Alpejskie wędrówki i wspinaczki

kaszubskiexpress napisał(a):Szukaj, szukaj.

Może być?:

No ba

longtom napisał(a):To ja tak nie mam.

Bo Ty tez Górołaz jesteś.

mariusz-w napisał(a):Lodowiec super ... groźny i piękny !

Gra światła i cieni podniosła jego walory.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

weldon napisał(a):Świetnie wyglądają te wieże wodne, wyrastające z wody przy zaporach.

To wieża kościoła św. Piotra.

Tak wygląda z bliska:



Pozdrawiam,
Wojtek

piotrf napisał(a):Taaaa . . . dzwonnik to tam łatwo nie ma

Dzwonnik w stroju płetwonurka.

Pozdrawiam,
Wojtek

Po tych kilku widoczkach z najnowszego alpejskiego wypadu pora wrócić w Berneński Oberland.

Szwajcarzy długo bronili się przed prowadzeniem ferrat wychodząc z założenia, że nie należy niepotrzebnie ułatwiać wspinaczki. Niech wchodzi w skałę ten, kto ma wszystko, co do tego jest potrzebne. Tym bardziej zatem cieszy mnie, że w zasięgu ręki z mojego miejsca wczasowego zdecydowali się na taką instalację.

Mijam ostatnie zabudowania i podchodzę krótko trawiastą ścieżką pod ścianę, którą przecina wodospad.
W górze widać rozmieszczone w paru miejscach metalowe drabiny, za mną wiatr wzbudza śnieżną zadymę na białych szczytach, a po mojej lewej ręce woda wali się z hukiem w dół.









Zakładam uprząż, zerkając wciąż w lewo, zafascynowany wodospadem. Kiedy dotykam dłonią skały, oblewa mnie blask wysuwającego się akurat zza grzbietu słońca. Będzie pięknie.

Drabinki donikąd...

Aguha napisał(a):Drabinki donikąd...

Aaa... to się już w następnym odcinku okaże.

Pozdrawiam,
Wojtek

W rzeczy samej - nie tylko chmury Cię kochają

Dzięki za podpowiedź ! Z wielką ochotą się tu z Tobą "zabiorę" .

Pozdrawiam

plavac napisał(a):Z wielką ochotą się tu z Tobą "zabiorę" .

To będzie najdłuższy i najpiękniejszy dzień tego wyjazdu.

Pozdrawiam,
Wojtek

Aguha napisał(a):Drabinki donikąd...

Widać z Poznania tak to wygląda

longtom napisał(a):

Aguha napisał(a):Drabinki donikąd...

Widać z Poznania tak to wygląda

Wiesz, nawet spoglądając spod samej ściany nie było widać, w jaki sposób te - wydawałoby się - ad hoc rozrzucone na niej drabinki są połączone w logiczną całość.

Pozdrawiam,
Wojtek

Wpinam karabinek w linę i ruszam w górę. Kilka następujących po sobie przepięć - wspinaczka na razie nie jest trudna i pozwala raz po raz zerkać w lewo na wodospad i za siebie na śnieżny pióropusz.
Docieram do pierwszej drabinki.









Zaraz za nią, nadal na pionowej ścianie, dwa rzędy wystających bolców - tak zwany jeż. Przypomina mi się trudny, jednorzędowy jeż z Rumunii. Ten tutaj, to prawdziwy luksus.
Na wodospadzie kładzie się delikatna tęcza.

Świetna ta "poduszka" na 3 fotce.