Alpejskie wędrówki i wspinaczki

Obniżam się czymś na kształt ścieżki, która jednak błyskawicznie zatraca swój ślad. Wybieram zatem najbardziej przyjazne warianty - mniej chybotliwe głazy, łatwiejsze ścianki z wyraźnymi chwytami - aż docieram do stromego śniegu, który bardzo ostrożnie pokonuję. Jeszcze chwila i ląduję na przełęczy, z której zaczynam podejście, tym razem nieco poniżej grani, żeby ominąć widziany z góry ostry ząb. Terenem trawiasto-kamiennym osiągam podstawę filara, spadającego z tego zęba - jest wymagający, więc z dużą ostrożnością go trawersuję, korzystając nawet z wbitego haka. Nie mam wprawdzie ze sobą żadnej liny, ale przy stawianiu dużego kroku wspomagam się palcem wsadzonym w ucho haka, pamiętając, żeby go wyciągnąć, zanim dostawię drugą stopę.

Teraz już szybko trafiam na szczerbinę, za którą zauważam mocno już wyblakły szlak. Wyblakły, ale dosyć gęsto znakowany i nim łatwo wdrapuję się na upragniony, drugi szczyt w grani.

Franz napisał(a):

plavac napisał(a):Minę masz zadowoloną...

Na zdjęciu tego nie widzę, ale powód był.

Oczy Ci się śmieją a i pod wąsem widać to samo
P.

plavac napisał(a):Oczy Ci się śmieją a i pod wąsem widać to samo

Masz bardziej przenikliwy wzrok ode mnie...

Pozdrawiam,
Wojtek

Robię panoramkę ze wierzchołka, pstrykam sobie fotkę, na której załapuje się mój wczorajszy szczyt, po czym wyszukuję wzrokiem szlak zejściowy. Nie jest to jakiś narzucający się wariant, jednak udaje mi się dokonać trafnego wyboru, co już po chwili potwierdza wyraźny ślad ścieżki.

Kontrasty żółcieni i brązów wyborne!
P.

plavac napisał(a):Kontrasty żółcieni i brązów wyborne!

Uwielbiam kontrasty.

Pozdrawiam,
Wojtek

Kolor szlaku... pomarańczowy - w taki ciekawy sposób blakną dawno malowane czerwone znaki. Zejście jest strome, więc od razu na początku wyciągam kijki, muszę je jednak puszczać na nadgarstki w paru momentach, kiedy wspomagam się bezpośrednio rękoma. Raz nawet schodzę przodem do ścianki i wtedy nieco mi się te kijki blokują, ale już po chwili znowu łapię je w garść. Potem kilka krótkich zakosów, po czym skośnie w dół i osiągam grań, z której widać w dolinie po prawej stawy w znacznej jeszcze mierze pokryte śniegiem.

Jest bez dwóch zdań przepięknie; ścieżka honorna, chmurka otulająca szczyt urocza - i ona właśnie kazała zadać pytanie - wiało?
Pozdrawiam.
Piotrek