.in. 16 szachulcowych jatek. W XIX w. ratusz nabrał cech neorenesansowych.



W budynku przez lata mieściło się wiele instytucji. Przede wszystkim siedziba władz miasta (również obecnie), w średniowieczu także sąd ławniczy, potem więzienie. W piwnicach ulokowano winiarnię, następnie aptekę. Podczas II wojny światowej gmach stał się schronem przeciwlotniczym. Obecnie w ratuszowych piwnicach mieści się kawiarnia, a na parterze działa Muzeum Regionalne.



Przed ratuszem stoi Pomnik Sukiennika Świebodzińskiego (odsłonięty we wrześniu ubiegłego roku).



Świebodzin był jednym z ważniejszych ośrodków sukienniczych na Śląsku. W czasie największego rozkwitu sukiennictwa działało tu około 300 rzemieślników wytwarzających sukno. O randze świebodzińskiego sukiennictwa świadczy wzmianka Sienkiewicza w „Ogniem i mieczem” (kurtkę Longinusa Podbipięty uszyto właśnie z sukna ze Świebodzina ).

Od 2009 na rynku stoi też ławeczka Czesława Niemena (w 1958 zamieszkała tu część rodziny Wydrzyckich, Czesław odwiedzał ją w Świebodzinie).

Świebodziński rynek to obecnie połączenie odnowionego ratusza, dziewiętnastowiecznych kamienic oraz powojennych klockowych budynków, zdecydowanie niepasujących do tej części miasta. Niemniej jednak, starówka robi dobre wrażenie

Na koniec wizyta w kościele św. Michała Archanioła…













Kierunek na kolejny BożoCielny weekend już ustalony (taką tradycję mamy już od kilku lat). Wracamy w górskie tereny, tym razem ma to być Istebna .