Buongiorno! Benvenuti! "Słoneczna" Emilia-Romania

Na Piazza Trento - Trieste w równym rzędzie ustawiono stoiska, na których sprzedawcy z całych Włoch oferowali to co najlepsze w ich regionie.
Mam ogromną słabość do takich miejsc . W pierwszym odruchu wydałabym całą zawartość portfela i jeszcze rozglądała się za bankomatem . Dopiero ceny przywołują mnie do rozsądku .
Zawsze jednak można nacieszyć oczy.











Na stoisku toskańskim między winem i oliwą króluje porchetta - niewielkie prosię jest luzowane (oprawiane z kości), następnie faszerowane przyprawami i ziołami, ciasno zwijane i pieczone w całości.







U wystawców z Kalabrii niepodzielnie rządzą pomidory, papryka i ich przetwory,







Jest też coś dla miłośników oliwek.









Zdecydowanie najwięcej było jednak serów .














Amatorzy słodkości też znaleźliby tu coś dla siebie.








Ponieważ od śniadania w Ravennie upłynęło już nieprzyzwoicie dużo czasu skusiliśmy się na liguryjską foccacię w wersji ze świeżymi pomidorami i pesto.






Na deser kupiliśmy jeszcze sycylijskie cannoli i ruszyliśmy na spotkanie ze średniowieczną Ferrarą .

marze_na napisał(a):Zdecydowanie najwięcej było jednak serów .

Nie wyglądają dość "świeżo" ...

marze_na napisał(a):Na Piazza Trento - Trieste w równym rzędzie ustawiono stoiska, na których sprzedawcy z całych Włoch oferowali to co najlepsze w ich regionie.
Mam ogromną słabość do takich miejsc

dokładnie tak jak ja

uwielbiam się szwędać pomiędzy tymi kramami i wsłuchiwać się w pokrzykiwania sprzedawców. Zawsze, ZAWSZE dajemy się skusić na małe co-nieco.

zdjęcia niezmiennie rewelacyjne - aż ślinotoku dostałem...

pozdrawiam,
Michał

mysza73 napisał(a):Nie wyglądają dość "świeżo" ...

Oj tam. Smakoszem nie jesteś .

Mikeee napisał(a):aż ślinotoku dostałem...

Więcej powodów nie damy .

Ferrara średniowieczna

Pojedli, popili . Można wracać na niebieską trasę .


Mijamy Muzeum Katedralne.














Przed nami średniowieczna Ferrara.
















Wchodzimy coraz głębiej w labirynt wąskich uliczek. Z każdym krokiem tłum rzednie.







Jest i ona. Prawdziwa perełka. Malownicza Via delle Volte poprzecinana charakterystycznymi łukami.









(...)

(...)


Zdecydowanie jest klimat .





















Z żalem skręcamy w stronę hostelu. O 14stej mamy się zameldować, a 14sta za chwilę wybije. Całe szczęście, że Włosi z zasady punktualnością nie grzeszą .






Zatrzymujemy się jeszcze tylko na moment przy Palazzo Bentivoglio ...
















... i lecimy do naszego Alloggio Cavour .

marze_na napisał(a):Zdecydowanie jest klimat .

To co nam się podobało we Włoszech, to właśnie te nieoblegane boczne uliczki.

marze_na napisał(a):Jest i ona. Prawdziwa perełka. Malownicza Via delle Volte poprzecinana charakterystycznymi łukami.

Mamy sporo podobnych fotek z Via delle Volte ...

kaszubskiexpress napisał(a):To co nam się podobało we Włoszech, to właśnie te nieoblegane boczne uliczki.

Będę wypatrywać Twojej relacji .

mysza73 napisał(a):Mamy sporo podobnych fotek z Via delle Volte ...

Widzisz jak Ci dobrze podpowiedziałam gdzie pójść .

marze_na napisał(a):

mysza73 napisał(a):Mamy sporo podobnych fotek z Via delle Volte ...

Widzisz jak Ci dobrze podpowiedziałam gdzie pójść .

Dzięki ,
kilka razy mówiłam moim, że koniecznie musimy znaleźć Via delle Volte, bo Marzena kazała tam iść ,
za kolejnym razem Zuzia lekko poirytowana (bo głodna była ) pyta: A kto to jest ta Marzena ...

Stara maksyma głosi, że z głodnymi dziećmi na zwiedzanie nie należy się wybierać.
Powaga. Przepraktykowane.

Ale smaczny odcinek...zaułki też niczego sobie.

Pzdr

Ferrara renesansowa

Można przeczytać, że Ferrara to miasto-symbol włoskiego renesansu. Zresztą zachowana oryginalnie renesansowa zabudowa zaprowadziła Ferrarę na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. No to zobaczmy .









Przed nami Addizione Erculea, dzielnica Ferrary wybudowana całkowicie od podstaw na polecenie księcia Ercole I d'Este przez Biaggia Rossettiego w latach 1492-1510. To renesansowe założenie urbanistyczne oparte na prostych, przecinających się pod kątem 90 stopni ulicach jest najstarszym tego rodzaju w Europie. Punktem centralnym tej dzielnicy jest skrzyżowanie Corso Ercole I d'Este z Corso Biaggio Resetti.

Uważa się, że jest to pierwszy w nowożytnej historii Europy przykład racjonalnego planowania miejskiej przestrzeni publicznej na taką skalę.
















Ozdobą dzielnicy są renesansowe pałace, a najbardziej znanym i rozpoznawalnym jest Palazzo dei Diamanti.












Fasadę pałacu tworzy około 8500 marmurowych bloków wyciętych na kształt diamentów.
Podobną okładzinę widzieliśmy na kościele Gesu Nuovo w Neapolu i zrobiła chyba większe wrażenie. Kościelne diamanti ze skały wulkanicznej były wyrażnie większe i surowe i jakoś nie pasowały nam do gmachu kościoła . Te marmurowe tutaj są drobniejsze i gładkie, takie pałacowe czyli wszystko pasuje .













(...)

XV-wieczny Palazzo dei Diamanti jest obecnie siedzibą Pinakoteki Narodowej (wstęp 4€) i Muzeum Sztuki Nowożytnej (wstęp 9€).
Zaglądamy tylko na dziedziniec .








W sumie całkiem fotogeniczny ten pałacyk .




















Vis-à-vis stoi Palazzo Prosperi-Sacrati.











Wzdłuż Corso Ercole I d'Este idziemy w stronę klasztoru San Cristoforo.

marze_na napisał(a):Możesz się dziwić i nawet zarzucać nam ignorancję , ale wnętrz Palazzo Schifanoia nie zwiedzaliśmy.

zarzucać na pewno nie będę, wszyscy uczymy się Włoch i do końca życia się nie nauczymy. Ale owszem- zdziwienie tak; jeśli już mamy to analizować, to hm, na przykład: być w Wenecji i nie wejść do bazyliki? Oczywiście można, i też można zrozumieć: ot jest kto w Wenecji szósty raz, albo: doktrynalnie uważa że Wenecja to Tintoretto i tylko niego tam szuka, albo: doktrynalnie uważa że Wenecja to Tiepolo - i tego tam szuka, robota na lata, i bazylikę zawsze można omijać. Ale jednak.....Kwestia skali ważności.

Twój nr 1 w Ferrarze niestety nie pojawi się w naszej relacji. Nie da się ukryć, że mamy wyraźnie różny stosunek do sztuki.

mi głównie chodzi o to, że nie "mój" nr 1 bo jestem nikim żeby się o tym wypowiadać. To raczej dość powszechna opinia tych co się na tym znają. Ja uważam, że jako amator dyletant mogę się tylko posiłkować wiedzą innych. Daleko mi do etapu, w którym miałbym prawo do publicznych estetycznych ocen. Prawdopodobnie nigdy tego etapu nie osiągnę.