BiH - slalom między minami: maj 2023

korbaczik napisał(a):Szkoda że to już koniec.

Opisałem dwa wyjazdy. W zasadzie mógłbym opisać kolejny.

Pozdrawiam,
Wojtek

Chętni są...

ACandrzej napisał(a):Chętni są...

Ostatnio u mnie z czasem, który mogę i chcę na to forum poświęcić, jest coraz gorzej, ale... wezmę pod uwagę...

Pozdrawiam,
Wojtek

Prolog kolejnego wyjazdu

Pierwszy problem pojawił się tuż przed wyjazdem. Zaplanowałem go na niedzielę i w piątek miałem odebrać naprawione buty od szewca, co się okazało niemożliwe – zastałem zamknięte drzwi i informację o pogrzebie. W efekcie udaje mi się po którejś z kolei próbie dodzwonić i uzgodnić odbiór butów wieczorem - nie w warsztacie, tylko w domu. Gdy nastaje wieczór, znajduje właściwy adres, widzę światło w oknie, ale nikt nie otwiera. Numer telefonu mam tylko do warsztatu – na wszelki wypadek próbuję dzwonić ze spodziewanym skutkiem - kiedy więc pojawia się sąsiad, upraszam go, by w moim imieniu zadzwonił i pomógł. Niestety, jego telefonu również nikt nie odbiera. Zostawiam mu swój numer, prosząc o informację, gdyby się cokolwiek zmieniło.

Trochę później dzwoni pani szewcowa z wyrzutami, że się umawiam i nie zjawiam, a zamiast skontaktować się z nią, nagabuję sąsiadów. Jako, że wyświetla mi się numer warsztatu - jedyny, jaki mam – domyślam się, ze istnieje jakieś tajemnicze dla mnie połączenie dwóch odległych lokalizacji za pomocą tego samego numeru.

- Jest pan niepoważny!
- Ja?! Przecież byłem i naciskałem na domofon.
- Domofon jest nieczynny.
- A czemu pani telefonu nie odbiera?
- Odbieram, ale pan nie dzwonił.
- Przecież dzwoniłem, a potem nawet prosiłem o pomoc sąsiada.
- Nic podobnego!

Taka rozmowa. Jakbyśmy w równoległych światach żyli…

Buty mam odebrać teraz, albo w przyszłym tygodniu, bo sobota nie wchodzi w rachubę. Jadę zatem ponownie i tym razem pani do furtki dociera. Z moimi – oczywiście, nadal oczekującymi naprawy – butami oraz z niezmienionymi wyrzutami. Że nie zjawiam się, nie dzwonię, że sąsiad… Chcę pokazać, że mam jej numer w rejestrze wybieranych, ale to ją nie interesuje – ma swoją własną, niepodważalną teorię, niczym niezachwianą wiarę w rozpylaną mgłę i wybuchy na pokładzie. Dobrze, że nie próbuje tłuc parówką po moim telefonie.
Rozumiem, że poniosła stratę jakiejś bliskiej osoby – nawet nie pytam, czy to może o zawsze uczynnego i miłego szewca chodzi – ale proszę nie skrupiać na mnie swoich wyrzutów. Wracam do siebie z butami w stanie, w jakim je oddawałem – jakoś będę musiał sobie z tym radzić.

Sobotę spędzam jeszcze w domu, wyruszając w końcu parę minut po czwartej po południu w niedzielę. Tradycyjna trasa wiedzie przez Żylinę i Martin – niestety, za Kremnicą łapie mnie nieoznakowany wóz patrolowy z informacją, że za przekroczenie dozwolonej prędkości o 19kmh mandat wynosi sto euro. Pytam niezobowiązująco, czy musi być aż tyle, ale taki ponoć maja taryfikator. Trudno.

- A dokąd to pan jedzie?
- Do Bośni.
- Do pracy?
- Nie, w góry.
- Sam?!
- Ano, sam.
- Nie boi się pan?
- Nie, pewnie, że nie.
- Ale dlaczego sam?
- Bo inni się boją – uśmiecham się serdecznie.

Patrzą po sobie, wymieniają kilka zdań.

- Dobra, niech będzie 50 euro…

Cóż mogę powiedzieć – miło mi, że sami między sobą wynegocjowali chyba najniższy możliwy mandat na Słowacji.
Dalej już bez specjalnych przygód - nawet na króciutkim odcinku do Zwolenia, na którym powinienem mieć winietkę – i przez Sahy wjeżdżam na Węgry. Budapeszt po raz kolejny objeżdżam świetną obwodnicą i potem krajową szóstką na Mohacs, tyle że zapada noc, więc znajduję sobie miejsce na nocleg. O ile szosa na długim odcinku była wciąż jeszcze mokra, to do snu przyświeca mi w pełni rozgwieżdżone niebo. Oby taka piękna pogoda towarzyszyła mi podczas tego wyjazdu…

Fajnie, że ruszyłeś znowu w trasę.

korbaczik napisał(a):Fajnie, że ruszyłeś znowu w trasę.

Moje życie jest jedną wielką podróżą. Z przystankami...

Pozdrawiam,
Wojtek

Dzień pierwszy

Rano pobudka, szybkie ścielenie wozu i ruszam w drogę. Mijam Mohacs, granicę węgiersko-chorwacką przekraczam bez problemów, obierając kurs na Osijek i Samac, gdzie wjeżdżam do Bośni i Hercegowiny. Muszę jedynie pokazać zieloną kartę – omyłkowo wyciągam tę, której ważność zacznie się dopiero za kilka dni, ale pogranicznika najwyraźniej daty nie interesują.
Przez Gradacac przejeżdżam powoli, rozglądając się pilnie, czy nie rzuci mi się w oczy coś ciekawego, lub chociażby tabliczki sugerujące, że warto gdzieś zboczyć. Jednak niczego takiego nie dostrzegam, więc po chwili wylatuję już z miasta w kierunku Tuzli, ale kiedy natrafiam na informację pod nazwą „Starigrad Srebrenik”, zjeżdżam z szosy w lewo.

Franz napisał(a): Muszę jedynie pokazać zieloną kartę – omyłkowo wyciągam tę, której ważność zacznie się dopiero za kilka dni, ale pogranicznika najwyraźniej daty nie interesują.

Ode mnie przy wyjeździe chciał jakąś mega kasę za rzekomy brak prawdziwej pieczątki na zielonej karcie...

Pozdrawiam Wojtek

bernidi napisał(a):Ode mnie przy wyjeździe chciał jakąś mega kasę za rzekomy brak prawdziwej pieczątki na zielonej karcie...

Mam nadzieję, że się nie dałeś.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Mam nadzieję, że się nie dałeś.

Rzecz jasna, chociaż przyznam się, ze mnie po prostu zaskoczył mało pomyślnym pretekstem do łapówki.
Jak zrozumiałem o co mu chodzi to po prostu przestałem się do niego odzywać, tzw. kamienna twarz.
Wracałem celowo tym samym przejściem ale ktoś inny siedział na zmianie...
To było na przejściu Hum-Scepan Polje.
Natomiast nic mnie już nie zaskoczy przy przekraczaniu granicy wschodniej naszego kraju, szczególnie przy powrotach.
Niezwykle szeroki i równie absurdalny wachlarz pretekstów do łapówki doprawdy wciąż zadziwia bo mimo wielokrotnych okazji nigdy nie doczekałem jego pełnej odsłony...
Niestety raz jeden uległem i udzieliłem wsparcia, bo świadom ogromnego udokumentowanego zapewne kamerami monitoringu granicznego przewinienia (przejechałem bez zezwolenia o dwa metry linię na asfalcie przed okienkiem - nie poczekałem na właściwy gest pogranicznika ) nawet nie tyle, że nie chciałem mieć sprawy w ichniejszym sądzie obwodowym, ale po półgodzinnych przepychankach słownych urzędniczka straży granicznej zmieniła ton na błagalny. Coś w stylu: Pan, u nas bieda, mam troje dzieci... Daj 200 hrywien...
Mentalna tragedia...
Pewnie miałeś podobne doświadczenia, bo to tam standard wszakże...

Pozdrawiam Wojtek

bernidi napisał(a):To było na przejściu Hum-Scepan Polje.

Tam za pierwszym moim przejazdem po stronie czarnogórskiej pogranicznik sprawdzał, czy faktycznie mam przyciemnione szyby, czy może naklejoną folię, co - jego zdaniem - było nielegalne.

bernidi napisał(a):Mentalna tragedia...
Pewnie miałeś podobne doświadczenia, bo to tam standard wszakże...

Nie jeżdżę na Ukrainę właśnie z takich powodów...

Pozdrawiam,
Wojtek

wielka radość z kolejnego Prologu w BiH, dziękuję
nawiązując do pytania Policjanta "czy nie boi się Pan jechac do BiH?" często słyszę podobne pytanie, gdy jedziemy w tamtym kierunku

te kiero napisał(a):wielka radość z kolejnego Prologu w BiH, dziękuję

Mam nadzieję, że dzień pierwszy sprawi Ci radość nie mniejszą od prologu.

Pozdrawiam,
Wojtek