Bella Alta Badia, czyli Dolomity wg Maslinki

No to już wiem, gdzie i za ile kupić bombardino, i nawet wiem, jakie Szkoda, że tej wiedzy nie miałam wcześniej, chociaż zważywszy na moją przymusową (mam nadzieję, że chwilową ) abstynencję, tak bardzo nie żałuję...

longtom napisał(a):Bardzo chętnie sobie poszusuję
pzdr

To zapraszam ponownie

3 lutego (piątek) - Zielona Sella Ronda, ziiimno i przypadkowa Corvara

To niestety ostatni odcinek narciarski, bo też i piątek był naszym ostatnim dniem w Dolomitach. Wykorzystaliśmy go maksymalnie Przejdę do szczegółów...

Ostatnio skończyłam na tym, że siedzimy sobie w gondolce, czyli "jajku" wiozącym nas w kierunku Val Gardeny. W połowie kolejki musimy się przesiąść. W drugiej części wyciągu nie wszystkie jajka są czerwone, niektóre są żółte :



Zgłodnieliśmy już porządnie i pierwsze szusy po wyjściu z gondolki kierujemy w stronę schroniska Jimmy's położonego na wysokości 2222 m:



Na zewnątrz siedzieć nie będziemy, bo mimo pięknego słoneczka, jest przeraźliwie zimno, na pewno poniżej -15, jak nie -20. W środku natomiast mnóstwo ludzi. Na szczęście udaje nam się znaleźć trochę miejsca przy dużym stole, w dodatku dostaje mi się miejscówka przy piecu :



Zamawiamy gulasz na sposób węgierski. Dostajemy pyszną zupę gulaszową, naprawdę dużą porcję :



Teraz możemy ruszać dalej, za zielonymi znakami Sella Rondy:



Oboje stwierdzamy, że pomarańczowa Sella Ronda fajniejsza, choć trudniejsza. Na tej zielonej są płaskie odcinki dojazdowe (całkiem długie), na których trzeba się odpychać kijami. Przykład takiej trasy:



Ale widoki fantastyczne! Wspomniana przez Mariusza_W "lokomotywa" :



Przejeżdżamy Val Gardenę i wjeżdżamy do Val di Fassa, do części Belvedere (trasy tutaj wyglądają na bardzo fajne). Wyjeżdżamy na wysokość 2400 metrów. Tu zaczyna się długi zjazd do Arabby. Zanim jednak zaczniemy zjeżdżać, muszę włożyć kominiarkę. Jesteśmy teraz na zacienionej trasie, strasznie wieje wiatr i mam wrażenie, że twarz mi zaraz odpadnie. Chyba nigdy w życiu nie było mi tak zimno! Trzęsącymi rękami ubieram kominiarkę. Jest lepiej, ale minimalnie. Trzeba uciekać z tej wysokości...
Chociaż tak tu ładnie (a jednak, mimo zimna, zrobiłam fotkę ):



I dobrze, że zrobiłam, bo to ostatnie narciarskie zdjęcie na tym wyjeździe. Zjeżdżamy do Arabby bez zatrzymywania się. Po pierwsze: dlatego, że zimno i chcieliśmy jak najszybciej znaleźć się niżej, gdzie będzie choć trochę cieplej, po drugie: dlatego, że czas nas gonił, a musieliśmy zdążyć na ostatni wyciąg przed 16:45.

Na przedostatni wyciąg na naszej trasie "do domu" docieramy, gdy obsługa zakłada pokrowce na czytniki, czyli w ostatniej chwili Jest 16:30, wyścig z czasem trwa

Ostatnią trasę pokonujemy jak wariaci. Właściwie zupełnie niepotrzebnie, bo to jest obliczone dla narciarzy, którzy jadą powoli. Mamy 5 minut zapasu Jesteśmy z siebie bardzo dumni! Chociaż nie było to zbyt mądre...

W każdym razie siedzimy na ostatniej kanapie, która wiezie nas w stronę San Cassiano, czyli na szczyt Pralongii. Jazda ostatnim krzesłem strasznie się dłuży. Jest bardzo zimno i strasznie wieje, nie czuję już palców u nóg (mimo podgrzewaczy w butach narciarskich, ale te przestały działać jakieś 3 godziny temu) ani u rąk.

Trasa, którą wracamy do San Cassiano, niezmiennie zamknięta Widać nic nie zrobili z wystającymi trawami. Myślimy: "trudno", musimy nią jechać, inaczej już nie zdążymy. Ale coś nas kusi objechać początkowy najbardziej "zatrawiony" odcinek. Wieje teraz śniegiem pod górę i prosto w nasze oczy (tzn. gogle). Zaczynamy zjeżdżać niebieską "dziewiątką". Wiem, że gdzieś na początku trzeba odbić w prawo... Wiatr wieje coraz mocniej, sypie śniegiem, prawie nic nie widzę, ale jadę. Jest mi zimno, mam dość, byle w dół, byle w dół...

Im niżej jesteśmy, tym mniej wieje. Trasa też wydaje się kompletnie nieznana. Jak zauważam "drogowskaz": Corvara, jest już za późno Mój mąż, który jedzie za mną, od dawna wie, że jest za późno... Ponoć krzyczał do mnie, ale wiatr skutecznie go zagłuszał.

W momencie, gdy zjeżdżamy do Corvary, stają wszystkie wyciągi! No to klops! (żeby nie powiedzieć inaczej ) I to wszystko ostatniego dnia!

Jesteśmy w Corvarze, której nie znamy i z której raczej nie ma skibusów do San Cassiano. Może chociaż do La Villi...?
Idziemy się zorientować na przystanek skibusów. Do San Cassiano czy La Villi - aaa owszem, taksówka. Jakiś Włoch z małego, lokalnego skibusa radzi, żebyśmy się nie dali skusić na taxi, bo zapłacimy jakieś 40 euro. No no, tyle to my chyba już nie mamy
Mówi nam, jak dojść do przystanku autobusów SAD. Na szczęście to tylko jakieś 500 metrów stąd, szkoda tylko, że pod górkę.

Co ja wtedy, podchodząc pod tę górkę, zmarznięta, zmęczona i zła, mruczałam pod nosem, to, domyślacie się, nie nadaje się do zacytowania

Jak już się tam dowlekliśmy, okazało się, że autobus do San Cassiano jest, ale za niecałą godzinę W sumie powinniśmy się cieszyć, bo to był ostatni tego dnia bus do naszej miejscowości. Można więc powiedzieć, że mieliśmy szczęście

Co zrobić z tą godziną? Oczywiście pójść do knajpki Tuż obok przystanku autobusowego jest mały bar, z miejscami głównie stojącymi, chociaż znajdują się dla nas stołki barowe.

Zamawiamy najdroższą w życiu herbatę - za 4 euro Ale przynajmniej jest pięknie podana w dzbanku i fusiasta, bardzo smaczna, a do tego jeszcze dostajemy 3 małe ciasteczka.



Emocje opadają... Pijemy herbatkę w ciepłym miejscu i odpoczywamy po niedawnych emocjach:



Autobus przyjeżdża punktualnie, bilet kosztuje 1,5 euro od osoby (tzn. że jedna herbata jest droższa od dwóch biletów ) i zostajemy dowiezieni pod sam dom
Nasza przygoda kończy się dobrze! Ale tej nerwówki długi nie zapomnimy

Po zdjęciu butów narciarskich okazuje się, że moje palce, którymi nadal nie mogę ruszać, mają nieciekawy fioletowy kolor... Mimo że bardzo lubię fiolet, to raczej niekoniecznie na palcach
I nie stało się tak, jak sugerował Kaszubski , że skarpetki zafarbowały

Idę pod bardzo długi prysznic i kolor palców powoli wraca do normy Ale trochę przy tym "wracaniu do normy" wyję z bólu, bo takie odmarzanie to nic przyjemnego

Ostatni dzień w Dolomitach był bardzo udany i obfitował w wiele przygód i emocji

Aaa finał dnia, zapomniałabym: dosyć wysoka gorączka i duży katar Czyli albo się przeziębiłam, albo to infekcja wiązana: żołądek + górne drogi oddechowe. (Jak się potem okazało, raczej to drugie...) W każdym razie z jutrzejszego nartowania "po drodze", w Alta Pusteria, nic nie wyjdzie

Trudno! Ale i tak jestem bardzo szczęśliwa po dzisiejszym szusowaniu, bo było wspaniale

Został nam "tylko" powrót do domu... Ale o tym w następnym, ostatnim już, odcinku.

CROberto napisał(a):Witaj Maslinko Kapitalna kolejna relacja. Przeczytałem wszystkie ta już się kończy ,więc brak mi będzie tych "wieczorynek" Pozdrawiam Robert.

Cześć CROberto! Dzięki za miłe słowa.

mariusz-w napisał(a):Ale mimo siarczystego mrozu, to suma summarum widzę, że "tego na plus" jednak było więcej !

No jasne, bilans wyszedł zdecydowanie na plus

plavac napisał(a):Witaj ! Jak napisałem u Danusi w "tutresach", pięć dni zajęło mi dochodzenie do siebie po powrocie z San Cassiano

Witaj! Czekałam na Twój powrót i Twoje spostrzeżenia

plavac napisał(a):
Powtórzyłbym morfologię, CRP , łykał jakiś probiotyk i ew. zrobił fotkę klp.

Działam

plavac napisał(a):Mimo wszystko ja zaliczyłbym Twój wyjazd jako udany. U mnie drzewiej bywało gorzej. W końcu 5 dni na deskach to wielka frajda.

Ja też zdecydowanie zaliczam go do udanych Jeszcze zrobię małe podsumowanie na koniec , bo ja lubię podsumowywać, chociaż często liczy się ogólne wrażenie "po", a to było zdecydowanie na plus.

Żałuję tylko tego niezrealizowanego bombardino na stoku... Ale nie zawsze można mieć wszystko (bo uważam, że czasami można ).

To, co piszesz o pogodzie, to zadziwiające i chyba faktycznie "keine italianische Wetter". Ale obecnie są różne anomalie pogodowe, pora się przyzwyczaić Ale że aż zamknęli Sella Rondę, no no...

plavac napisał(a):Największe wrażenie wywarła na mnie wycieczka do Santa Croce. Urokliwe miejsce z własnym niepowtarzalnym nastrojem. Byłem tam dwukrotnie

Widzę, że masz podobne do nas odczucia Jakiś taki spokój, błogość, piękne miejsce...

plavac napisał(a):Gratuluję wytrzymałości, tyle kilometrów i to z kłopotami zdrowotnymi. Ale w końcu młodość ma swoje prawa

Dzięki Chociaż ta młodość to już nie taka jak 10 lat temu Zmęczenie dawało się we znaki, ale jak się jest w takim pięknym miejscu, zapomina się o zmęczeniu, a nawet o dolegliwościach.

plavac napisał(a):P.S. Wspomnienia z Marmolady mam identyczne. "Zaliczyłem" zjazd, chociaż pijany rodak o mało nie połamał mi nóg w najbardziej stromym i oblodzonym miejscu.

A więc jednak! Marmoladę "zaliczyć" trzeba, ale jeśli znowu zawitamy w Dolomitach, to na powtórkę raczej się nie zdecyduję. Pomijając niezbyt przyjemny zjazd, za dużo czasu traci się w kolejce do kolejki.

Lidia K napisał(a):Z dzieciństwa pamiętam że rozgrzewkę palców u nóg robiło się w zimnej wodzie (i tak wydawała się bardzo gorącą). Gdy do palców powracało czucie powoli należało dolewać wrzątek i tak doprowadzić je aż do bardzo rozgrzanych.

Tak też zrobiłam Zaczęłam lać zimną wodę z prysznica, a później, stopniowo, coraz cieplejszą. Na początku w ogóle nie czułam palców i, powiem szczerze, było to przerażające uczucie Nigdy wcześniej tak nie miałam i mam nadzieję, że to był ostatni raz.

Ale żeby nie było, że ja taka nieodpowiedzialna jestem, powiem, że zrobiłam chyba wszystko, co można było (może poza wcześniejszym zejściem ze stoku ), żeby swoje palce u stóp ochronić. Wiem, że mam tendencje do marznięcia palców (chyba jakieś drobne problemy z krążeniem), więc się "zabezpieczyłam". Po pierwsze: moje buty narciarskie, już same w sobie, są ciepłe; po drugie: wkleiłam do nich grzejące wkładki (z tym, że te działają jakieś 5 godzin), po trzecie: ogrzewanie stóp i całego ciała w knajpce, no i starałam się ruszać placami w butach (z tym, że przy zjazdach się nie da ).

Zimno było przeraźliwie (zwłaszcza tego ostatniego dnia), ale co zrobić - miłość do nart jest wielka

Pozdrawiam

Franz napisał(a):Parę lat temu byłem skazany na korzystanie z autostopu w Dolomitach. Autobusy poza sezonami nie jeżdżą. Ale muszę przyznać, że nie było z tym problemu. Przy czym - nie miałem ze sobą nart, a tylko plecak.

Też myślałam o autostopie, ale z dwoma parami nart - marne szanse.

Zapraszam na ostatni odcinek

4 lutego (sobota) - Długi powrót do domu

Wstajemy, jak zwykle tutaj, koło 7:30 i idziemy na "ostatnie śniadanie" Potem pakowanie (a raczej wrzucanie wszystkiego do toreb, byle szybciej) i pożegnanie z gospodynią i jej synem, też gospodarzem zresztą - Richardo. Bardzo miło nam tu było, ale trzeba wracać, taka kolej rzeczy... Za kilka godzin przyjadą nowi goście, którzy będą mieć cały tydzień przed sobą.

Wyruszamy koło 10:00. Decydujemy się jechać trochę dookoła, przez Graz, obawiając się korków na przełęczy Brenner czy dalej, w okolicach Zillertal (bo takowe widzieliśmy, jadąc tu). Chwilowo utykamy w korku przed Brunico, przed wyjazdem na główną drogę. Okazuje się, że ruchem kieruje policja i w zasadzie wszystkie auta, poza nami, skręcają w lewo, czyli jadą na Brenner. To utwierdza nas w przekonaniu, że dobrze wybraliśmy

Dzisiaj znowu jest pochmurno, ale nie martwi nas to, bo i tak nie będziemy już szusować. Tak jak pisałam, mieliśmy ochotę na nartowanie w Alta Pusterii, ale niestety mój stan to uniemożliwia - mam małą gorączkę i duży katar. Więc chyba lepiej, że pogoda jest taka:



Przynajmniej nie jest nam aż tak bardzo żal wyjeżdżać... Ale oczywiście i tak szkoda.

Dosyć szybko opuszczamy piękną Italię. Większość naszej trasy biegnie przecież przez Austrię. I wkrótce przestajemy być zadowoleni z pochmurnego nieba, bo właśnie zaczyna z niego padać śnieg Gdzieś przed Grazem opady przybierają na sile. Drogowcy nie zdążyli jeszcze wyjechać i autostrada wygląda tak:



Tak, to jest autostrada Jest potwornie ślisko, nie da się jechać szybciej niż 60 km/h, zresztą nawet nie próbujemy, bardzo nieprzyjemne są też zmiany pasa, bo wtedy trzeba przejechać przez białą kupkę śniegu na środku.

Po jakimś czasie pojawiają się pługi, ale pada tak gęsto, że niewiele mogą pomóc.

Chyba gdzieś za Grazem (bo już się ściemnia), nadal kiepsko to wygląda:



Wleczemy się niemiłosiernie Czuję się fatalnie, na pewno mam gorączkę, a na dodatek zużyłam już wszystkie chusteczki higieniczne, które mieliśmy. Pozostaje mi wycierać czerwony nos w ręczniki papierowe

Męczarnia kończy się chyba dopiero przed Wiedniem. Droga jest wreszcie czarna i można jechać z normalną prędkością. Czechy "mykamy" już szybko, a w Polsce to tylko godzinka i jesteśmy w domu Dojeżdżamy do Gliwic przed północą, czyli jechaliśmy prawie 14 godzin
Ciekawe, ile by nam zajęła jazda przez Brenner. Obawiam się, że jeszcze dłużej. No chyba, że jakimś cudem tam nie padał śnieg...
Nasza zimowa dolomicka przygoda dobiega końca.

Koniec



Małe podsumowanie wyjazdu

Nartowanie w Dolomitach zaliczam do udanych - 3 dni wymarzonej pogody i niezapomniane widoki

Ale... no właśnie jest "ale", na które złożyło się parę czynników. Na pewno należy do nich mój stan zdrowia, który uniemożliwił czwartkową (i ewentualnie sobotnią) jazdę oraz pełne korzystanie z uroku Dolomotów - mam tu na myśli moje wymarzone i nieodżałowane bombardino na leżaku, w słońcu

Z tym, że to są "osobiste minusy", ale, tak jak już pisałam, trudno nam było nie porównywać tego wyjazdu narciarskiego do ubiegłorocznego szusowania w Zillertal. I tutaj, muszę przyznać, trochę się na Dolomitach zawiodłam...

Wiem, że każdy ma inne oczekiwania i priorytety i wielu pewnie się ze mną nie zgodzi, ale przedstawię coś w stylu bilansu - plusów i minusów Włoch w porównaniu z Austrią. (Przy czym zaznaczam, że to dotyczy tylko porównania rejonu Zillertal i hmm.. dużej części Dolomitów.)

Plusy Italii:
przepiękne, nieporównywalne z innymi, widoki; malownicze i długie trasy
bardzo duża liczba nartostrad połączonych na nartach (ok. 500 km)
możliwość spróbowania skiringu, czyli końskiego kuligu


Minusy Italii:
dalej i sporo drożej - droższe karnety, płatne skibusy i parkingi (przynajmniej w San Cassiano), drożej w knajpkach na stoku (brak samoobsługowych barów, których było sporo w Austrii, a które są i tanie i szybkie)
kiepskie przygotowanie tras - wiem, że mieli mało śniegu, ale też nie robili niczego, żeby go mieć więcej; nie śnieżyli, mimo mrozów, zamykali trasy
fatalne oznaczenia na trasach (przez co kilka razy się zgubiliśmy); "chaos komunikacyjny" - na mapkach papierowych numerami oznaczone były wyciągi, a "w realu" - nartostrady (i te numery były różne)
gorsza infrastruktura - mało wyciągów z osłonami, sporo dwuosobowych krzeseł, niektóre z tych "podcinających"
mało sklepów samoobsługowych w miejscowościach. Jeden jedyny Despar w La Villi (poza tym mniejsze i droższe sklepiki), podczas, gdy w Zillertal, w Zell am Ziller, były 3 duże sklepy samoobsługowe znanych sieci (tanie!)

Jeśli chodzi o pogodę, to tak się złożyło, że we Włoszech mieliśmy bardzo podobną, jak w zeszłym roku w Austrii, czyli pół na pół.

Wyszło na to, że wypisałam więcej minusów niż plusów Ale cóż ja poradzę, że tak było i że taka jest moja opinia. Mój mąż był jeszcze bardziej radykalny i dał Italii tylko jednego plusa za widoki Z tym, że ten plus za widoki jest ogromny, a minusy trochę mniejsze

Wychodzi na to, że nie powinnam robić żadnych bilansów:roll: Najważniejsze jest ogólne wrażenie, a to było pozytywne Cieszę się, że pojechaliśmy do Włoch i poszusowaliśmy na tamtejszych trasach. Uważam, że dobrze jest (jeśli ma się taką możliwość) spróbować "białego szaleństwa" i w Austrii, i we Włoszech, żeby wyrobić sobie opinię i wiedzieć, co dla nas jest ważne i co wolimy.

Mam nadzieję, że w Dolomity (na deski i może nie tylko ) jeszcze pojedziemy i że wtedy będzie tam prawdziwa "włoska pogoda". Natomiast następnym razem, jak będziemy chcieli poszaleć na nartach, raczej wybierzemy Austrię.

Piszę szczerze, choć pewnie jestem w mniejszości. Znajomi (ci, którzy byli i tu, i tu) dziwili się, kiedy tak mówiliśmy, bo większość jednak wybiera Włochy. Może my jacyś dziwni jesteśmy?

Na koniec mały suplement do relacji - kilka (niepublikowanych jeszcze ) zdjęć z różnych dni narciarskich

Arabba, pomarańczowa Sella Ronda:



Val di Fassa:





Alta Badia - Vallon:



W drodze na Marmoladę:



i na szczycie:



Zjazd z Marmolady:



Lodospady przy Armentaroli:



Alta Badia, zjazd czerwoną "szesnastką" do La Villi:



Santa Croce:



"Jajko" z Alta Badii do Val Gardeny:



I nieubłaganie żegnamy się z Dolomitami... na jakiś czas


Dziękuję wszystkim czytającym i oglądającym za zainteresowanie
Pozdrawiam,
Maslinka